Lane Rosen to nieprzeciętnie zdolny siedemnastolatek z jasno obranym celem na przyszłość. Jego dotychczasowe życie koncentruje się na nauce rozszerzonej, poświęca jej każdą wolną chwilę, by wyróżnić się oryginalnością. To chłopak idealny nie sprawiający kłopotów wychowawczych, to ideał rodziców z zaplanowaną przyszłością. W tej świetlistej przyszłości jest również miejsce dla ukochanej „drugiej połówki” z którą Lane spotyka się, uczy, i marzy o studiach na prestiżowym uniwersytecie.
„W każdej chwili przed człowiekiem może stanąć niewidzialna ściana, odgradzająca go od wszystkiego, czego pragnął”.
Oderwany od życia zaplanowanego niemalże w każdym calu, od ukochanej ambitnej dziewczyny wyjeżdża do sanatorium. Nowa odmiana gruźlicy, na którą nie działają żadne dotychczasowe znane leki sprawiła, że jedyną formą na uciążliwy kaszel to pobyt w górach.
Lane zostaje odizolowany od dotychczasowego życia. „Za każdym razem kiedy kaszlałem stanowiłem zagrożenie dla innych”.
Sanatorium w Latham House to forteca otoczona żeliwnym ogrodzeniem i hektarami lasów, to również całkowita izolacja ogniska choroby. Jedynym pozytywnym aspektem był fakt, że statystycznie to właśnie takie ośrodki jak ten dawały szansę na powrót do zdrowia.
Muszę przyznać, że z ciekawością przyglądałem się postaci Lane. Udała się autorce kreacja tego bohatera – kujona, który nawet w obliczu zagrożenia życia ciągle ślęczał nad podręcznikami. Jednak to, co najbardziej wzrusza w tej powieści to dziewczyna o imieniu Sadie. Dzięki jej wspomnieniom byłem świadkiem przykrego zdarzenia, którego udziałem ponoć miał być właśnie Lane. Ta nastolatka przebywa w zamkniętym ośrodku pozbawionym telefonów komórkowych z ograniczonym dostępem do internetu już ponad rok. Wraz ze swoją małą paczką przyjaciół ( Marina, Nicka i Charlie) dziewczyna potrafi cieszyć się każdym dniem. To „więzienie” stało się jej drugim domem, w którym tak naprawdę wszystko było tylko na chwilę. Sadie to rozumiała, nie miała planów na przyszłość, na złość chorobie chwytała każdy dzień i cieszyła się nim tak, jakby jutro nie istniało.
Dzień ostatnich szans to powieść skierowana do młodzieży. Napisana niezwykle plastycznie, barwnie. Podzielona na rozdziały „Lane” i „Sadie” tak, abyśmy mogli dokładnie poznać dwójkę nastoletnich bohaterów. Ich dwa jakże różne spojrzenia na chorobę, na humor i sarkazmem jakimi obdarzają nas bohaterowie. O dziwo książka nie przytłacza swoim trudnym tematem, sprawia natomiast, że los bohaterów nie jest nam obcy. Miałem wrażenie, że Lane i Sadie to moi znajomi, którym kibicuję i życzę powrotu do zdrowia.
Po powieści młodzieżowe sięgam niezmiernie rzadko może dlatego, że ich struktura jest niezwykle prosta. Jednak ta opowieść pozostawia po sobie ślad, zapada w pamięci i sprawia, że młodzi czytelnicy mogą uronić łzę.

Lane Rosen to nieprzeciętnie zdolny siedemnastolatek z jasno obranym celem na przyszłość. Jego dotychczasowe życie koncentruje się na nauce rozszerzonej, poświęca jej każdą wolną chwilę, by wyróżnić się oryginalnością. To chłopak idealny nie sprawiający kłopotów wychowawczych, to ideał rodziców z zaplanowaną przyszłością. W tej świetlistej przyszłości jest również miejsce...