Jedno jest pewne – w „Innych” zdarzenia zmieniają się niczym w kalejdoskopie. Każdy tom dostarcza nowych wrażeń, przedstawia nowe zagrożenia i porusza jakiś nowy wątek. Wszystko się ze sobą splata, jednak poszczególna część kładzie nacisk na zupełnie inny aspekt. Bishop wie, jak zaintrygować czytelników, sprawić, by dalej chcieli się zanurzać w wykreowany przez nią świat. Doskonale radzi sobie z budowaniem napięcia i, nareszcie, sprawiła, że główna bohaterka jej najnowszego cyklu zaczęła nabierać kolorytów.

Po tym jak terra indigena postanowili wymierzyć sprawiedliwość za atak na Wilki, blady strach padł na pozostałych przy życiu ludzi. Przedstawiciele homo sapiens wiedzą, że każdy ich krok jest teraz śledzony, a ich czyny mogą zaważyć na losie całej społeczności. Niebezpieczeństwo czai się w każdym kącie, nie wiadomo bowiem, kiedy znowu uderzą Starsi. W Lakeside także nie jest spokojnie, terra indigena muszą uważać na ludzi, a ludzie na terra indigena. Mimo że obie strony jeszcze sobie ufają, wystarczy mała iskierka, by rozpalić ogień.

A tą iskierką zdaje się być niedawno przybyły do miasta brat Monty’ego – Cyrus. Nowoprzybyły pragnie szybkiego i łatwego zarobku, niekoniecznie legalnego. Nie wie, że jego poczynania mogą sprowadzić na ludzi kłopoty. Czy i tym razem bohaterowie poradzą sobie z niebezpieczeństwem?

Bishop wprowadza na scenę nowego protagonistę. Tym razem ten „zły” nie ma za sobą armii popleczników gotowych głosić jego słowo i wykonywać każdy plan, jednak wydźwięk pozostaje ten sam – jednostka potrafi wywrócić porządek do góry nogami. Wróg uderza w najmniej oczekiwanym momencie, wprowadzając zamęt i niszcząc to, co przez tyle lat ludzie budowali – relację z terra indigena.

Cyrus nie ma skrupułów. Nie potrafi zrozumieć, dlaczego na Dziedzińcu panują takie, a nie inne zwyczaje, jak to w ogóle możliwe, że „zwierzęta” sprawują władzę. Dla niego liczy się tylko on sam i jego dobro. Nie dba ani o brata czy matkę, ani o własną żonę i dzieci. Bishop pokazuje, jak okrutnym potrafi być człowiek. By zdobyć to, czego pragnie, nie zawaha się przed użyciem siły czy podstępu. Potrafi także zaryzykować dobro bliskich, byle uszczknąć coś z rogu obfitości.

„Zapisane w kartach” to powieść, która pokazuje, jak toksyczne potrafią być niektóre związki. I nie chodzi mi tutaj tylko o relacje mężczyzna-kobieta w sensie partnerskim, ale także o to, co dzieje się w rodzinie Montgomerych. Cyrus traktuje swoją siostrę i żonę jak przedmioty – terroryzuje je, owija wokół palca, by tańczyły tak jak on im zagra. To toksyczny człowiek, który potrafi zagrać na uczuciach innej osoby, upodlić ją, użyć przemocy psychicznej, wszystko, byle tylko sobie kogoś podporządkować. Wyrwanie się z takiej chorej relacji bywa trudne. Bishop pokazuje nam, jak bardzo jedna osoba może wpływać na życie innych.

Z drugiej strony stawia mamy Meg i Simona – przedstawicieli dwu różnych gatunków. Czytelnik śledzi losy tych protagonistów, widzi jak z tomu na tom ich relacje zmieniają się. W najnowszej części protagoniści zaczynają traktować się nieco poważniej, nie są już tylko przyjaciółmi, jednak jeszcze nie zdecydowali, jak określić to, co razem budują. Bishop nareszcie tchnęła w Meg trochę życia. Od początku bohaterka jawi się jako naiwna i niezwykle dziecinna osoba. Wprawdzie to jej niedorosłe zachowanie ma swoje korzenie w tym, co jej się w życiu przytrafiło, jednak osobiście nie potrafię sympatyzować z postacią, która zachowuje się nieadekwatnie do swojego wieku. Dziecko w ciele dorosłej kobiety? Takie kreacje w ogóle mnie nie przekonują.

W „Zapisane w kartach” Meg nareszcie pokazuje, że nie jest tylko osóbką, na którą trzeba dmuchać i chuchać. Dziewczyna potrafi zadbać o siebie i poradzić sobie w trudnej sytuacji.

Nowy tom „Innych” zaskakuje. Skupia się na relacjach, pokazuje, jak wielki wpływ na otoczenie może mieć toksyczny człowiek, niejako uczy, iż to my powinniśmy decydować o naszym życiu. Nie dajmy się zastraszać i podporządkowywać. Bishop doskonale wie, jak pokazać w swoich powieściach to, co najgorsze w ludziach, ale nie zapomina o tym, że każda moneta ma dwie strony. Wprowadza element złego, by uświadomić swoim czytelnikom, że owszem, ból i cierpienie są częścią naszego życia, ale pojawia się w nim także dobro. I to ono może pokonać wspomniane przed chwilą zło.

Monika „Katriona” Doerre