To już trzecia część serii „Żniwiarz”, więc bezspoilerowe opowiedzenie o książce staje się coraz trudniejsze. Ale nie niemożliwe.

Cała seria opiera się o mitologię słowiańską. I właśnie to mi się podoba, że od zwykłych wierzeń stopniowo poznajemy mitologię aż do korzeni. Nie wiem jakim cudem, ale kolejne polowania, które są praktycznie co kilka stron nie nudzą się. Już po raz trzeci ktoś mógłby powiedzieć, że tak było już początku, ale nie jest to odgrzewany kotlet, a każda walka jest w pewnym stopniu czymś nowym.

Przy trzeciej części „złe moce” przybierają trochę postać hollywoodzkich potworów, aniżeli naszych rodzimych zjaw, ale jakkolwiek opartych na słowiańskich wierzeniach. Ale fabuła musi iść do przodu, więc nasi bohaterowie nie będą przecież cały czas polowali na bezkosty. Nie zmienia to faktu, że czyta to się naprawdę dobrze, jest napięcie, odrobina sarkastycznego humoru i przede wszystkim wyraziści bohaterowie. I jakkolwiek można wiele wątków przewidzieć, tak mają one sens i tworzą wspólną całość. Dlatego też uważam za sprawiedliwe potraktowanie postaci Pierwszego w stosunku do reszty bohaterów, którzy swoje pięć minut mieli w poprzednich tomach.

I właśnie dlatego wiele wątków lepiej przemilczeć, bo po co zdradzać rzeczy dziejące się w kontekście poprzednich części? A wszelkie działania postaci właśnie o nie się opierają. I co ważne, lektura nawet po przerwie wydaje się logiczna i po kilku stronach o wszystkim sobie przypominamy.

To już trzecia część serii „Żniwiarz”, więc bezspoilerowe opowiedzenie o książce staje się coraz trudniejsze. Ale nie niemożliwe.

Cała seria opiera się o mitologię słowiańską. I właśnie to mi się podoba, że od zwykłych wierzeń stopniowo poznajemy mitologię aż do korzeni. Nie wiem jakim cudem, ale kolejne polowania, które są praktycznie co kilka stron nie nudzą się. Już po...