Swego czasu były mekką dzieci kwiatów, pragnących żyć po swojemu, z dala od karmiącego się ich osobami konsumpcjonizmu. Hipisi wyjeżdżali na wschód w poszukiwaniu lepszej przyszłości, przygód, miejsca, gdzie będą mogli znaleźć bezpieczną przystań. Przyciągał ich spokój i wolność, jaką zapewniała tamtejsza kultura. Pragnienie znalezienia siebie poprzez medytację. Rzucali zatem wszystko co znane i wyruszali w długą podróż, która była tak samo ważna, jak osiągnięcie celu. To właśnie o "wielkim szlaku hipisów" prowadzącym przez Afganistan, Pakistan, Nepal wprost do Indii oraz ludziach nim podążającym, opowiada znany autor.

Wojciech Jagielski nie napisał tym razem reportażu w ścisłym tego słowa znaczeniu. W "Na wschód od zachodu" czytelnik znajdzie liczne dygresje, czasem gawędziarski ton. To książka ciekawa, ale w jakiś sposób również trudna, prowadzi bowiem licznymi ścieżkami do tych samych wniosków. Wymaga skupienia, choć styl autora jest naprawdę dobry. Nie brak tu tematów do przemyśleń. Sama zastanawiałam się, jak to możliwe, by tak radykalnie przekreślić swoją przeszłość, życie w którym przecież była rodzina, przyjaciele. Jakkolwiek jestem w stanie zrozumieć ucieczkę od schematów, szukanie własnego miejsca na ziemi, bo to naturalne, że człowiek pragnie swojej i tylko swojej drogi. Tak trudno mi przyjąć, że można porzucić bliskich, zapomnieć o tym, co się przeszło. To również swoista rozprawa z legendą hipisów, wyjątkowością Indii, które wykorzystały szansę, jaką dał im napływ pielgrzymów a potem turystów i z duchowego raju, stały się jednym z najbardziej skomercjalizowanych miejsc. Kraju, w którym spokój, medytacja, skierowanie uwagi na rozwój jest kolejnym towarem czy usługą. Zadziwia zmieniający się przed oczami bohaterów obraz, fakt, że świat idzie do przodu i oaza spokoju i wolności powoli odchodzi w przeszłość. Co ogromnie mi się podobało w "Na wschód od zachodu" to fakt, że autor nie jest urzeczony Indiami, nie pisze o nich z zachwytem. Na kartach czuć bardziej chłodny obiektywizm i ciekawość losami bohaterów, a nie fascynację opisywanym krajem. Dzięki temu historia Kamal i Świętego może głośniej wybrzmieć, zyskać głębszą perspektywę. Gdyż podczas lektury cały czas nurtowało mnie pytanie, czy odnaleźli w Indiach swoje szczęście?

Pełna wersja recenzji: http://spacerwsrodslow.blogspot.com/2018/06/wojciech-jagielski-na-wschod-od-zachodu.html

Swego czasu były mekką dzieci kwiatów, pragnących żyć po swojemu, z dala od karmiącego się ich osobami konsumpcjonizmu. Hipisi wyjeżdżali na wschód w poszukiwaniu lepszej przyszłości, przygód, miejsca, gdzie będą mogli znaleźć bezpieczną przystań. Przyciągał ich spokój i wolność, jaką zapewniała tamtejsza kultura. Pragnienie znalezienia siebie poprzez medytację. Rzucali...