Przeczytałam jako trzecie po „Szmaragdowym Grodzie” i „Królu Gnomów”, a przed „Dorota i Oz znowu razem”.

Od razu widać szereg nowych postaci, które pojawiły się w częściach nieprzetłumaczonych.

Treść dość zawiła. W wielkim skrócie: były Król Gnomów (jak mówi „musiałem abdykować”) nawiązuje spółkę z małym Manczkinem, znającym zaklęcie PYRZQXGL. Nawzajem sobie nie ufają, stąd Manczkin ukrywa przed nim jego brzmienie. Przemienieni w potwory robią zamęt. Oz podsłuchuje zaklęcie i zamienia ich w orzechy.
Zakończenie dziwne mym zdaniem. Nawrócenie obu przez pozbawienie ich pamięci (jak w „Odlotowych Agentkach”) chyba zbyt drastyczne. Mając czarodziejki pas można było zapewne zrobić coś innego.

Przeczytałam jako trzecie po „Szmaragdowym Grodzie” i „Królu Gnomów”, a przed „Dorota i Oz znowu razem”.

Od razu widać szereg nowych postaci, które pojawiły się w częściach nieprzetłumaczonych.

Treść dość zawiła. W wielkim skrócie: były Król Gnomów (jak mówi „musiałem abdykować”) nawiązuje spółkę z małym Manczkinem, znającym zaklęcie PYRZQXGL. Nawzajem sobie nie ufają,...

Zbliżające się urodziny Ozmy, młodej władczyni Szmaragdowego Grodu, to doskonała okazja, by wyruszyć na kolejną przygodę, zwłaszcza, że kraina Oz w nie obfituje. Tu przygoda czeka na każdym kroku. Jednak, jak to w bajkowych opowieściach bywa, nasi dzielni bohaterowie, znani nam już z poprzednich tomów: Czarnoksiężnik Oz, Dorotka, Tchórzliwy Lew i inni, muszą się zmierzyć z groźnymi przeciwnikami. Jednym z nich będzie wygnany z królestwa Gnomów ich władca Ruggedo, a drugim młody chłopiec, który podkradł swojemu ojcu tajemnicze zaklęcie pozwalające zmieniać za pomocą odpowiednio wypowiedzianego słowa dowolną postać w cokolwiek innego. Wprawdzie Ozma zakazała używać czarów w całej krainie, jednak nie wszystkie jej zarządzenia były wysłuchane, a nieposłuszeństwo doprowadziło do tego, że czarodziejska moc znalazła się w rękach kogoś, kto nie tylko nie był upoważniony do używania czarów, ale i nie rozumiał jak może czarami zaszkodzić i ile zła uczynić. Mimo wielu niebezpieczeństw, które pojawią się na drodze bohaterów, to to, co najważniejsze, to towarzyszące im przesłanie, że w największych kłopotach najważniejsi są przyjaciele, którzy nie zostawią nas samych tylko staną się dla nas wsparciem i pomocą. Siła przyjaźni sprawia, że potrafimy wyjść z największych tarapatów, nawet jeśli wszyscy dookoła nas zostawią i porzucą. Nadzieja, że przyjaciele wyciągną nas z największych tarapatów jest bezcenna, bo pomaga przetrwać najtrudniejsze chwile i nie stracić wiary w potęgę przyjaźni. Kraina Oz jest miejscem, gdzie żyje i mieszka całe mnóstwo oryginalnych postaci, wszystkie one jednak stanowią przez swą różnorodność i wielobarwność ogromne bogactwo, bo wnoszą koloryt, który sprawia, że Oz jest miejscem, w którym może znaleźć się każdy, niezależnie od tego, kim jest, jak wygląda, czym się zajmuje. Jest to swoista wizja Utopii, krainy szczęśliwości, w której mieszkają autentycznie i prawdziwie szczęśliwi mieszkańcy, gdzie nadrzędną zasadą jest tolerancja i akceptacja dla inności, oraz wynikający z niej szacunek, gdzie nie ma waśni i gniewu, bo sprawiedliwe rządy sprawiają, że wszyscy czują się docenieni i zadowoleni. A co ważniejsze, łączą ich prawdziwe przyjacielskie relacje, które pokazują, ze to, co niemożliwe jest w ich świecie realne, i jeśli ktoś by chciał te idyllę zakłócić musi się liczyć z konsekwencjami i surową karą. Wszystkim żyje się dobrze i mają zapewniony dostatek. Bajka staje się metaforą marzeń o idealnym państwie, w którym chcielibyśmy żyć. A sprawiedliwa władczyni wywołuje na ustach uśmiech i wszyscy są gotowi sprawić jej radość, a swoją wdzięczność artykułują szukając najlepszego z prezentów, który choć w części będzie wyrazem uznania i szacunku. Czary pomagają, ale są tylko uzupełnieniem, najważniejsze jest, by mieć dobre serce i tym sercem się dzielić, a wtedy wszystko dookoła staje się możliwe.

Zbliżające się urodziny Ozmy, młodej władczyni Szmaragdowego Grodu, to doskonała okazja, by wyruszyć na kolejną przygodę, zwłaszcza, że kraina Oz w nie obfituje. Tu przygoda czeka na każdym kroku. Jednak, jak to w bajkowych opowieściach bywa, nasi dzielni bohaterowie, znani nam już z poprzednich tomów: Czarnoksiężnik Oz, Dorotka, Tchórzliwy Lew i inni, muszą się zmierzyć z...

To już niestety ostatni tom o Krainie Oz dostępny obecnie w języku polskim.
Jak opisać ten tom? Chyba najprościej jako "Król Gnomów, reaktywacja". Tak jak część o królu Gnomów zyskała u mnie największą sympatię, tak i "Czary w Krainie Oz" bardzo zbliżają się do niej poziomem, emocjami i napięciem. Książka zaczyna się dziejami Kiki Aru z góry Mancz, który był dość nieszczęśliwym dzieckiem i postanowił wykraść ojcu potężne zaklęcie. Przypadkiem na drodze spotyka upadłego i wściekłego na wszystkich króla Gnomów. To musi prowadzić do kłopotów. Jakby tego było mało, Dorota wikła się w kłopoty biegnące równolegle do spraw z królem Gnomów. Bardzo fajna część, w której Czarnoksiężnik Oz wreszcie dysponuje mocą magiczną. A na okładce powyżej widać... nie Tchórzliwego Lwa, lecz Li-mon-aga. Co to takiego? Zapraszam do lektury.

To już niestety ostatni tom o Krainie Oz dostępny obecnie w języku polskim.

Jak opisać ten tom? Chyba najprościej jako "Król Gnomów, reaktywacja". Tak jak część o królu Gnomów zyskała u mnie największą sympatię, tak i "Czary w Krainie Oz" bardzo zbliżają się do niej poziomem, emocjami i napięciem. Książka zaczyna się dziejami Kiki Aru z góry Mancz, który był dość...