Zachęcony pierwsza częścią, którą oceniłem na 7+, sięgnąłem od razu po kontynuację. I, niestety, spotkało mnie rozczarowanie (chociaż można było się spodziewać, sequele zwykle są gorsze od pierwszej części).
Ogólne wrażenie, że fabuła jest "wyciągana za uszy". Powtórka z rozrywki.
Czego nie brakuje w książce - kolejna porcja ciekawych informacji o pop-kulturze lat 80-tych. Dla zainteresowanych tematem - warto przeczytać. Ale dla niezafascynowanych epoką - już niekoniecznie.

Zachęcony pierwsza częścią, którą oceniłem na 7+, sięgnąłem od razu po kontynuację. I, niestety, spotkało mnie rozczarowanie (chociaż można było się spodziewać, sequele zwykle są gorsze od pierwszej części).
Ogólne wrażenie, że fabuła jest "wyciągana za uszy". Powtórka z rozrywki.
Czego nie brakuje w książce - kolejna porcja ciekawych informacji o pop-kulturze lat 80-tych....

Nie czułam, że pierwszy tom potrzebował kontynuacji i w sumie dalej myślę, że było to zbędne. Przez pierwsze 100 stron fabuła głównie bazuje na wywoływaniu uczucia nostalgii. Dopiero po tym wszystko się rozkręca i nasza drużyna powraca przeprowadzić nas przez kolejną przygodę. Autor sam nawiązuje z dwa razy do Sword Art Online i uważam, że można to porównać do tego. Lekko bym to skróciła i byłoby super, bo niestety ja nie znałam większości rzeczy, do których te questy się odnosiły. Ani tych filmów czy muzyki nie znam.
Pewnie komuś bardziej rozeznanemu w latach 80 by się to bardziej podobało, lecz pomimo minusów to dalej się dobrze bawiłam.

Nie czułam, że pierwszy tom potrzebował kontynuacji i w sumie dalej myślę, że było to zbędne. Przez pierwsze 100 stron fabuła głównie bazuje na wywoływaniu uczucia nostalgii. Dopiero po tym wszystko się rozkręca i nasza drużyna powraca przeprowadzić nas przez kolejną przygodę. Autor sam nawiązuje z dwa razy do Sword Art Online i uważam, że można to porównać do tego. Lekko...

Książka zaczyna się od rewolucji, w chwilę po zakończeniu wydarzeń z części pierwszej bohater dostaje w ręce nowy rodzaj interfejsu, który pozwala na przeżywanie wydarzeń czy to w wirtualu czy w rzeczywistości tak jak w Matrixie. Dodatkowo pojawia się kolejne poszukiwanie Easter Egga (Siedmiu Odłamków Syreniej Duszy),z tą różnicą, że nie wiadomo co można wygrać. Główny bohater coraz bardziej się uzależnia od Oasis, zrywa z Samanthą.
Jednak mimo że pierwsza książka była s-f, to tutaj przez chwilę autor już całkiem idzie w te klimaty - budowanie statku międzygwiezdnego, podróż na inną planetę, roboty humanoidy - trochę to odrywa od „realizmu”, który w pierwszej książce jest/był niemal na wyciągnięcie ręki. Jednak same poszukiwania wciąż mają podobny klimat i z zaciekawieniem czekamy na kolejne odkrycia odłamków. Potem fabuła dodatkowo się gmatwa i mamy niezły twist związany ze sztuczną inteligencją. Rozpoczyna się wyścig z czasem, którego stawką jest życie pół miliarda ludzi.
Niektóre etapy pokonywania poszczególnych wyzwań np. jednej gry są zbyt szczegółowe, autor opisuje po prostu kolejne levele z gry, co chwilami bywa nużące. Równie nudnym etapem moim zdaniem były szczegółowe opisy planety Prince’a. Widać tutaj fascynację autora dziełami Johna Hughesa, twórczością Prince’a i światem Władcy Pierścieni.
Bardzo podobają mi się te rozwiązania autora z możliwości „uczestniczenia” w scenach z różnych kultowych filmów, to byłoby coś - żałuję, że Spielberg w części pierwszej nie pokusił się o odtworzenie jakichś kultowych scen z punktu widzenia bohatera...
Koniec końców, pomimo rozciągniętych opisów z kilku questów, całość trzyma się swietnie „kupy” i moim zdaniem jest to niezły sequel. Gwiazdka niżej od jedynki. Z pewnością wrócę do książki jeszcze raz.
PS. Równie ciekawą sprawą jest to, że żyjemy obecnie też w fajnych czasach, gdzie możemy w mgnieniu oka odsłuchać wspominanych w książce piosenek / obejrzeć filmy. Mamy namiastkę takiej wayback machine.

Książka zaczyna się od rewolucji, w chwilę po zakończeniu wydarzeń z części pierwszej bohater dostaje w ręce nowy rodzaj interfejsu, który pozwala na przeżywanie wydarzeń czy to w wirtualu czy w rzeczywistości tak jak w Matrixie. Dodatkowo pojawia się kolejne poszukiwanie Easter Egga (Siedmiu Odłamków Syreniej Duszy),z tą różnicą, że nie wiadomo co można wygrać. Główny...

Książka ogólnie ciekawa i całkiem przyjemna ale... nawet kilka "ale" :

1. Wiele by zyskała gdyby całkowicie wyciąć z niej postać Aech - w kółko wracają tematy "taka jestem dyskryminowana ze względu na wszystko" , "ci źli faceci" i "och nie, ten człowiek jest biały, jak on śmie" - mój osobisty hit to oburzanie się, że elfy we władcy pierścieni mają jasną skórę (fakt, że to elfy, pier***ne wymyślone stworzenia, nie miał znaczenia).
Do tego wielkie oburzenie kiedy okazuje się, że Parzival się na czymś nie zna, kiedy ona sama też nie miała o tym pojęcia. A kysz!

2. Wiele by zyskała gdyby wyciąć z niej lub znacząco skrócić część przygodową tej książki czyli poszukiwanie kryształów. Zupełnie niepotrzebne, wstawione tylko po to żeby mieć powtórkę z pierwszej części, ale nie porywa tak jak poszukiwania z pierwszej części.

3. Przez całe to bezsensowne poszukiwanie kryształów wątki naprawdę ciekawe, bardziej sci-fi, zostały zepchnięte do wątków pobocznych którym w porywach poświęca się kilkanaście linijek tekstu.

W książce pojawiają się tematy rozwiniętej sztucznej inteligencji i jej buntu, niszczejącego środowiska, wpływu oasis na ludzkość, podróży kosmicznych w poszukiwaniu nowej planety do zasiedlenia, sam sposób zasiedlania oraz w pewnym sensie osiągnięcie nieśmiertelności.
Bardzo ciekawe i wartościowe tematy o których z chęcią przeczytałabym i 1000 stron, a które zostały spłycone do kilku linijek tekstu które wrzucono w sumie tylko po to żeby posunąć fabułę do przodu. Chciałoby się czegoś więcej. Jeżeli już autor zdecydował się poruszyć temat, to mógł go też pociągnąć.

3. Dziwne stany emocjonalne bohaterów, zwłaszcza Parzivala i Artemis - na początku książki Artemis nienawidzi Parzivala. Do tego stopnia, że nawet nie patrzy na niego, odwraca się itd., a na końcu się kochają, chociaż w książce nie wydarzyło się praktycznie nic co mogłoby tę zmianę nastawienia tłumaczyć (moim zdaniem na końcu książki powinna go jeszcze bardziej nienawidzić niż robiła to na początku).
Chyba, że to działa na zasadzie "przygody są takie romantyczne" i "z kim pójdę na questa, tego pokocham".

4. Pierwszą cześć dało się czytać nie znając popkultury lat 80, lub tylko mniej więcej kojarząc co jest czym. Tą część też się da, ale jest dużo ciężej. Całe rozdziały dotyczą fabuły filmów, zespołów muzycznych i książek, silnie odwołując się do wiedzy czytelnika. Bez zajrzenia do wikipedii raczej się nie obejdzie.

Książka ogólnie ciekawa i całkiem przyjemna ale... nawet kilka "ale" :

1. Wiele by zyskała gdyby całkowicie wyciąć z niej postać Aech - w kółko wracają tematy "taka jestem dyskryminowana ze względu na wszystko" , "ci źli faceci" i "och nie, ten człowiek jest biały, jak on śmie" - mój osobisty hit to oburzanie się, że elfy we władcy pierścieni mają jasną skórę (fakt, że...