Kultowy status tej powieści to jedna z najgorszych rzeczy jakie przydarzyły się kulturze popularnej w ostatnich latach. Ernest Cline uparcie kreowany na "geeka geeków" nie stworzył "Graala popkultury" lecz książkę, która jedyne co z Graalem ma wspólnego to fakt, że powinna zaginąć i nigdy się nie odnaleźć.
Wade, nastolatek żyjący w USA w niedalekiej przyszłości, w świecie borykającym się z kryzysem energetycznym całe dnie spędza w wirtualnej rzeczywistości zwanej OASIS, gdzie każdy może być tym kim chce. Wade jest Parzivalem. Kiedy umiera twórca OASIS - James Halliday - rozpoczyna się poszukiwanie pozostawionych przez niego kluczy i otwieranych przez nie bram. Ten kto pierwszy przejdzie wyzwania czekające go w trzech bramach zostanie dziedzicem fortuny Hallidaya.
Brzmi ciekawie? Na pierwszy rzut oka tak. Problem w tym, że Cline robi wszystko, żeby ciekawie nie było. Fabuła jest przewidywalna do tego stopnia, że właściwie od pojawienia się jakiegokolwiek wątku dokładnie wiemy jak się on potoczy i jak się skończy. Autor zupełnie nie potrafi budować napięcia. Nawet jeśli stawia przed bohaterami jakieś przeszkody to tylko po to aby ci pokonali je pół strony dalej. A jeśli autor nie ma akurat pomysłu na rozwiązanie danej sytuacji to: a. nie opisuje jej rozwiązania, sugeruje tylko że się znalazło i przechodzi dalej; b. korzysta ze starych dobrych deus ex machin, których w tej książce jest na pęczki.
Bohaterowie to oczywiście również festiwal sztampy, stereotypów i lenistwa. Główny bohater (który ewidentnie jest wizją autora na temat samego siebie) jest uosobieniem wszystkich cech składających się na stereotypowy obraz nerda. Potrafi wymienić wszystkie odcinki StarTreka wraz z reżyserem i datą premiery (ilość informacji, które wymienia z pamięci Wade przekracza możliwości ludzkiego mózgu), ale w kontaktach z innymi ludźmi (zwłaszcza z płcią przeciwną) nie idzie mu zbyt dobrze. Art3mis, czyli główna postać kobieca, to równie stereotypowa fantazja autora na temat idealnej dziewczyny-geeka: piękna ("hot" padające przy każdym jej opisie), obeznana w popkulturze i oczywiście lądująca w ramionach naszego niepozornego nerda (a śmieją się z Greya, że to taka fantazja dla szarych myszek. RPO robi dokładnie to samo, tylko jako target bierze "no-life'y"). Nie mogło oczywiście zabraknąć złego do szpiku kości prezesa tej "złej korporacji", która chce zawładnąć światem (tyle że tym wirtualnym). Oczywiście jego jedyna motywacja to wrodzone czyste zło (pisałem już że jest zły?). Po co się wysilać i napisać ciekawy czarny charakter.
Źródło kultowego statusu "Ready Player One" leży jednak w nawiązaniach do filmów, seriali, gier i komiksów z lat osiemdziesiątych i całej reszty popkultury z tamtego okresu. Problem w tym, że jedyny sposób w jaki Cline potrafi nawiązywać do innych dzieł to wymieniając ich tytuły po przecinku lub streszczając je scena po scenie. Drogi autorze, jakbym chciał zobaczyć scenę testu z Blade Runnera, to obejrzałbym Blade Runnera! Trochę kreatywności! Boli to o tyle, że w ostatnich latach mnóstwo twórców nawiązuje to popkultury lat 80. i robi to świetnie ("Stranger Things"!).
Jeśli chcieliście przeczytać "Ready Player One" dla nostalgii i wspomnień za tymi złotymi latami popkultury, to radzę po prostu wrócić do ulubionych tytułów, a książkę Ernesta Cline sobie darować.

Kultowy status tej powieści to jedna z najgorszych rzeczy jakie przydarzyły się kulturze popularnej w ostatnich latach. Ernest Cline uparcie kreowany na "geeka geeków" nie stworzył "Graala popkultury" lecz książkę, która jedyne co z Graalem ma wspólnego to fakt, że powinna zaginąć i nigdy się nie odnaleźć.
Wade, nastolatek żyjący w USA w niedalekiej przyszłości, w świecie...