Wydaje się, że od czasu wielkiego sukcesu znanej już chyba wszystkim (choćby tylko ze słyszenia) „Dziewczyny z pociągu”, thrillery psychologiczne zaczęły się cieszyć znacznie większą popularnością niż przed paroma laty. Ten konkretny podgatunek literackiego dreszczowca charakteryzuje się sporą dozą suspensu i emocjonalnego brudu skrytego za pozornie idyllicznym życiem, w którym tak naprawdę pełno jest podłości i rodzinnych dramatów, których na co dzień nie da się dostrzec. Ich bohaterami są w głównej mierze osoby obciążone różnego rodzaju traumami i dysfunkcjami, walczące z różnym skutkiem ze swoimi demonami.

Stwierdzenie, że powieść rozpoczyna się nieciekawie, to wielkie niedopowiedzenie. Pierwszy rozdział jest niesamowity i porażająco działa na zmysły, przez co ma się naprawdę spore oczekiwania. Niestety początkowo można się sporo rozczarować. Jak na mój gust Gilly Macmillan zbyt rozwlekle opisuje życie swoich bohaterów, ich wygląd, relacje… zwłaszcza, że wielokrotnie podawane przez nich informacje się powtarzają. Nie sądzę jednak, żeby miało to na celu zwiększenie objętości książki, ale raczej autorka chciała ukazać te same osoby i wydarzenia z różnej perspektywy, co powinno ułatwić czytelnikowi zrozumienie różnych aspektów danej sytuacji. Na szczęście wraz z rozwojem fabuły robi się bardziej interesująco, a dzięki temu, że autorka pisze o znanym sobie środowisku i o sytuacjach mogących dotyczyć dosłownie każdego, powieść zyskuje na wiarygodności. W wielu udzielonych wywiadach Macmillan przyznaje, że stara się jak najgłębiej wczuć w postaci, o których pisze. Na jej korzyść działa również fakt, że osadziła swoją powieść w bardzo wąskich ramach czasowych – opisane wydarzenia rozgrywają na przełomie niecałych dwóch dni, nieustannie ma się wrażenie aktywnego w nich uczestnictwa.

Postaci są dość dobrze zarysowane, ale nie podoba mi się, że autorka zbyt szybko ujawnia niektóre dotyczące ich informacje, pozbawiając tym samym czytelnika stopniowego ich odkrywania i możliwości własnej interpretacji. Początkowo wydawało mi się, że najbardziej dojrzałą emocjonalnie postacią jest Zoe Maisey, która jest również główną protagonistką, ale stosunkowo szybko okazuje się, że pomimo przypiętej łatki cudownego dziecka ma skomplikowaną przeszłość i skrywa niejeden brzydki sekret. Potrafi być małostkowa i egoistyczna, lubi również manipulować ludźmi i grać na ich uczuciach. Jest jednak wspaniałą starszą siostrą i oddaną matce córką, a zważywszy na miejsce, w którym przebywała prawie półtora roku, to jest zdecydowanie bardziej dojrzała niż można by się spodziewać po wychowanej pod kloszem pannicy. Zoe i jej przyrodni brat Lucas są doskonałym przykładem tego, że talent i pasja to jedno, a wygórowane ambicje opiekunów i ich ingerencja to coś zupełnie odmiennego. Presja ze strony otoczenia potrafi działać wyjątkowo destrukcyjnie na jeszcze nie w pełni ukształtowanego emocjonalnie człowieka. I niestety obydwoje z nastolatków wykazują pewne alarmujące cechy (np. nadmierna samokontrola Lucasa, manipulowanie otoczeniem przez Zoe), co sprawia, że mam pewne obawy co do ich przyszłości. Mimo że każda z postaci wydaje się inna, to jednak wszystkich łączy rozpoczęcie na pewnym etapie zupełnie nowego życia. Niestety nie każda drastyczna zmiana jest samodzielnie zaindukowana, a jeśli nawet – to niekoniecznie jest zamierzona i przeważnie niesie głębokie konsekwencje. A jeśli pragnie się pozostawić swoje poprzednie życie daleko za sobą, może się okazać, że przeszłość się o nas upomni szybciej niż byśmy tego pragnęli, bowiem dopada ona ludzi wszędzie, bez względu na ich majątek czy pozycję społeczną.

Warto jeszcze wspomnieć, że w materiale dodatkowym autorka otwarcie zachęca czytelnika do głębszej analizy opisanej historii, stawiając konkretne pytania, na które można udzielić wielu odpowiedzi. Śmiało można stwierdzić, że ciężko będzie znaleźć dwoje czytelników o identycznych opiniach, dlatego „Perfekcyjna dziewczyna” to idealny materiał do przeanalizowania w czasie spotkań klubów dyskusyjnych.

Sukces „Perfekcyjnej dziewczyny” umocnił jeszcze już i tak silną pozycję Gilly Macmillan wśród współczesnych autorów suspensu, a w Wielkiej Brytanii piszą, że niebawem prześcignie Paulę Hawkins. Wydaje się to nieco dziwne, zważywszy na to, że obie autorki nie mają na swoim koncie nawet pięciu powieści, ale ich czysto zawodowa rywalizacja może dostarczyć sporo wrażeń rzeszom czytelników. Najważniejsze jednak, że Macmillan nie spoczęła na laurach i intensywnie pracuje. W chwili gdy na polskim rynku wydawniczym swoją premierę miała „Perfekcyjna dziewczyna”, na Zachodzie ukazała się już jej trzecia pozycja – „Odd Child Out”, a czwarta jest w przygotowaniu.

Natalia Neisser