Miłość i nienawiść dzieli cienka linia, którą niezwykle łatwo przekroczyć – to jedna z najstarszych prawd. Artyści od wieków eksplorują ten nośny motyw na różne sposoby. Nie sposób powiedzieć w tym temacie czegoś nowego, prawda? Jednak nie od dziś wiadomo, że nieważne, o czym się mówi, ważne – jak.

Tessa, główna bohaterka i narratorka, nie ma w życiu łatwo. Jej rodzina jest na skraju rozpadu, przyjaciółka od serca zmieniła się w żądną krwi harpię, która na każdym kroku ją poniża i zastrasza, a nawet perfidnie poderwała chłopaka, w którym Tessa kocha się, odkąd pamięta. Jakby tego było mało, do domu wraca dawny prześladowca dziewczyny, który znęcanie się nad nią podniósł do rangi sztuki. Zapowiada się prawdziwy armageddon. Tymczasem przyjazd Cole’a wywraca życie Tessy do góry nogami, ale w zupełnie inny sposób, niż się spodziewała.

Powieść opiera się na znanym schemacie „od nienawiści do miłości”, przy którym bardzo łatwo popaść w banał, jednak autorce udaje się tego uniknąć. Z dwóch powodów, jak sądzę. Po pierwsze, solidnie przyłożyła się do kreacji postaci. Po drugie, postawiła na lekkostrawną, przesyconą ironią narrację.

Tessa wzbudza sympatię od pierwszej strony – to zwykła dziewczyna, której życie nie rozpieszcza i która próbuje jakoś sobie z tym radzić. Jest nieśmiała i nieporadna w kontaktach towarzyskich, ale jej opowieść ocieka sarkazmem, a kiedy już poczuje się pewniej i przestanie przejmować opinią innych, ujawnia się jej inteligencja i złośliwość. Najbardziej uwidocznia się to w kontaktach z Cole’em, dla którego bywa po prostu wredna. Oczywiście szczerze jej w tym kibicujemy, bo chłopak przez lata ją dręczył, więc sobie zasłużył. Poza tym ich słowne przepychanki są przezabawne i świetnie się je czyta. Holden bardzo dobrze poprowadziła postać Tessy, która zmienia się pod wpływem Cole’a – stopniowo się otwiera, nabiera pewności i szacunku do siebie, zaczyna rozumieć, że za każdym zachowaniem człowieka kryje się jakaś historia. Czasami może irytować, zwłaszcza gdy pozwala się gnębić Nicole, ale generalnie jest bohaterką do polubienia.

Postać Cole’a została równie dobrze skonstruowana. Do pewnego momentu. Mimo że poznajemy go z perspektywy Tessy, która delikatnie mówiąc, za nim nie przepada, jawi się jako chodzący ideał: uroczy, zabawny, cierpliwy i troskliwy. Jest klasycznym draniem o złotym sercu i choć wydaje się zbyt perfekcyjny, przymykamy na to oko, bo taka kreacja broni się w kontekście gatunku. Jednak autorka chyba nie do końca zdaje sobie z tego sprawę, ponieważ pod koniec poprowadziła Cole’a tak bardzo niezgodnie z jego charakterem, że wielokrotny face palm to jedyna możliwa reakcja.

Pozostali bohaterowie także dają się lubić, a co ważniejsze, ich charaktery mają solidne podstawy psychologiczne. Każdy mierzy się ze swoimi demonami i chwała autorce za to, że poświęciła im sporo miejsca, zamiast skupiać się tylko na relacji Tessy i Cole’a. Fabuła znacząco na tym zyskuje.

Pomimo nieudanego, wymuszonego zakończenia książka jest naprawdę dobra. W lekkiej i przystępnej formie porusza kilka istotnych kwestii – znęcania się w szkole, rozpadu rodziny, dla której liczą się tylko pozory, konieczności przedwczesnego wejścia w dorosłość czy ucieczki od życia w alkohol. Nie wszystkie zostały przedstawione w odpowiedni sposób, niemniej nie o nie tutaj chodzi. Ostatecznie „Bad Boy’s Girl” to przede wszystkim romans i jako taki sprawdza się świetnie. Ja już odliczam dni do premiery drugiego tomu.

Ewa Jemioł