Trzynasty księżyc

Ilość plot-twistów wyniosła tom trzeci ponad drugi o co najmniej jedną gwiazdkę w górę. Książka trzymała w napięciu i znów żonglowała rzeczami, które wydają się oczywiste na pierwszy rzut oka a często takimi nie są. To świetnie pokazuje jak łatwo dajemy się zwodzić szybkim osądom i powierzchownym opiniom. I uświadamia też, że nie ma ludzi czarno-białych. W większości dominują odcienie szarości, co wcale nie czyni ich nudnymi, lecz wielowymiarowymi.

Ilość plot-twistów wyniosła tom trzeci ponad drugi o co najmniej jedną gwiazdkę w górę. Książka trzymała w napięciu i znów żonglowała rzeczami, które wydają się oczywiste na pierwszy rzut oka a często takimi nie są. To świetnie pokazuje jak łatwo dajemy się zwodzić szybkim osądom i powierzchownym opiniom. I uświadamia też, że nie ma ludzi czarno-białych. W większości...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie tak dobra jak tom drugi, jest za to bardziej porównywalna do tomu pierwszego.

Chociaż jest to już trzeci tom to ja nadal nie przyzwyczaiłam się do bohaterów i nie mogę wciągnąć się w świat wykreowany przez autorkę. Poza tym, kiedy czyta się któryś tom z kolei to widać schemat, którym kieruje się autorka. Tak więc po jakimś czasie nudziło mnie większość wydarzeń, bo domyślałam się, jak się zakończą. Gdybym miała powiedzieć o czym jest ten tom, to nie wiem co bym powiedziała, bo nie różni się bardzo od poprzednich.

Bohaterowie to też coś strasznego, bo kiedy twoimi ulubiony postaciami są emerytowany nauczyciel ze schizofrenią i lekarz alkoholik, zamiast przystojnego i młodego chłopaka to chyba coś jest na rzeczy. Relacja Magdy z Mateuszem bardzo mnie męczyła i w sumie nie wiedziałam w końcu co między nimi jest, bo raz wydaje się, że się kochają ( całowali się od czasu do czasu), a w następnej scenie zachowują się jak rodzeństwo. A Feliksa, którego uwielbiałam wcześniej tutaj był mi kompletnie obojętny, czym jestem bardzo zawiedziona.

I po raz kolejny sprawa wyjątkowości żniwiarzy. Niby tacy silni, szybcy i prawie że niezniszczalni, ale stwory to szybciej zabije normalny człowiek niż taki tam żniwiarz. I gdzie ta ich wyjątkowość? Poza tym jak tak pomyślę, to oni nawet nikogo wyjątkowego tutaj nie zabili. W sumie nie wiem czym się zajmowali, chyba tylko zastanawianiem się, gdzie znowu Magda pojechała.

Zakończenie w miarę ciekawe, chociaż ostatnie pięć stron nieco naciągane.

Myślałam, że z każdym tomem będzie lepiej, a tu klops. I tak przeczytam kolejne dwa tomy, bo mam je na półce, ale bardzo nie chce mi się po nie sięgać.

Nie tak dobra jak tom drugi, jest za to bardziej porównywalna do tomu pierwszego.

Chociaż jest to już trzeci tom to ja nadal nie przyzwyczaiłam się do bohaterów i nie mogę wciągnąć się w świat wykreowany przez autorkę. Poza tym, kiedy czyta się któryś tom z kolei to widać schemat, którym kieruje się autorka. Tak więc po jakimś czasie nudziło mnie większość wydarzeń, bo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książki z cyklu "ŻNIWIARZ" przeznaczone są dla młodzieży i tej grupie czytelników oraz fanom fantastyki mogą się spodobać.
Kolejne części cyklu są kontynuacją przygód Magdy i Feliksa - pogromców demonów, którzy ratują przed nimi świat. Opisy są powtarzalne i rytmiczne -demon/walka/unicestwienie/demon/walka/unicestwienie/demon... Wciąż pojawiają się te same straszydła: upiór, zwid, zmora, bezkost, lepi, spaleniec, poroniec, wieszczy, cicha... i wielu innych ze słowiańskiego bestiariusza, które w określony sposób się zabija. I taki schemat i fabuła występuje w każdej części 5-tomowego cyklu.
Bardzo prosty i pospolity język, młodzieżowy żargon, wartka akcja, bardzo duża przewidywalność oraz liniowość fabuły sprawia, że książki błyskawicznie się czyta. Mimo demonicznej tematyki nie wywołują większych emocji, nie straszą i nie przerażają. NIE WYMAGAJĄ żadnego myślenia.
To lekka, niewymagająca, pusta rozrywka o współczesnych pogromcach upiorów, należąca do fantastyki młodzieżowej. Każda kolejna część jest kopią poprzedniej. NUDA!!! Ja mam dość i na 3/5 części pasuję. Nikomu nie polecam, ale też nie odradzam.
Książka przeczytana w ramach wyzwania #Wyzwanie LC 2021.

Książki z cyklu "ŻNIWIARZ" przeznaczone są dla młodzieży i tej grupie czytelników oraz fanom fantastyki mogą się spodobać.
Kolejne części cyklu są kontynuacją przygód Magdy i Feliksa - pogromców demonów, którzy ratują przed nimi świat. Opisy są powtarzalne i rytmiczne -demon/walka/unicestwienie/demon/walka/unicestwienie/demon... Wciąż pojawiają się te same straszydła:...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ekstra, petarda nie można się oderwać. Jeszcze lepsze niż dwa wcześniejsze tomy. Akcja rozwija się cały czas.

Ekstra, petarda nie można się oderwać. Jeszcze lepsze niż dwa wcześniejsze tomy. Akcja rozwija się cały czas.

Pokaż mimo to

Nie mogę uwierzyć że seria Żniwiarz rozwija się z każdym tomem. W trzeciej części jeszcze wiecej jest polowań,szybkiej akcji, jeszcze więcej słowiańskich potworów. Polecam.

Nie mogę uwierzyć że seria Żniwiarz rozwija się z każdym tomem. W trzeciej części jeszcze wiecej jest polowań,szybkiej akcji, jeszcze więcej słowiańskich potworów. Polecam.

Pokaż mimo to

Tak jak pozostałe tomy "Żniwiarza", ten również charakteryzuje mnogość bohaterów oraz jakby ich dążenie do samozagłady, a także to, ze ciężko kogoś z nich polubić, ciągła akcja (jedno zdarzenie się kończy, zaraz jest następne), sprawia, że chociaż książkę czyta się szybko, to po każdym tomie jestem tak zmęczona "Żniwiarzem" i fantastyką, że muszę sięgnąć po coś zupełnie odbiegającego od tego tematu. Nie jestem w stanie przeczytać od razu kolejnego tomu.

Na szczęście postać ciotki Janiny (chociaż jakby "bledsza" niż w drugi tomie) jest oderwaniem od ciągłego zabijania zjaw i stworów.

Tak jak pozostałe tomy "Żniwiarza", ten również charakteryzuje mnogość bohaterów oraz jakby ich dążenie do samozagłady, a także to, ze ciężko kogoś z nich polubić, ciągła akcja (jedno zdarzenie się kończy, zaraz jest następne), sprawia, że chociaż książkę czyta się szybko, to po każdym tomie jestem tak zmęczona "Żniwiarzem" i fantastyką, że muszę sięgnąć po coś zupełnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejne spotkanie z serią "Żniwiarz", jednak nie do końca udane. Po drugim tomie chyba byłam bardziej zachwycona książką i serią, niż po trzecim. Mam wrażenie, że drugi tom był lepszy niż pierwszy, a trzeci można porównać z pierwszym.
Z jednej strony można powiedzieć, że książka wciąga (w przypadku gdy się jest już zaznajomionym z serią), jednak mam wrażenie, że w pewnej chwili fabuła zamieniła się w niezliczone questy, wyprawy by zabić potwora. Stało się to w pewnej chwili dość męczące. Zakończenie jest ciekawe, chociaż mam wrażenie, że autorka trochę wpada w schemat - wszystkie zakończenia dotychczas przeczytanych przeze mnie części różnią się zaledwie drobnymi szczegółami.
Klimat serii gdzieś się ulotnił, mam nadzieję, że kolejny tom będzie lepszy.

Kolejne spotkanie z serią "Żniwiarz", jednak nie do końca udane. Po drugim tomie chyba byłam bardziej zachwycona książką i serią, niż po trzecim. Mam wrażenie, że drugi tom był lepszy niż pierwszy, a trzeci można porównać z pierwszym.
Z jednej strony można powiedzieć, że książka wciąga (w przypadku gdy się jest już zaznajomionym z serią), jednak mam wrażenie, że w pewnej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

https://recenzuje-od-ksiazki-strony.blogspot.com/
Od przeczytania poprzedniej części („Żniwiarz: Czerwone Słońce”), minęło dość sporo czasu. Początkowo miałam niemały problem z poprzypominaniem sobie kto kim jest. Nie da się ukryć, że imion pojawia się tutaj naprawdę wiele, a niewnoszące nic do fabuły postacie wciąż przeplatają się ze sobą. Jednak nie to jest tutaj najważniejsze. Przy pierwszym tomie Ż n i w i a r z a byłam naprawdę zainteresowana i zadowolona, przy drugim nieco się zawiodłam, a przy tym nic się nie zmieniło. Nadal klapa. To znaczy, jestem mniej zawiedziona niż ostatnio, gdyż po prostu nie miałam żadnych oczekiwań, tak jak w przypadku Czerwonego Słońca. Ale i tym razem dostałam mnóstwo zapychaczy, nieciekawych wątków, opisów walk, które były aż do bólu przewidywalne. Naprawdę tak poprowadzona historia sprawia, że mam ochotę porzucić tę serię i do niej nie wracać. Powoli szkoda mi pieniędzy na coś, czego czytanie mnie męczy. I oczywiście po gwiazdkach nie można zauważyć mojego wielkiego rozczarowania, bo nie twierdzę, że ta książka jest zła. Nie. Czytałam o wiele gorsze pozycje. Paulina Hendel ma naprawdę dobry styl pisania, czyta się to lekko, ale mam wrażenie, że potencjał na tę opowieść jest o wiele większy, a dostajemy tylko ledwo muśnięte wątki. Nie czuję więzi z żadnym bohaterem. Nie byłoby mi przykro, gdyby któremuś coś się stało. No dobra, może oprócz Aleksa. Ten dzieciak jest naprawdę świetny i jego wątek był chyba jednym, który mnie chociaż na chwilę wciągnął. Końcówka też była dobra, ale jeśli przez 350 stron umieram z nudów, aby poczuć tylko dreszczyk emocji na ostatnich 100, to chyba jednak jest coś mocno nie tak. Żeby była jasność – rozumiem jeśli komuś się to podoba, ale naprawdę czuję się zawiedziona, bo po pierwszym tomie miałam większe oczekiwania. Zresztą, jestem na takim etapie w swoim życiu, że czytając książki dostrzegam sporo błędów logicznych lub po prostu niespójnych momentów. I w Trzynastym Księżycu również znalazłam kilka takich potknięć. Przyznaję, były to głupotki, których przeciętny czytelnik mógłby nie dostrzec. Po prostu wszystkie te niespójności razem wzięte, sprawiają, że moja ocena leci automatycznie w dół. Końcówka była na tyle interesująca, że nie porzucę tej serii, ale jeśli nic się nie poprawi, to niestety, ale kolejna ocena będzie już znacznie niższa.

„Cudnie – pomyślał Waldemar. Alkoholik, schizofrenik i kibol na tropie demona... Brzmi jak początek kiepskiego dowcipu.”

Nie mogłabym nie wspomnieć o poczuciu humoru bohaterów. Cóż, dla mnie balansuje na granicy zażenowania i cringu. Może to ze mną jest coś nie tak, ale żarty lub sceny komediowe napisane przez panią Hendel to jakaś abstrakcja. Kompletnie do mnie nie trafiają, nie śmieszą, nie odpowiadają. Ach, znowu odzywa się we mnie ta krytyczna strona, ale niestety nic na to nie poradzę.

https://recenzuje-od-ksiazki-strony.blogspot.com/
Od przeczytania poprzedniej części („Żniwiarz: Czerwone Słońce”), minęło dość sporo czasu. Początkowo miałam niemały problem z poprzypominaniem sobie kto kim jest. Nie da się ukryć, że imion pojawia się tutaj naprawdę wiele, a niewnoszące nic do fabuły postacie wciąż przeplatają się ze sobą. Jednak nie to jest tutaj...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dopiero przy tej części upewniłam się, że nie wiem w którym momencie i jak zrodziło się uczucie między Magdą, a Mateuszem...
Dokończę serię, ale raczej bez szału.

Dopiero przy tej części upewniłam się, że nie wiem w którym momencie i jak zrodziło się uczucie między Magdą, a Mateuszem...
Dokończę serię, ale raczej bez szału.

Pokaż mimo to

Lepsza niż druga część. Widać jak z każdą kolejna autorka nabiera coraz większej wprawy w piórze, coraz lepiej się czyta, nie ma aż takiego chaosu. Polecam.

Lepsza niż druga część. Widać jak z każdą kolejna autorka nabiera coraz większej wprawy w piórze, coraz lepiej się czyta, nie ma aż takiego chaosu. Polecam.

Pokaż mimo to