"Trzy mroczne korony" napisane przez Kendare Blake to typowy przykład fantastyki młodzieżowej. Mamy więc: trzy młode dziewczyny, obdarzone różnymi mocami (na szczęście nie odkrywają ich na początku powieści, jak to zwykle bywa), pierwszą miłość (droga Autorko, gdyby ten wątek zawierał mniej opisów, a więcej treści to myślę, że nikt by się nie obraził), ich naukę (ledwo wspomnianą, choć teoretycznie Katherine i Asinoe nie zostały wysłane tam gdzie mieszkają, żeby narzekać, że nic im nie wychodzi), przyjaźnie (za dziesięć lat w danym miejscu Mirabella i Arsinoe mają po jednej przyjaciółce, Katherine tylko mentorkę...), i tak dalej. Czyli wszystko co mieć książka dla młodzieży powinna. I, a jakże, dostajemy również wątek, który ma powieść wyróżniać: walkę o tron (chyba to już gdzieś widziałam...), w ramach urozmaicenia toczoną między siostrami. Taka fabuła.

Pierwsze co rzuca mi się w oczy to płytkość wydarzeń. No niby coś się dzieje. Dzieje, dzieje i przestaję. Żaden z (niezbyt licznych) wątków nie został porządnie przedstawiony. O bohaterach nie wiemy praktycznie nic. Ani jak wyglądali, ani jak się czuli w związku z jakimiś wydarzeniami, ani, tak naprawdę, kim są. Autorka skacze po łebkach. To, że narracja nie jest prowadzona w pierwszej osobie, nie znaczy jeszcze, że nie można podać myśli bohaterów. Przez to nie można się do nich przywiązać, są czytelnikowi całkowicie obojętni, a ich życie wydaje się być mdłe. Porządnych, wnoszących coś do fabuły opisów w książce nie uświadczymy.

Jako, że fantastyka to i magia. Jak ten element ma się w powieści? Leży i prosi o dobicie. Mirabella od tak sobie zatrzymuję sztorm, narzekając jednocześnie jaka to jest zmęczona, Julies kontroluję wszystko co stanie jej na drodze, przyćmiewając tym królową Arsinoe, która mimo zbliżającej się walki na śmierć i życie, nie przejmuje się zupełnie swoim antytalentem, a truciciele z Natalią na czele po prostu rzucają na kolana. Cały ich dar polega na odporności na trucizny. Cóż za niezwykle skomplikowany system magii!

Walka o koronę? Lepiej nie wspominać. Polityka? A oni tam taką mają? Jakoś nie zauważyłam...

Nudne to trochę. I mdłe to trochę. Kiepskie trochę. I trochę nie polecam. Dałabym jej trzy gwiazdki, ale pewna rzecz bardzo mi się spodobała. Choć pod koniec, nie jest to chyba zakończenie (bo nie wiem co miałoby kończyć), więc uznajmy, że spodobał mi się zwrot akcji.

"Trzy mroczne korony" napisane przez Kendare Blake to typowy przykład fantastyki młodzieżowej. Mamy więc: trzy młode dziewczyny, obdarzone różnymi mocami (na szczęście nie odkrywają ich na początku powieści, jak to zwykle bywa), pierwszą miłość (droga Autorko, gdyby ten wątek zawierał mniej opisów, a więcej treści to myślę, że nikt by się nie obraził), ich naukę (ledwo...