Powiem krótko, bez mnożenia wielkich słów: jestem oczarowana tą książką. Wygrałam ją w konkursie na LC, ku swej radości (była to moja pierwsza wygrana) ale i konfuzji, bo nie jestem jakąś szczególną wielbicielką fantasy, a tym bardziej znawcą tego gatunku, i dla mnie zaczyna się on i kończy na Tolkienie. Bałam się, że będę z trudem brnęła przez przyciężkawe opisy nieistniejącego świata, ojczyzny dziwacznych stworzeń, rządzącego się jakimiś wymyślnymi normami i prawami, a przede wszystkim pełnego powielanej do znudzenia magii, amuletów, wojen, obrzędów i czort wie, czego jeszcze.

Tymczasem autorka już na początku rzuciła mnie w sam środek tego świata, praktycznie bez przygotowania kazała mi stać się uczestniczką ważnych wydarzeń w życiu głównej bohaterki. Nie było czasu na nudę! Nawet gdyby w ogóle można się było nudzić przy lekturze tej oryginalnej i naprawdę ciekawej, chwilami wręcz porywającej książki.

Autorka w sposób oryginalny i z niewymuszoną lekkością wykreowała fantastyczny świat z zamieszkującymi go istotami, pozornie nieco odmiennymi od nas, rozumującymi jednak i działającymi w sposób niezwykle ludzki, dzięki czemu stają się bliskie czytelnikowi i zrozumiałe we wszelkich swych namiętnościach i emocjach. Stworzyła bogatą i różnorodną galerię postaci, na czele z Hirką - małym odmieńcem, najpewniej jedną z nas, kruchą i niezłomną zarazem, która mimo szczenięcego wieku i braku doświadczenia dzielnie radzi sobie w świecie, stanowiącym dla niej nagle śmiertelne zagrożenie. Doprawdy, nie sposób nie pokochać tej dziewczynki! Całym sercem stałam przy niej we wszystkich jej niedolach i dopingowałam, jakby była niemal moją córką! Myślę, że to spora sztuka, stworzyć bohatera, którego można by było aż tak polubić.

Podobał mi się także język powieści - jest żywy, bardzo czytelny, pozbawiony wszelkiej egzaltacji, napuszenia bądź sztucznych zawiłości, mających potęgować obcość czy dziwność opisywanych krain. Dzięki niemu i dzięki świetnie skonstruowanej akcji powieść czyta się wręcz z zapartym tchem.

Historia Hirki podbiła moje serce. W zaprzyjaźnionej księgarni już zamówiłam "Zgniliznę" i czekam na nią z wielką niecierpliwością. A "Dziecko Odyna" szczerze polecam, także osobom jak ja umiarkowanie zainteresowanym gatunkiem fantasy. Ta książka Was nie zmęczy, przeciwnie, raczej zauroczy swoim rozmachem i świeżością.

Powiem krótko, bez mnożenia wielkich słów: jestem oczarowana tą książką. Wygrałam ją w konkursie na LC, ku swej radości (była to moja pierwsza wygrana) ale i konfuzji, bo nie jestem jakąś szczególną wielbicielką fantasy, a tym bardziej znawcą tego gatunku, i dla mnie zaczyna się on i kończy na Tolkienie. Bałam się, że będę z trudem brnęła przez przyciężkawe opisy...