Nigdy nie czytałam poezji. "Chłopcy, których kocham" to moje pierwsze podejście do tego typu książek. Nie jestem znawczynią poezji, jedyne wiersze, jakie czytam to te, które omawiamy na lekcji języka polskiego. Zdarzały się takie, które bardzo mi się podobały, a pojawiały się również takie, które były dla mnie niezrozumiałe, a co za tym idzie - zaczynały mi się nie podobać. Czytając ten tomik poezji, przyznam, że byłam bardzo podekscytowana, bo już od pierwszych stron, autorka trafiła w mój gust.

Zabierając się za wiersze Anny Ciarkowskiej nie chciałam niczego oczekiwać, ani niczego sugerować, by bez rozczarowania przyjąć to co daje mi autorka. Te wiersze, to nic innego jak współodczuwanie. Wraz z autorką przeżywamy jej wzloty i upadki, tęsknoty i żądania, miłość i nienawiść. Niektóre wiersze trafiły w mój najczulszy punkt, powodując kotłownie myśli w głowie. A zdarzyły się i takie, które były dla mnie niezrozumiałe, lub po prostu bez sensu. Czasami miałam wrażenie, że autorka poprzez takie byle jakie wiersze chciała zapełnić więcej stron, co nie wypadło za ciekawie. Wizualnie tomik wygląda idealnie, rysunki połączone z odpowiednim tematem wiersza sprawiały, że bardziej się to wszystko przeżywało i zachwycało nad treścią.
"Co to znaczy zapomnieć?Smak, którego nie czujesz.Zapach, którego nie możesz sobie przypomnieć.Głos wymawiający moje imię, którego nie słyszę.Zatoka skuta lodem. Nie widzę dna za mleczną szybą.Tylko migotanie, szumi poczucie, że tam zdarzyło się coś ważnego."

Z poezją jest różnie i sami dobrze wiecie, że każdy odbiera ją inaczej, na swój indywidualny sposób. W moim odczuciu wiersze wypadły dobrze, ale zdarzały się takie, których nie zrozumiałam. Muszę tutaj wspomnieć o tym, że nie należy czytać poezji w pośpiechu. Trzeba do niej podejść spokojnie, z wyczuciem, by w pełni oddać się lekturze i przyjąć to co daje nam autorka.

Sama nie wiem co mogę więcej napisać. Polecam Wam sięgnąć po tomik poezji Anny Ciarkowskiej i przekonać się jak wypadną wiersze w waszym odczuciu. Być może poprzez tę książkę pokochacie poezję i zapragniecie więcej. A może się również przekonacie o tym, że poezja nie jest dla was. I nie bójcie się, że będzie to strata czasu, bo zapewniam was, że nie będzie. Wiersze zapewnią wam mnóstwo emocji i to tylko od odbiorcy zależy czy będą one pozytywne czy smutne.

Mój ulubiony wiersz:
"Przepraszam, czy mogę się u ciebie schować? Czy możemy zbudować z koca kryjówkęna jedną noc i dwoje ludzi?I zostawmy nas na chwilę samych."

Nigdy nie czytałam poezji. "Chłopcy, których kocham" to moje pierwsze podejście do tego typu książek. Nie jestem znawczynią poezji, jedyne wiersze, jakie czytam to te, które omawiamy na lekcji języka polskiego. Zdarzały się takie, które bardzo mi się podobały, a pojawiały się również takie, które były dla mnie niezrozumiałe, a co za tym idzie - zaczynały mi się nie podobać....