Z całym przekonaniem mogę stwierdzić, że nie jestem fanką poradników. Wydaje mi się, że zawierające się w nich informacje, są po prostu innym ujęciem prawd, które sami wewnętrznie pojmujemy. Do lektury „Być szczęśliwym na Alasce” przekonała mnie chyba głównie okładka, która sprawiła, że oczekiwałam lekkiego, może trochę humorystycznego wnętrza, dzięki któremu mogłabym wybaczyć moralizatorstwo przekazu autora.

„Niewiele rzeczy daje większe spełnienie niż głębokie docenianie drobnych przyjemności życia i wdzięczności za fakt istnienia.”

Powyższy cytat z grubsza obrazuje wszystko co oferuje ta książka i jak już wcześniej napomknęłam, nie była to dla mnie żadna nowość.
Autor bardzo silnie próbuje przekonać czytelnika, że wystarczy mu do szczęścia jedynie łyk wody i trochę jedzenia, bo w każdej innej sytuacji potrafilibyśmy się odnaleźć jako istoty ludzkie. I mówimy tu o sytuacjach skrajnych jak np. przebywanie w więzieniu, bycie osobą bezdomną, bezrobotną czy śmiertelnie chorą. Spojrzenie na śmierć jako coś naturalnego i przekładanie zasady, która mówi, że w życiu potrzebujemy jedynie kochać siebie i innych, na konflikty polityczne, jest w moim mniemaniu bardzo płytkie. Jasne, kochajmy ludzi wokół, bądźmy dobrzy, wszystko się zgadza, jednak stwierdzenie, że nie musisz odnosić sukcesów i wykonywać jakiejkolwiek pracy, bo ŻADNA PRACA NIE JEST POTRZEBNA LUDZKOŚCI i jesteśmy zwierzętami samowystarczalnymi, jest z deka idiotyczne. No bo czy idąc tym trybem, bez wymiaru sprawiedliwości i sądów, nie panowalibyśmy nad zbrodniami, bez ludzi wytwarzających jedzenie i ubrania, chodzilibyśmy nadzy po łąkach szukając dzikich malin?
Wszystko jest w tej książce mocno uproszczone i fakt, że autor, który uważa, że mógłby się cieszyć życiem nie mając niczego, jeździ po świecie prowadząc wykłady dla rzeszy ludzi i pisze posłowie na werandzie swojego domu, patrząc na piękny wschód słońca, wydaje mi się delikatną hipokryzją.

Obawiam się, że raczej nie polecam. Nie znam zbyt wielu książek w podobnym tonie, ale z tej również niestety wiele nie wyniosłam.

https://angeliconpoint.blogspot.com/

Z całym przekonaniem mogę stwierdzić, że nie jestem fanką poradników. Wydaje mi się, że zawierające się w nich informacje, są po prostu innym ujęciem prawd, które sami wewnętrznie pojmujemy. Do lektury „Być szczęśliwym na Alasce” przekonała mnie chyba głównie okładka, która sprawiła, że oczekiwałam lekkiego, może trochę humorystycznego wnętrza, dzięki któremu mogłabym...