Powtórzę się, ale uważam, że gdy Pratchett oparł swoje książki o solidną linie fabularną zamiast o zlepek świetnych, ale epizodów, jego książki stanowią dzieła skończone. Może za dużo kryminałów ostatnio, ale... a tam, marudzę ;-). Tym bardziej, że przedstawienie Straży pilnującej porządku w Ankh-Morpork, a właściwie jej metamorfozy z przypadkowych kilku leniwych strażników w kolorowo zabawną, ale i sprawną policję to przyjemność sama w sobie. A rozbicie tej metamorfozy na kilka książek jest dobrze przemyślane. Jak zwykle Pratchett w zabawowej formie podsyła nam swoje przemyślenia na tematy różnorakie: arystokracja, władza, tolerancja (krasnoludy i golemy!), równouprawnienie (krasnoludki! - znaczy kobiety krasnoludów), odpowiedzialność za swoje działania i za swoje... stworzenia. Gdzieś głęboko siedzi w tym wszystkim tęsknota za światem, w którym wszystko jest jednak prostsze - skrytobójca jest skrytobójcą, złodziej złodziejem, a policjantowi nie daje spokoju nierozwiązana sprawa. I rządzi tym wszystkim pociągający za wiele sznurków władca, którego ostatecznym celem jest jednak spokój i porządek ze sporą ilością wolności dla obywateli. I to pisze Anglik? To co my mamy powiedzieć...

Powtórzę się, ale uważam, że gdy Pratchett oparł swoje książki o solidną linie fabularną zamiast o zlepek świetnych, ale epizodów, jego książki stanowią dzieła skończone. Może za dużo kryminałów ostatnio, ale... a tam, marudzę ;-). Tym bardziej, że przedstawienie Straży pilnującej porządku w Ankh-Morpork, a właściwie jej metamorfozy z przypadkowych kilku leniwych strażników...