„Family Man", „Peggy Sue wyszła za mąż", „Znów mam 17 lat" oraz „Dziś 13, jutro 30" – co łączy te wszystkie filmy? Motyw alternatywnego życia, jaki może przydarzyć się głównemu bohaterowi czy głównej bohaterce. To znany schemat – dana osoba żałuje czegoś, co zrobiła lub nie, i wydaje się jej, że byłoby lepiej, gdyby podjęła zupełnie inną decyzję niż wcześniej lub gdyby była kimś innym, niż teraz jest. I, jak za dotknięciem magicznej różdżki, dostaje szansę na poprawienie swojej sytuacji życiowej lub zrozumienie, że nie można oszukać przeznaczenia czy że jeden wybór niesie za sobą wiele konsekwencji, jakie trzeba ponieść. Podobną opowieść znajdziemy w książce „Wyśnione życie" Cynthi Swanson, ale podkreślam – podobną, nie taką samą.

Mamy rok 1962. Główna bohaterka, Kitty Miller, to 38-letnia kobieta wyzwolona – razem ze swoją przyjaciółką Friedą prowadzi małą księgarnię w Denver, mieszka sama z kotem Aslanem i jest panią własnego życia: nie ma męża i dzieci, sama o sobie decyduje, nie ma żadnych poważnych zobowiązań na głowie. Od czasu do czasu Kitty czuje samotność, ale przypomina sobie, że wcześniejsze próby ułożenia sobie życia z mężczyzną nie należały do udanych, więc zaakceptowała swoją niezależność oraz staropanieństwo. Do momentu, kiedy zasypia. Wówczas staje się Katharyn Andersson, która ma kochającego męża Larsa, trójkę dzieci, wspaniały dom, służącą oraz przyjaciół z wyższych sfer. Życie ze snu wydaje się bajką, jednak Kitty dostrzega, że alternatywna rzeczywistość pełna jest obowiązków związanych z Michaelem, synem, który ma autyzm. Bohaterka „Wyśnionego życia" na początku traktuje Katharyn Andersson jako ciekawą odskocznię od szarego, nudnego świata, w którym funkcjonuje jako Kitty Miller, ale wraz z coraz częstszymi wizytami w tamtej rzeczywistości, kobieta zaczyna zastanawiać się, co tak naprawdę jest snem, a co jawą. I kto jest prawdziwy – panna Miller czy pani Andersson?

Przyznam się, że byłam uprzedzona do „Wyśnionego życia". Bez czytania uznałam, że Cynthia Swanson napisała identyczny schemat historii, o której wspominałam na wstępie do recenzji. Im dalej zagłębiałam się w lekturze, tym coraz bardziej byłam zaskakiwana, podobnie jak główna bohaterka. Na serio uwierzyłam, że co innego jest prawdą, a co innego fikcją. Kiedy poznałam przyczyny takiego stanu rzeczy, do razu zrozumiałam całą oś tej opowieści – dlaczego, po co i jak? Cynthia Swanson umiejętnie wprowadziła mnie w błąd – kiedy zamknęłam „Wyśnione życie" to byłam pod wrażeniem intrygi, w jaką wciągnęła mnie pisarka, a sam mechanizm działania głównej bohaterki był dla mnie jasny jak słońce. Nie spodziewałam się takiego rozwoju akcji, a tym samym takiego morału dotyczącego życia, decyzji, jakie musimy niekiedy podjąć wobec siebie i innych oraz tego, jak niezwykły jest umysł człowieka.

Od razu polubiłam Kitty – to kobieta, która na zewnątrz wydaje się uporządkowana, szczęśliwa, pełna akceptacji wobec siebie i świata, a tak naprawdę czuje się zagubiona, niepewna swoich decyzji, działań oraz konsekwencji, jakie musi ponieść, jeśli wybierze którąś z opcji. Ma również wiele obaw odnośnie swojego życia: zarówno jako wyzwolona i samotna panna Miller, jak i jako bogata pani Andersson, która ma dużo obowiązków wobec siebie i rodziny. Głowna bohaterka „Wyśnionego życia" to osoba pełna paradoksów, idealna do tego rodzaju opowieści, a zarazem niesztampowa, odważna oraz rozwijająca się wraz z dalszym przebiegiem akcji. O takich kobietach aż chce się czytać.

„Wyśnione życie" to książka warta naszego zainteresowania – dzięki historii Kitty/Katharyn wiele zrozumiemy odnośnie tego, czemu zachowujemy się tak, a nie inaczej, i że nie zawsze mamy na coś wpływ, ale możemy to zaakceptować i po prostu żyć dalej. Bo inaczej po prostu się nie da.

Anna Wolak