Od dawna już planowałam przeczytanie jakiejś książki Haruki Murakamiego. Przyciągał mnie jak magnes. Wybrałam „Na południe od granicy, na zachód od słońca”. Już tytuł wydał mi się tajemniczy i klimatyczny. I zostałam oczarowana. To z pozoru banalna historia intensywnej, wręcz graniczącej z obsesją, niespełnionej miłości. Historia tej fascynacji zaczyna się już w dzieciństwie i potem żadna kobieta nie jest w stanie zastąpić bohaterowi wyidealizowanego obrazu sprzed lat. Książka jest niesamowicie klimatyczna, tajemnicza, intymna, bohater miota się od cierpienia do nadziei, dręczony wyrzutami sumienia po bólu zadawanym osobom, które są dla niego bardzo ważne. Zaskakujące jest, jak Murakamieniu udaje się za pomocą tak niewielu słów, oddać głębię ludzkich emocji, uczuć, grzebać na samym dnie duszy. Prosta historia mężczyzny i trzech kobiet, kobiet które wywarły duży wpływ na życie mężczyzny. Historia owiana tajemnicą, przeplatana przemyśleniami, a w tle muzyka klasyczna i jazz. Powieść skłania do zastanowienia się nad własnymi wyborami i konsekwencjami tych wyborów. Temat poruszony w powieści jest ponadczasowy i nie zna granic. Książka godna polecenia. Jest to moje pierwsze spotkanie z tym pisarzem i uważam je za niezmiernie udane.

Od dawna już planowałam przeczytanie jakiejś książki Haruki Murakamiego. Przyciągał mnie jak magnes. Wybrałam „Na południe od granicy, na zachód od słońca”. Już tytuł wydał mi się tajemniczy i klimatyczny. I zostałam oczarowana. To z pozoru banalna historia intensywnej, wręcz graniczącej z obsesją, niespełnionej miłości. Historia tej fascynacji zaczyna się już w...