Wszystko rozpoczęło się od tragedii w wesołym miasteczku, a wtedy nic nie było już takie jak dawniej. Świat nagle zamarł, po czym przyspieszył, by nagle stanąć w martwym punkcie, o którym trudno było zapomnieć. Śmierć goniła śmierć, niepokój pozbawiał tchu, a strach wiązał ręce pobielone od nadmiaru kredy. Andebury było jednym z tych spokojnych turystycznych miasteczek, które poza sezonem, zieją nudą i powtarzalnością. Nikt jednak nie przeczuwał tego co nadejdzie. Nagła lawina zdarzeń odcisnęła piętno na życiu jego mieszkańców. W tym Eda i jego bandy.

W dzieciństwie wszystko wydaje się proste – to chwila, którą się chłonie, nie myśląc o jej konsekwencjach. Świat dziecka wydaje się niewinny i o ile nie zostanie skażony przez zło, ma szansę przetrwać. Gdy Ed i jego banda po raz pierwszy stykają się ze śmiercią, którą nie sposób zatrzymać, chłopak ma wrażenie, że jego dzieciństwo się zakończyło, nim na dobre się rozpoczęło. A to dopiero początek.

Nagle koszmary ponownie dręczą nocą. Życie naznaczone białymi rysunkami ludzików, które dawniej zwiastowały zgubę, wraca po trzydziestu latach. Tajemnica okazuje się być aktualnie nadal żywą i co więcej wciąż sieje zło. A wszystko poznajemy z relacji Eda, który opowiada o wydarzeniach z perspektywy dziecka, żyjącego w latach 90 oraz dorosłego mężczyzny, który wciąż nie potrafi uporać się z demonami przeszłości. Co więcej, zdaje się, że przyszłość nie została ostatecznie zamknięta.
Przez lata Ed trwa jakby w zawieszeniu, tworząc bilans zysków oraz strat. I kiedy okazuje się, że rzekoma prawda okazała się kłamstwem, ma szansę uwolnić się od makabrycznej historii. W pewnym momencie rozpoczyna poszukiwania pozostałych jej fragmentów, próbując dotrzeć do jej sedna. A śmierć, mimo upływu lat, ponownie grasuje w miasteczku…

W istocie historia jest frapująca i nie sposób ująć debiutującej C. J. Tudor zmysłu jej utworzenia, niestety wszystko to powstało kosztem charakteru bohaterów zakrawających o monotonność. Łatwo dostrzec wyraźne skupienie autorki na przebiegu akcji, aniżeli portrecie psychologicznym bohaterów, którzy niespodziewanie schodzą na dalszy plan. "Kredziarz" porusza historią, ale nie wzrusza emocjami – niemal wszystkie sprowadzają się do jednolitego smutku i dramatyzmu. Tak jakby życie nie posiadało innych barw, prócz szarości.

"Kredziarz" mówi wiele o życiu, ukazując to jak bardzo potrafi być złudne. A przecież nikt nie jest w stanie przewidzieć tego, co nadejdzie. Każdy jednak ma wpływ na przyszłość – nawet najzwyklejszy gest może kosztować kogoś życie, które przeplata się, tworząc własną plecionkę prawd i kłamstw. Nie jest ono przypadkiem, a sumą decyzji. I nie tylko tych dobrych, bo przecież "każdy trzyma w tajemnicy coś, czego nie powinien był robić".

http://opetaniczytaniem.pl/recenzje/kredziarz-cj-tudor-czarna-owca-2018.html

Wszystko rozpoczęło się od tragedii w wesołym miasteczku, a wtedy nic nie było już takie jak dawniej. Świat nagle zamarł, po czym przyspieszył, by nagle stanąć w martwym punkcie, o którym trudno było zapomnieć. Śmierć goniła śmierć, niepokój pozbawiał tchu, a strach wiązał ręce pobielone od nadmiaru kredy. Andebury było jednym z tych spokojnych turystycznych miasteczek,...