[...]
„Chciałam zrozumieć, jak doświadczyć takiej absolutnej miłości”.
(...)
„Co mogę ci powiedzieć? To tak, jakby zapytać spadającą gwiazdę o sekret spadania. Gwiazda nie wie. Po prostu spada”.

𝐇𝐈𝐒𝐓𝐎𝐑𝐈𝐀 𝐌𝐈Ł𝐎ŚĆ𝐈, 𝐊𝐓𝐎́𝐑𝐀 𝐍𝐈𝐆𝐃𝐘 𝐒𝐈Ę 𝐍𝐈𝐄 𝐊𝐎Ń𝐂𝐙𝐘, 𝐓𝐀𝐊 𝐉𝐀𝐊 𝐍𝐈𝐄𝐒𝐊𝐎Ń𝐂𝐙𝐎𝐍𝐘 𝐉𝐄𝐒𝐓 𝐖𝐒𝐙𝐄𝐂𝐇Ś𝐖𝐈𝐀𝐓 !
Giuseppe Tornatore - niezwykły sycylijski reżyser, który napisał wiele wspaniałych scenariuszy , a to jego pierwsza prawdziwa próba narracyjna, która jest dojrzała i dość przekonująca.
"Korespondencja", jak stwierdził sam jej Autor, to :
„historia miłosna w dobie Internetu. Emocje i uczucia na tle pokus i pułapek wirtualnego świata. A historie miłosne, nawet jeśli kończą się źle, zawsze mają szczęśliwe zakończenie. Z samego faktu istnienia.”
Film i książka ukazały się w tym samym czasie, w styczniu 2016 roku. Kiedy opowieść nabierała kształtu Autor w tym samym czasie kontynuował prace nad filmem.
W nocie do tomu przeczytamy :
"Zwykle to drugie wynika z pierwszego. Nie w tym przypadku. Za chwilę przeczytacie opowieść pt. „Korespondencja” na podstawie filmu o tym samym tytule. Oryginalna i ogromna szansa na przywrócenie słowu pisanemu supremacji, jaką przywłaszczył sobie obraz. Rozsądna okazja, aby wykupić wszystko, co ekran kinowy musi lub woli sugerować".
Przypomniało mi to powieść Cecelii Ahern pt. "P.S. KOCHAM CIĘ"," na podstawie, której powstał przepiękny film, pod tym samym tytułem. Powieść Cecylii Ahern powstała wcześniej niż ta Giuseppe Tornatore. Tylko postęp technologiczny zamienił korespondencję listowną na wiadomości wideo nagrywanych za pomocą kamery na dysk cd lub kartę pamięci tudzież poprzez interaktywną komunikację multimedialną (protokół H.323) lub wideokonferencję.
Jakie czasy taka korespondencja.
I zdaje się nie czytałam jej drugiej części, więc spieszę nadrobić to niedopatrzenie.
𝐏𝐎𝐋𝐄𝐂𝐀𝐌 𝐅𝐈𝐋𝐌 𝐈 𝐊𝐒𝐈ĄŻ𝐊Ę !

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
𝐃𝐋𝐀 𝐂𝐈𝐄𝐊𝐀𝐖𝐒𝐊𝐈𝐂𝐇 :
"𝐋𝐚 𝐜𝐨𝐫𝐫𝐢𝐬𝐩𝐨𝐧𝐝𝐞𝐧𝐳𝐚" - fabuła, scenariusz i reżyseria: Giuseppe Tornatore, w kinach od 14 stycznia 2016; wykonawcy Jeremy Irons i Olga Kurylenko, muzyka Ennio Morricone.

fragmenty filmu z muzyką oraz sam mistrz przy pracy
- Ennio Morricone:
https://youtu.be/l4T6vqhvSVw?si=tML9NlgH6pxeQhxM
https://youtu.be/rhjVZ8gEQU4?si=KjrN0KnNxuRlE-0d
https://youtu.be/hgDQZ8PSXqI?si=qUDc4ZCCcFskO5F0
A tu cały album :
https://youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_lxcUP1Kk-pXQeK30Xzr0_FNZyuVW6HMKg&si=qn5O36piBKH3lzvd
info. internet

[...]
„Chciałam zrozumieć, jak doświadczyć takiej absolutnej miłości”.
(...)
„Co mogę ci powiedzieć? To tak, jakby zapytać spadającą gwiazdę o sekret spadania. Gwiazda nie wie. Po prostu spada”.

𝐇𝐈𝐒𝐓𝐎𝐑𝐈𝐀 𝐌𝐈Ł𝐎ŚĆ𝐈, 𝐊𝐓𝐎́𝐑𝐀 𝐍𝐈𝐆𝐃𝐘 𝐒𝐈Ę 𝐍𝐈𝐄 𝐊𝐎Ń𝐂𝐙𝐘, 𝐓𝐀𝐊 𝐉𝐀𝐊 𝐍𝐈𝐄𝐒𝐊𝐎Ń𝐂𝐙𝐎𝐍𝐘 𝐉𝐄𝐒𝐓 𝐖𝐒𝐙𝐄𝐂𝐇Ś𝐖𝐈𝐀𝐓 !
Giuseppe Tornatore - niezwykły sycylijski reżyser, który napisał wiele wspaniałych...

Krótka historia romansu pomiędzy profesorem i studentką.
Szybko się czyta - 15 minut jazdy autobusem.
Z ciekawości obejrzę film.

Krótka historia romansu pomiędzy profesorem i studentką.
Szybko się czyta - 15 minut jazdy autobusem.
Z ciekawości obejrzę film.

Ona. On. I słowa pomiędzy nimi.

Amy Ryan jest studentką fizyki, ledwo wiążącą koniec z końcem. Ed Phoerum jest znanym i cenionym astrofizykiem oraz mężem i ojcem. Łączą ich zainteresowania i miłość. Kontaktują się za pomocą wiadomości oraz telefonów, a ich spotkania w świecie realnym są nieliczne i owiane tajemnicą. Mimo to ten związek, poczucie bliskości i wzajemnego zrozumienia wykracza poza ramy standardowych związków.
Pewne wydarzenie sprawia, że ich związek staje się tylko i wyłącznie wirtualny.

"Korespondencja" to coś więcej niż kolejna książka o uczuciu między dwojgiem ludzi. To historia subtelna, bez zbędnych słów, ckliwych opisów czy wyznań. Giuseppe Tornatore w przepiękny sposób opowiedział o miłości - o miłości dojrzałej i spełnionej - która walczy z przeciwnościami losu.

"Korespondencja" to poruszająca opowieść o miłości na odległość. Uniwersalna, pozostająca w głowie na długo po jej przeczytaniu.

Serdecznie polecam.

Ona. On. I słowa pomiędzy nimi.

Amy Ryan jest studentką fizyki, ledwo wiążącą koniec z końcem. Ed Phoerum jest znanym i cenionym astrofizykiem oraz mężem i ojcem. Łączą ich zainteresowania i miłość. Kontaktują się za pomocą wiadomości oraz telefonów, a ich spotkania w świecie realnym są nieliczne i owiane tajemnicą. Mimo to ten związek, poczucie bliskości i wzajemnego...

Gdy listy mają zastąpić obecność....

On - światowej sławy astrofizyk, ona - studentka fizyki z traumą z przeszłości. Pomiędzy tą dwójką rodzi się miłość. Miłość ograniczona do rzadkich spotkań, listów, telefonów, wiadomości... 

"Korespondencja" to krótka (150-stronicowa) opowieść powstała na podstawie filmu o tym samym tytule z 2016r. Autor jest jednocześnie reżyserem i scenarzystą wersji filmowej.

Opis sugerujący poniekąd zakazane uczucie (on jest żonaty) rozbudził moje zainteresowanie, jednak, koniec końców, całość wypadła dla mnie... przeciętnie. Być może to kwestia krótkiej formy, zbyt krótkiej, by oddać dobrze ducha uczucia między dwójką bohaterów jak i sam ich obraz. Czytelnik nie ma możliwości zżyć się zanadto z bohaterami. Zabrakło mi też prawdziwej głębi tej relacji. 

Natomiast za interesujące uważam dyskusje astrofizyczne rozgrywające się między bohaterami oraz wykorzystanie motywu znanego z powieści Cecelii Ahern "PS. Kocham cię", czyli pozostawienia po sobie listów, choć, w moim odczuciu, autorka motyw ten wykorzystała lepiej.

"Korespondencja" to niezła opowieść, jednak czegoś mi w niej po prostu zabrakło.

Ani nie polecam, ani nie odradzam. 

PS. Na koniec jeszcze jedna kwestia - jestem urzeczona okładką w jej minimalistycznej formie.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

Gdy listy mają zastąpić obecność....

On - światowej sławy astrofizyk, ona - studentka fizyki z traumą z przeszłości. Pomiędzy tą dwójką rodzi się miłość. Miłość ograniczona do rzadkich spotkań, listów, telefonów, wiadomości... 

"Korespondencja" to krótka (150-stronicowa) opowieść powstała na podstawie filmu o tym samym tytule z 2016r. Autor jest jednocześnie reżyserem i...

Kiedy ją kupowałam, nie byłam do końca przekonana przez opinie tu na LC.
Na szczescie dla mnie majstersztyk, nie da się tego opisać słowami.
Piękna, wzruszająca, napisana w cudowny sposób.
Czasami mniej znaczy więcej i tak jest w tym przypadku, nie objętość decyduje o jej sile a treść.
Polecam.

Kiedy ją kupowałam, nie byłam do końca przekonana przez opinie tu na LC.
Na szczescie dla mnie majstersztyk, nie da się tego opisać słowami.
Piękna, wzruszająca, napisana w cudowny sposób.
Czasami mniej znaczy więcej i tak jest w tym przypadku, nie objętość decyduje o jej sile a treść.
Polecam.

Giuseppe Tornatore to włoski reżyser, producent filmowy, scenarzysta i pisarz, współzałożyciel wytwórni  filmowej Sciarlo. Uznanie krytyków przyniósł mu film Cinema Paradiso, za który otrzymał w 1989 roku Oscara, nagrodę BAFTA, Cezara oraz nominację do Złotej Palmy podczas Festiwalu Filmowego w Cannes. Korespondencja stanowi  zlepek ostatnich przemyśleń pewnego  naukowca. W 2016  roku do kin trafił film o tym samym tytule, dzięki czemu widzowie na wielkim ekranie mogli zapoznać się z historią dość osobliwego  uczucia pewnej młodej studentki do swojego nauczyciela

"Kiedy na twoim komputerze pojawi się ikona nowej wiadomości lub nowego e-maila, ktoś gdzieś na świecie o tobie myśli. (...)"

Łączy ją z Edem  dziwna więź, odczytując kolejne zapisane wiadomości na ekranie iPhone'a młoda kobieta wyobraża sobie, jak mogłoby wyglądać jej życie u  boku ukochanego mężczyzny. Z wypiekami na policzkach wyczekuje kolejnej korespondencji, Ed, jak  nikt inny  wie, jak ją zaskoczyć i doprowadzić do intelektualnego orgazmu.Ona z uśmiechem odczytuje smsy próbując odgadnąć ich metaforyczny sens. Kochał ją, ale z niewiadomych  przyczyn nie mógł się dla niej  poświęcić, chciał, ale wiedział, że takie działanie mogłoby  skrzywdzić wiele niewinnych osób. Dał jej, to co  miał najcenniejszego- swoją miłości i dozgonne oddanie. Nie opuścił żony i dzieci, ale był przy niej zawsze, kiedy tego potrzebowała, ona wiedziała, że zawsze może na niego liczyć. W pewnym momencie to niecodzienne uczucie przerodziło się w wymuszony trans, zbłąkane dusze zaczęły się ranić, a szczera miłość stała się czymś na kształt emocjonalnego szantażu. Teraz już nic się nie liczy, wszelkie istotne kwestie odeszły  w zapomnienie w obliczu śmierci ukochanego. Ona wie, że on nie powróci, ale na całe szczęście ma pokaźny pakiet dobrych wspomnień z Edem w głównej roli. Na zawsze zapamięta co było  dobre w ich relacji, a w pamięci spróbuje zatrzeć złe chwile, bo nie należy zadręczać się niepotrzebnymi niepowodzeniami. Wspomniane wiadomości pozwolą jej kontemplować miłość, która nigdy  nie zostanie pogrzebana.

Główni bohaterowie nie mieli okazji do częstych  spotkań, biorąc pod uwagę dość osobliwy charakter ich  uczucia. Mimo to  znają się świetnie i nadal mają ochotę dogłębnie się poznawać.  Ona wie co on robi w danej  chwili, on zna jej dokładny rozkład dnia. Są sobą szczerze zainteresowani i  z pewnością nie jest to przelotna fascynacja. Amy w dziwnych okolicznościach otrzymuje pakiet korespondencji wraz z serią filmów nakręconych przez jej zmarłego ukochanego. Początkowo nie za bardzo  zdaje sobie sprawę z tego,  co  Ed chciał jej w ten  sposób przekazać. Po pewnym  czasie docenia piękno pośmiertnej  korespondencji, dzięki której może zachować i ciągle odtwarzać cząstkę ukochanego. Historia nakreślona przez Giuseppe Tornatore ma w sobie jakąś  głębie, ale trafi głównie do bujających w obłokach romantyków, którzy bez wahania przyjmą mało realistyczne miłosne historie. Fabuła w żadnym  razie nie jest innowacyjna, bo  wspomniany motyw został wykorzystany w wielu innych  książkach, przez co  dodatkowo Korespondencja traci na wartości. Mnie taki scenariusz nie przekonał, bo  w normalnych  okolicznościach takie wydarzenia nie miałby  szansy  bytu, nikt nie wpadłby  na tak szalony pomysł, żeby w roli testamentu przekazywać pośmiertnie osobliwą korespondencje.

"Lecz teraz jej miłość musi walczyć z czasem, jest go za mało, zawsze jest go za mało. (...)"

Trochę kuriozalny  jest  dla mnie fakt, że Amy  zamiast rozpaczać po śmierci ukochanego i w pełni przeżywać prawdziwą żałobę, cieszy się jak dziecko z niecierpliwością oczekując kolejnej  wiadomości od zmarłego. Żaden  normalny  człowiek  w obliczu  prawdziwej  tragedii  nie zachowuje się w tak  niedorzeczny sposób i zamiast wypłakiwać łez po kątach, otwarcie nie chichocze. Można uznać, że tajemnicza wymiana znań stanowi lekarstwo, które powala oswoić się głównej bohaterce z zaistniałą sytuacją, ale to dość naciągana i trudna do  przyjęcia teoria.W tej  konkretnej książce mogę docenić co najwyżej  subtelny przekaz okraszony  garścią emocji. Niby miłość i namiętność została zmieszana w odpowiednich proporcjach, ale historia jako całość stanowi dla mnie naciągany scenariusz, który  w normalnym życiu  nie miałby szansy bytu.  Podejrzewam, że przemawia przeze mnie pragmatyzm, a niedorzeczne rozwiązania doprowadzają mnie do białe  gorączki. Wspomniana korespondencja miała być lekarstwem,  ale w moich oczach dla głównej bohaterki  była złem koniecznym. Amy pozorną radością starała się ukryć prawdziwą rozpacz po utracie ukochanego. Giuseppe Tornatore mógł zdecydowanie bardziej  przyłożyć się do swojego  scenariusza.

Przedstawiona historia może i mnie nie zachwyciła, ale dostrzegam w niej  pewien potencjał. Giuseppe Tornatore starał się pokazać prawdziwą dojrzałą miłość dwojga ludzi, których połączyło przypadkowe spotkanie. Uczucie Eda i Amy  było wystawione na liczne próby, a mimo to przetrwało  próbę czasu. Kochać można niezależnie od dzielącej nas odległości i różnych innych trudnych okoliczności. Książka jest krótka, ale na swój sposób treściwa, a co najważniejsze- niesie ze sobą ważne przesłanie. Korespondencję polecam szczególnie wszystkim romantycznym duszom złaknionym kolejnych porywów serca.

Giuseppe Tornatore to włoski reżyser, producent filmowy, scenarzysta i pisarz, współzałożyciel wytwórni  filmowej Sciarlo. Uznanie krytyków przyniósł mu film Cinema Paradiso, za który otrzymał w 1989 roku Oscara, nagrodę BAFTA, Cezara oraz nominację do Złotej Palmy podczas Festiwalu Filmowego w Cannes. Korespondencja stanowi  zlepek ostatnich przemyśleń pewnego  naukowca. W...

Najciekawsze w tej krótkiej powieści są rozmowy dwójki kochanków na temat astrofizyki. Sam romans mało ciekawy. Największy plus tej książki to nieduża ilość stron.

Najciekawsze w tej krótkiej powieści są rozmowy dwójki kochanków na temat astrofizyki. Sam romans mało ciekawy. Największy plus tej książki to nieduża ilość stron.

No niestety. Kolejna nijaka historia choć pomysł był niezły.
Sięgnęłam po nią zachęcona tak dobrymi opiniami i jestem totalnie rozczarowana. Zupełnie nie rozumiem tych zachwytów ale o gustach się nie dyskutuje.
Jedyny plus, to mało stron. Gdyby było więcej, nie dałabym rady.
Szkoda czasu. Nie polecam

No niestety. Kolejna nijaka historia choć pomysł był niezły.
Sięgnęłam po nią zachęcona tak dobrymi opiniami i jestem totalnie rozczarowana. Zupełnie nie rozumiem tych zachwytów ale o gustach się nie dyskutuje.
Jedyny plus, to mało stron. Gdyby było więcej, nie dałabym rady.
Szkoda czasu. Nie polecam

Dwoje ludzi dzielił ekran iPhone'a. Ich wzajemna relacja zaczynała się i kończyła na wiadomościach, ukrytych w małym urządzeniu. Ona niecierpliwie wyczekiwała każdego sygnału, który wleje w jej serce radość i sprawi, że się uśmiechnie. On natomiast przesyłał jej wszystko co jeszcze mógł zaoferować: swoje słowa i miłość, która z dnia na dzień zaczęła być co raz bardziej zwykłą powinnością. Korespondencja zataczała swoje koło, wprawiała w ruch uczucia zaklęte w zdaniach wystukiwanych na klawiszach. Z czasem życie zdawało się być ulotnym snem, które nigdy nie istniało.

W tej niepozornej książeczce skryła się głębia tego, co nazywamy miłością. Włoski pisarz i reżyser Giuseppe Tornatore w tak małym formacie ulokował masę emocji, które tragały mną przez całą lekturę. Powieść ta, w swej kameralności i prostocie, mówi więcej o uczuciach aniżeli niejedna książka o takiej tematyce. Subtelność i wrażliwość, skutecznie mieszają się ze sobą, tworząc mozaikę ludzkich pragnień. Język powieści nie jest może jakoś szczególnie wyszukany, lecz dopasowuje się w punkt do tego co dzieje się w fabule. Autor tworząc swoją miłosną intrygę, zadaje pytania o to, czy w dobie dzisiejszych wszechobecnych komunikatorów internetowych, można jeszcze stawiać żywe relacje na pierwszym planie. "Korespondencja" umyka banalnościom fabularnym, stawiając na człowieka i skupia się na jego relacjach, jakiekolwiek one by niebyły. Widać do doskonale w każdym rozdziale, który często dotyka spraw bardzo nam bliskich.

Tornatore umiejętnie gra z czytelnikiem, balansując na granicy różnych gatunków, co dodaje więcej samej akcji opowieści i wzmacnia ciekawość, tego co będzie dalej. Nie sposób przejść obojętnie obok emocji wylewających się z kart tejże książki. Nagromadzony ładunek emocjonalny nie przysłania jednak głównej osi fabularnej i nie spycha głównych postaci na boczny tor. Każda sytuacja coś znaczy i ma jakiś wpływ na dalsze wydarzenia. Autor chwyta, wszystko co już się o miłości w literaturze pojawiło, ale ubiera to w nowy kostium, subtelnie i z wyczuciem prowadząc czytelnika przez kolejne etapy ciągu zdarzeń. Na pewno jest to pozycja warta uwagi i absorbująca. Warto przekonać się samemu, czy nadesłana przez autora korespondencja, zagra na najczulszych stronach waszej wrażliwości.

Dwoje ludzi dzielił ekran iPhone'a. Ich wzajemna relacja zaczynała się i kończyła na wiadomościach, ukrytych w małym urządzeniu. Ona niecierpliwie wyczekiwała każdego sygnału, który wleje w jej serce radość i sprawi, że się uśmiechnie. On natomiast przesyłał jej wszystko co jeszcze mógł zaoferować: swoje słowa i miłość, która z dnia na dzień zaczęła być co raz bardziej...

Odcinanie kuponów, niestety. Przeczuwałem że to może być czytadło, ale liczyłem na to, że reżyser Cinema Paradiso pisze chociaż barwnie. Niestety ten tekst jest bardzo nijaki, w sumie dobrze, że to tylko 150 stron, mniej czasu stracone.

Odcinanie kuponów, niestety. Przeczuwałem że to może być czytadło, ale liczyłem na to, że reżyser Cinema Paradiso pisze chociaż barwnie. Niestety ten tekst jest bardzo nijaki, w sumie dobrze, że to tylko 150 stron, mniej czasu stracone.