Książka trafiła się przypadkiem, ale wziąłem i pochłonąłem błyskawicznie. Pisany lekkim językiem ni to reportaż, ni to dziennik podróży, aczkolwiek bardziej przypomina zbiór dykteryjek i anegdotek podróżniczych, oraz co ciekawszych wspomnień z wypraw w różne strony świata.

Próżno się tu doszukiwać opisów malowniczych miejsc, monumentalnych budowli, czy cudów świata (może z wyłączeniem norweskich fiordów). Zresztą jak sam Owsiak przyznaje, bardziej interesowali go ludzie i zwyczajne ich życie w różnych miejscach świata: w Nepalu, Australii, RPA, Norwegii, USA, czy na Cejlonie. Oczywiście dla niego nie były to wypady wakacyjno-rekreacyjne, lecz służbowe, w ramach pracy w telewizji, w fundacji, czy związane z działalnością Przystanku Woodstock, albo innymi fuchami, podejmowanymi w czasach dawniejszych i mniej odległych.

Nie da się ukryć, że czyta się bardzo dobrze. Język jest lekki, swojski, czasem knajacki, choćby ze względu na pewne sformułowania i wulgaryzmy. Ale opowiastki są ciekawe, z jajem i emocją. Można nieco lepiej poznać nie tylko autora, lecz także ludzi, których spotkał i mieli na niego wpływ, lub vice versa. Jedyny minus to, przynajmniej dla mnie, nieco stereotypowy wizerunek, jaki wyłania się z tej książki, a mianowicie Polaka-cwaniaka, który różne rzeczy robi, ale najważniejsze na wyjeździe jest zdobycie wódki i drinkowanie. Mnie to trochę raziło, niemniej jednak książkę szczerze polecam.

Książka trafiła się przypadkiem, ale wziąłem i pochłonąłem błyskawicznie. Pisany lekkim językiem ni to reportaż, ni to dziennik podróży, aczkolwiek bardziej przypomina zbiór dykteryjek i anegdotek podróżniczych, oraz co ciekawszych wspomnień z wypraw w różne strony świata.

Próżno się tu doszukiwać opisów malowniczych miejsc, monumentalnych budowli, czy cudów świata (może z...