Przyznać się muszę, że jest to moje pierwsze spotkanie z prozą Wojciecha Nerkowskiego. Spontanicznie zaproszono mnie do spojrzenia na Zdradę scenarzystów, a także w szerszym kontekście podzielenia się nią z otaczającym mnie światem. I tak ponownie los postawiony w ciemno zwrócił się po wielokroć.

Przyznać się też muszę, że choć oglądam dużo i od dawna napisy początkowe, rzadziej też końcowe, śledzę z uwagą to nigdy nie przywiązywałem specjalnej uwagi do nazwiska scenarzysty, choć niejednokrotnie to właśnie ono stanowi o sile dzieła filmowego. Stąd nie bez znaczenia dla procesu tworzenia i odkrywania tej wesołej i intrygującej historii jest świadomość, że Wojciech Nerkowski robi to z wyjątkową swobodą. Widać tu potencjał, widać warsztat wielu napisanych i zapewne przepisanych po wielokroć odcinków.

Każdy, kto swego czasu poznał Spisek scenarzystów bez wątpienia już dawno sięgnął po Zdradę scenarzystów. Myślę o tym dlatego, że tę drugą poznałem szybciej, niż trwa jeden odcinek serialu brazylijskiego. Rzecz jasna zajęło mi to trochę więcej czasu, ale swoboda słowa, lekkość treści i powab pióra, tego nie można odrzucić, to porywa nas już na początku i tchnie w nas nowego ducha w trakcie całej lektury. (...)

Pełny tekst recenzji książki dostępny w poniższym linku:
https://internetowacela.blogspot.com/2019/01/wojciech-nerkowski-zdrada-scenarzystow.html

Przyznać się muszę, że jest to moje pierwsze spotkanie z prozą Wojciecha Nerkowskiego. Spontanicznie zaproszono mnie do spojrzenia na Zdradę scenarzystów, a także w szerszym kontekście podzielenia się nią z otaczającym mnie światem. I tak ponownie los postawiony w ciemno zwrócił się po wielokroć.

Przyznać się też muszę, że choć oglądam dużo i od dawna napisy początkowe,...