Posiadam właśnie to niezbyt urodziwe wydanie z 1990 roku. Na obwolucie słowo Adama Michnika. W środku zaś ostatnie lata przymusowej banicji Herlinga. Marazm schyłku komuny widziany z Wloch i Maisons-Laffitte. U nas z kolei narasta apetyt na ostatnie tomy Dziennika i ciekawość jak też w herlingowych oczach mogły wyglądać czasy formowania się dzisiejszego politycznego piekła. Bo przecież już tu znajdujemy ciekawe smaczki jak choćby wtrącona gdzieś mimochodem historyjka o konieczności chowania pod pseudonimem w Kulturze skądinąd znakomitej prozy Mackiewicza.
Brakuje nam tu dziś mocno takich samotnych narratorów, którzy może z większym dla nas pożytkiem niż wzmiankowany autor noty z okładki lub jego Ideologiczni przeciwnicy mogliby nam na nowo wyjaśnić sens słowa Ojczyzna.

Posiadam właśnie to niezbyt urodziwe wydanie z 1990 roku. Na obwolucie słowo Adama Michnika. W środku zaś ostatnie lata przymusowej banicji Herlinga. Marazm schyłku komuny widziany z Wloch i Maisons-Laffitte. U nas z kolei narasta apetyt na ostatnie tomy Dziennika i ciekawość jak też w herlingowych oczach mogły wyglądać czasy formowania się dzisiejszego politycznego piekła....

Pokaźny tom (tomy) cyklu. Ponownie nie ma mowy o najmniejszym rozczarowaniu, a przecież autor rozkaprysił moje oczekiwania trzema pierwszymi częściami. Znalazłem wszystko, co cenię w Dzienniku i mam wrażenie coraz większego rozsmakowania w takiej literaturze. Korzystam z Herlingowych rekomendacji literackich, z zainteresowaniem śledzę jego zmagania z wielkimi, tragicznymi tematami egzystencjalnymmi człowieka XX wieku. Opowiadania wplecione do mojego wydania po raz kolejny mnie zafascynowały i to na tyle, że upolowałem sobie osobne wydanie opowiadań zebranych. Nałożyło się na to dodatkowe polecenie opowiadań przez znajomego antykwariusza. Jeśli do takiego dziennika dodamy takie opowiadania, to mamy po prostu ucztę. Ciekawy jest kończący tom szkic poświęcony recepcji Herlinga w Polsce pod koniec lat 80., czyli początkowi recepcji Herlinga, wcześniej zakazanego. Kilka sformułowań tego artykułu pozwala uchwycić mocne strony Herlinga = szkic stanowi ciekawy, warty czytania dodatek do tomu dziennika. Polecam niezmiennie cały dziennik jako jedno z moich objawień literackich ostatnich lat.

Pokaźny tom (tomy) cyklu. Ponownie nie ma mowy o najmniejszym rozczarowaniu, a przecież autor rozkaprysił moje oczekiwania trzema pierwszymi częściami. Znalazłem wszystko, co cenię w Dzienniku i mam wrażenie coraz większego rozsmakowania w takiej literaturze. Korzystam z Herlingowych rekomendacji literackich, z zainteresowaniem śledzę jego zmagania z wielkimi, tragicznymi...

To już jest koniec... znaczy tylko dla mnie, bo o ile wiem jest ciąg dalszy, aż do Końca. Uczciwie mówię, że kiedyś przeczytam wszystko. Uwielbiam jego krótkie, a celne obserwacje "historii spuszczonej z łańcucha" (która była jego swoistą obsesją).
Podsumowanie krótkie: oprócz wielkiej Historii, lubi, a nawet woli śledzić małe historie, często to z nich buduje obraz tej większej. W ostatnich tomach zajął się też legendami i żywotami ludzi, związanych z Włochami. Szczególne miejsce w dzienniku (i w sercu) zajmuje Polska. Ma swoje zdanie na każdy temat, którego nie narzuca czytelnikowi, ale którego prawdopodobnie nie zmieni. Za to umie je bardzo dobrze uargumentować. Z biegiem czasu staje się bardziej bezpośredni, gdyż w początkach dziennika unikał nawet komentarzy. Czasem pisze też o sztuce pisania dziennika rozróżniając "fałszywe" i "prawdziwe" i nie dodając, do której kategorii zalicza swój dziennik (ja bym nie zaliczyła do żadnej).
Ogólnie rzecz biorąc jest duża różnorodność wpisów, dużo ciekawostek i opowieści, z których zawsze płynie jakaś głębsza refleksja do odkrycia przez czytającego. Będę kontynuować.

To już jest koniec... znaczy tylko dla mnie, bo o ile wiem jest ciąg dalszy, aż do Końca. Uczciwie mówię, że kiedyś przeczytam wszystko. Uwielbiam jego krótkie, a celne obserwacje "historii spuszczonej z łańcucha" (która była jego swoistą obsesją).
Podsumowanie krótkie: oprócz wielkiej Historii, lubi, a nawet woli śledzić małe historie, często to z nich buduje obraz tej...

Trzma formę, choć wcześniejsze wpisy mają większą siłę rażenia

Trzma formę, choć wcześniejsze wpisy mają większą siłę rażenia