"Język cierni" to szósta powieść Leigh Bardugo, którą przeczytałam. I szczerze przyznam, że po lekturze świetnej "Szóstki wron" i beznadziejnej trylogii "Grisza", trochę się jej obawiałam. Nie wiem co mam myśleć o autorce, więc nie mogę sięgać po jej pozycje bez żadnego strachu. Na szczęście, w tym przypadku był bezpodstawny.

Bajki, baśnie, ludowe opowiastki i inne podobne dziwactwa, są ostatnio niezwykle popularnym dodatkiem do serii fantasy. Przykro mi z tego powodu. Wspaniały, oryginalny pomysł bardzo szybko traci swój urok. Ale, póki jeszcze nie czuję się nim znudzona, z chęcią poczytam sobie jak inni widzą moje ulubione opowieści. Bo nie ważne o czym się piszę bajkę, stosunek do tych tradycyjnych gdzieś wychodzi.

Wielu ludzi opowiada jak ich przygoda z czytaniem zaczęła się od słuchania o Czerwonym Kapturku na kolanach rodziców. Moja nie. Jako dziecko nie znosiłam naiwnych historyjek z "happy endem". Biorąc się za książki, szybko odeszłam od półki "do 8 lat" którą mi wskazywano, grzebiąc namiętnie najpierw w literaturze młodzieżowej, a później, po bliższym spotkaniu z biblioteczką mojej mamy, już w pełni dorosłej. Do dzisiaj pamiętam, jakim szokiem dla pani bibliotekarki był widok dziewięcioletniej dziewczynki czytającej z zamiłowaniem "Sagę o Ludziach Lodu". W bajkach zakochałam się zatem dużo później niż większość, bo dopiero jako nastolatka. Ale zakochałam się, i to na amen. Dlaczego o tym piszę? Bo Autorka piszę o własnym sprzeciwie skierowanym przeciw naiwnym zakończeniom, i własnym dziecinnym spojrzeniu, nawet wtedy racjonalnym. Znalazła w nim natchnienie do napisania własnej wersji słynnych opowieści.

Bajki Leigh Bardugo nie kończą się stwierdzeniem "i żyli długo i szczęśliwie", choć tragicznych zakończeń również im brakuję. Są życiowe i sympatyczne. Bo kto powiedział, że brzydkiej dziewczynie nie może przytrafić się przygoda? Dlaczego ołowiany żołnierzyk miałby akceptować bycie zabawką? Z jakiej racji baba jaga miałaby zawsze być tą złą? Z jakiego powodu piękna kobieta miałaby marzyć o małżeństwie z księciem? Autorka, jak sama piszę zwracając się do czytelnika, przeanalizowała popularne historie i napisała je inaczej. Skoro jako dziecko czuła, że ojciec Jasia i Małgosi był złym charakterem, to takim go uczyniła w swojej baśni. Stworzyła historie dużo mądrzejsze od tradycyjnych, choć chyba zbyt skomplikowane dla dzieci. Pisze o smutku, samotności i stereotypach. O brzydkiej służącej, potworze który nie będzie nigdy wysokim młodzieńcem na białym koniu, chciwym księciu, naiwnej piękności, dobrej wiedźmie, wykorzystanej dziewczynie, która na dobrą drogę już nie wróciła... Szczególnie to ostatnie kojarzyło mi się z musicalem "Wicked". W sumie skojarzenie bardzo luźne, ale jakoś nie mogłam się od niego odgonić. To pewnie dlatego, że ostatnio prześladuję mnie polska wersja piosenki "No Good Deed". Ale do rzeczy. "Język cierni" to świetny dodatek do serii, oraz bardzo dobra książka od niej oderwana. Można ją przeczytać bez znajomości poprzednich utworów Bardugo.

Polecam.

"Język cierni" to szósta powieść Leigh Bardugo, którą przeczytałam. I szczerze przyznam, że po lekturze świetnej "Szóstki wron" i beznadziejnej trylogii "Grisza", trochę się jej obawiałam. Nie wiem co mam myśleć o autorce, więc nie mogę sięgać po jej pozycje bez żadnego strachu. Na szczęście, w tym przypadku był bezpodstawny.

Bajki, baśnie, ludowe opowiastki i inne podobne...