Emocje, dużo emocji bohaterów i czytelnika. Postaci książki wieloznaczne, szerokie spektrum problemów, styl charakterystyczny dla autora.

Emocje, dużo emocji bohaterów i czytelnika. Postaci książki wieloznaczne, szerokie spektrum problemów, styl charakterystyczny dla autora.

Fredrik Backman jak nikt inny potrafi pokazywać, że nic nie jest czarno- białe, pokazuje wszystkie możliwe odcienie przemocy, przyjaźni, pasji.

Podobnie jak w pierwszej części, akcja książki rozwija się bardzo powoli. Ale, w książkach Fredrika Backmana nic nie jest przypadkowe, bez tego wprowadzenia nie zrozumieliśmy, kim tak naprawdę są członkowie "Grupy" - chuliganami, najwierniejszymi kibicami drużyny a może trochę jednym i drugim?

Fredrik Backman jak nikt inny potrafi pokazywać, że nic nie jest czarno- białe, pokazuje wszystkie możliwe odcienie przemocy, przyjaźni, pasji.

Podobnie jak w pierwszej części, akcja książki rozwija się bardzo powoli. Ale, w książkach Fredrika Backmana nic nie jest przypadkowe, bez tego wprowadzenia nie zrozumieliśmy, kim tak naprawdę są członkowie "Grupy" - chuliganami,...

Pełna empatii książka o strasznych rzeczach, które robią sobie ludzie. Przyglądająca się mechanizmom powstawania nienawiści i przemocy, politycznym manipulacjom – bardzo trafnie, mimo że akcja nie opuszcza małego miasteczka. Unikająca prostego podziału na dobrych i złych. Pełna smutku i niesprawiedliwości, ale nie depresyjna i przybijająca. W porównaniu z pierwszą częścią, ta jest nawet trochę bardziej nastawiona na dawanie nadziei i lekkie moralizatorstwo.

Backman jest świetny w zaskakiwaniu i graniu z czytelnikiem. Czytam już go trochę, a wciąż daję się nabierać, czasem nawet na te same numery. Nie ma dłużyzn, akcja wciąga niesamowicie.

Po raz pierwszy bałem się jechać z książką tramwajem – z obawy, że zrobię z siebie widowisko reakcją na lekturę. Nie widzę siebie w żadnym z bohaterów ani związku mnie z wydarzeniami, ale opisy nieraz wywoływały u mnie huśtawkę nastrojów. Tym bardziej cenię Backmana – książki mają nie pozostawiać czytelnika obojętnym, a ta zdecydowanie spełniła to zadanie. Z tych względów wybaczam za daleko idące wybielanie wzorca łobuza o dobrym sercu oraz chyba trochę za dużą wiarę w ludzi.

Pełna empatii książka o strasznych rzeczach, które robią sobie ludzie. Przyglądająca się mechanizmom powstawania nienawiści i przemocy, politycznym manipulacjom – bardzo trafnie, mimo że akcja nie opuszcza małego miasteczka. Unikająca prostego podziału na dobrych i złych. Pełna smutku i niesprawiedliwości, ale nie depresyjna i przybijająca. W porównaniu z pierwszą częścią,...

Książki Pana Fredrika Backmana czyta się bardzo dobrze. Autor ma łatwość przedstawiania ludzkich emocji. Ukazuje problemy lokalnej społeczności w nieoczywistej formie, ponieważ nic nie jest albo czarne albo białe.
W tych historiach i emocjach odnajdujemy cząstki siebie samych, dlatego też bohaterowie stają się tak nam bliscy.

W drugiej części mamy schemat podobny do części pierwszej, tylko, że wzmocniony.

Ocena totalnie nieobiektywna. 8/10

Książki Pana Fredrika Backmana czyta się bardzo dobrze. Autor ma łatwość przedstawiania ludzkich emocji. Ukazuje problemy lokalnej społeczności w nieoczywistej formie, ponieważ nic nie jest albo czarne albo białe.
W tych historiach i emocjach odnajdujemy cząstki siebie samych, dlatego też bohaterowie stają się tak nam bliscy.

W drugiej części mamy schemat podobny do...

Czy można opowiedzieć trudną historię, pełną przemocy, tak żeby czytelnik się wzruszył? Tak, żeby miał poczucie, że jest nadzieja. Okazuje się, iż jest to możliwe. Zwłaszcza, gdy za opowieść weźmie się pan Backman. Jestem może trochę stronnicza, a może nawet więcej niż trochę, ponieważ bardzo lubię sposób w jaki ten pisarz snuje swoje opowieści. To niespieszne tempo, te powtórki, które wydają się niepotrzebnie wstrzymywać tempo, a jednak budują nastrój. Lubimy bohaterów tych historii, nawet jeśli nie są idealni, a może właśnie dlatego. Rozumiemy ich, gdy podejmują złe decyzje, gdy popełniają błędy, gdy wybierają inne cele, niż te sugerowane przez otoczenie. Jeśli jeszcze nie zapoznaliście się z prozą tego autora – najwyższy czas. Możecie nawet zacząć od tej powieści, pomimo tego, że to kontynuacja „Miasta niedźwiedzia”. Polecam.

Czy można opowiedzieć trudną historię, pełną przemocy, tak żeby czytelnik się wzruszył? Tak, żeby miał poczucie, że jest nadzieja. Okazuje się, iż jest to możliwe. Zwłaszcza, gdy za opowieść weźmie się pan Backman. Jestem może trochę stronnicza, a może nawet więcej niż trochę, ponieważ bardzo lubię sposób w jaki ten pisarz snuje swoje opowieści. To niespieszne tempo, te...

Książka jest oczywiście niezła, ale ten styl ciągle wyprzedzający wydarzenia, ta wzniosłość na każdym kroku dość mocno mi przeszkadzają.

Książka jest oczywiście niezła, ale ten styl ciągle wyprzedzający wydarzenia, ta wzniosłość na każdym kroku dość mocno mi przeszkadzają.

Ja już przy Mieście niedźwiedzia odkryłam, że kocham ludzi z Bjornstad, a to wszystko zasługa pióra Fredericka Backmana. Opowiadając dość prostą historię tworzy kompleksowe rysy psychologiczne postaci, które wymykają się dychotomicznym podziałom. W Bjornstad, jak w soczewce, obserwujemy podziały i nierówności, traumy i przegrane, a czasami zwycięstwa, brudną grę interesów. Narracja jest łagodna, choć Bjornstad przepełnione jest emocjami. Losy ludzkie są tam naprężone tak, że wystarczy drobinka piasku, by wprawić je w drgania.

To, co zachwyca, jako czytelnika, który chciałby zrozumieć czym jest "to coś" w literaturze, a przynajmniej czym jest "to coś" dla mnie, to fakt, jak w historii małego miasteczka i dyscypliny sportu, której kompletnie nie znam, można zbudować napięcie niemalże jak w kryminale. Strzelby Czechowa, już od pierwszej strony, rozmieszczone są znakomicie. Nie potrafię czytać Backmana bez nieustannego pytania przy przewracaniu kolejnych stron: czy to już wystrzeli?

Cieszę się, że jeszcze ten jeden raz będzie mi dane wrócić do Bjornstad, bo czuję, jakbym nawiązała tam prawdziwe relacje. I mam nadzieję, że na bohaterów czeka gdzieś szczęście.

Ja już przy Mieście niedźwiedzia odkryłam, że kocham ludzi z Bjornstad, a to wszystko zasługa pióra Fredericka Backmana. Opowiadając dość prostą historię tworzy kompleksowe rysy psychologiczne postaci, które wymykają się dychotomicznym podziałom. W Bjornstad, jak w soczewce, obserwujemy podziały i nierówności, traumy i przegrane, a czasami zwycięstwa, brudną grę interesów....

Mistrzostwo.

Brak mi słów, jak czuję się po przeczytaniu tej książki. Fredrik Backman rozkłada mnie na części pierwsze, długo nie mogę się otrząsnąć po jego książkach.

„My przeciwko wam” to kontynuacja „Miasta niedźwiedzia”, warto przeczytać je po kolei, choć autor przybliża wydarzenia, które przytrafiły się w części pierwszej. W 2 tomie spotykamy się z dobrze poznanymi bohaterami, a także z nowymi postaciami. Każdy z nich jest inny i wyjątkowy. Książka obfituje w tak różne, skrajne emocje, że dalej czuję dreszcz na skórze. Porusza ogrom aktualnych tematów i problemów współczesnego świata. Wszystko to tworzy jedna, wielką całość. Historia jest spójna i logiczna, choć naprawdę nieprzewidywalna. F. Backman naprzemiennie wzbudzał we mnie złość, empatię, smutek, radość, przygnębienie i nadzieję. Niesamowite doświadczenie.

Mistrzostwo.

Brak mi słów, jak czuję się po przeczytaniu tej książki. Fredrik Backman rozkłada mnie na części pierwsze, długo nie mogę się otrząsnąć po jego książkach.

„My przeciwko wam” to kontynuacja „Miasta niedźwiedzia”, warto przeczytać je po kolei, choć autor przybliża wydarzenia, które przytrafiły się w części pierwszej. W 2 tomie spotykamy się z dobrze poznanymi...

Książka słabsza niż "Miasto niedźwiedzia". Zbyt dużo patosu i retorycznych pytań.

Książka słabsza niż "Miasto niedźwiedzia". Zbyt dużo patosu i retorycznych pytań.

Rany, ile w tej książce jest emocji! Jeśli chcesz poczuć wszystko, od smutku po radość, to jest seria dla Ciebie!

Rany, ile w tej książce jest emocji! Jeśli chcesz poczuć wszystko, od smutku po radość, to jest seria dla Ciebie!