Fredrik Backman jest moim tegorocznym odkryciem. Każda jego książka sprawia, że zakochuję się w nim coraz bardziej. Oczywiście nie personalnie, ale w jego stylu pisania i jego historiach.
Kiedy czytałam 'Pozdrawiam i przepraszam" nie mogłam znieść postaci Britt-Marie. Wiecznie niezadowolonej sąsiadki, z jej wiecznym "Kent wie co mówi, Kent parzy doskonałą kawę" etc. I kiedy zorientowałam się, że "Britt-Marie tu była" jest poświęcona tej właśnie postaci, nie mogłam uwierzyć, że będzie to coś dobrego. Ale wiecie, naprawdę lubię pisanie Fredrika Backmana, więc nie było opcji, żebym tej książki nie przeczytała.
I co? I oczywiście popłynęłam, przepadłam z kretesem. W pracy nie mogłam przestać myśleć o tej książce, czytałam w autobusie, w metrze nawet na stojąco (bo tłok), a kiedy Syn był na treningu siedziałam w korytarzu z chusteczkami higienicznymi i na przemian śmiałam się i smarkałam.
Britt-Marie odchodzi od męża i ląduje w małej miejscowości Borg, zapomnianej przez wszystkich, z której wszyscy uciekają jeśli mogą, gdzie pizzeria jest jednocześnie pizzerią, sklepem, urzędem pocztowym i warsztatem samochodowym. I gdzie jest zgraja dzieciaków kochających piłkę nożną. I choć Britt-Marie nie ma pojęcia o piłce, zostaje ich trenerem, a jakby tego było mało - ożywia zasklepiałą sennie społeczność Borg.
W książce poznajemy historię Britt-Marie, nie tej uzależnionej od bucowatego męża, ale od początku i już wiemy dlaczego Britt-Marie jest Britt-Marie. Dlaczego kompulsywnie sprząta, dlaczego trzyma sie kurczowo czyjejś obecności, choćby to był zwykły szczur. A jednocześnie w tym wszystkim okazuje się, że Britt-Marie jest potrzebna innym, samotnym zbyt wcześnie dojrzałym dzieciakom kopiącym piłkę, niedowidzącej córce poprzedniego trenera, właścicielce pizzerii, urzędu pocztowego i warsztatu samochodowego w jednym, lokalnemu policjantowi i... Kentowi, choć to zaskakujące.
I wszyscy inni są potrzebni jej, by popchnąć ją do nowych rzeczy, do próbowania tacos, do kopania piłki, do podróży do Paryża.
Fredrik Backman znów to zrobił. Wziął moje przekonania, w które byłam uzbrojona sięgając po tę książkę, po czym przepuścił je przez wyżymaczkę, a na koniec pozostawił niedosyt i niedowierzanie. I zachwyt.

Fredrik Backman jest moim tegorocznym odkryciem. Każda jego książka sprawia, że zakochuję się w nim coraz bardziej. Oczywiście nie personalnie, ale w jego stylu pisania i jego historiach.
Kiedy czytałam 'Pozdrawiam i przepraszam" nie mogłam znieść postaci Britt-Marie. Wiecznie niezadowolonej sąsiadki, z jej wiecznym "Kent wie co mówi, Kent parzy doskonałą kawę" etc. I...