„Na zewnątrz panują ciemności. Nie pada, lecz mgła pokrywa ziemię płynną powłoką. Wszystko jest ciężkie, powietrze, cienie, światło ulicznych latarni, które z trudem przebija się przez tę ciekłą wilgoć, przytłumiony warkot samochodów przedzierający się przez matową zawiesinę. ”

Jesień rozpanoszyła się we mnie tego roku nadzwyczaj szybko. Sama nie wiem dlaczego przyszła tak prędko, wątpię, że wynikało to z jej tęsknoty za mną. Pewne jest natomiast, że wpadła z wizytą już 1 września, kiedy Kraków zalał się deszczem, a dzieci nie poszły wcale do szkoły. Zdąrzyłam się już przyzwyczaić, że zarzuca na mnie sidła swoich humorów i tylko czasem rozświetli mi niebo słońcem, kiedy biegnę do pracy. Zawsze lubiłam jesień. Lubiłam szkołę. Nawet bardzo. Miałam fajnych ludzi w klasie, we wszystkich szkołach – bez wyjątku. Miałam dobrych i wyrozumiałych nauczycieli. Więc jesień kojarzyła mi się z pierwszym dzwonkiem i papierosem „w krzakach” koło I Liceum Ogólnokształcącego w Jaśle. Profesor Szopa – nie bez kozery – mówił, że to krzaki gorejące. Ale co z nastoletnimi grzeszkami mają zrobić nieszczęśni nauczyciele?
Książka Erica-Emmanuela Schmitta z niewiadomych przyczyn zabrała mnie do szkolnego nastroju. Wprowadziła mnie w nostalgię z twarzami, które pozostały przeze mnie niezauważone. W bardzo dosłownej interpretacji zadałam sobie pytanie ilu niewidzialnych znajomych miałam. Takich, którym czasem nie odpowiadałam nawet „cześć” biegnąc w zamyśleniu – a może oni widzieli więcej? Tytułowy bohater powieści Schmitta na pewno widzi więcej. Z całą pewnością żyje z duchami od dziecka. Kiedy w skomplikowanych okolicznościach jego sekret wychodzi na jaw zaczyna traktować swoje „przekleństwo” nieco inaczej.
W powieści mieści się wiele: duchota i lepkość małego miasteczka, które nigdy nie będzie Paryżem. Relacje w małej społeczności, w której każdy choć raz minął się na ulicy. Przeistacza głównego bohatera z niewidzialnego mieszkańca świata w wytrwałego poszukiwacza prawdy. Zadaje pytania o religię, terrorzym, w imię wiary, którego dzisiejszy świat tak bardzo się boi, ale też zaczynamy się zastanawiać nad tym czy jesteśmy narzędziami Boga, a może w sposób katastroficzny wykorzystujemy wolną wolę, o której tak wiele mówią duchowi przywódcy.

reszta opowieści na literackakavka.pl
zapraszam!

„Na zewnątrz panują ciemności. Nie pada, lecz mgła pokrywa ziemię płynną powłoką. Wszystko jest ciężkie, powietrze, cienie, światło ulicznych latarni, które z trudem przebija się przez tę ciekłą wilgoć, przytłumiony warkot samochodów przedzierający się przez matową zawiesinę. ”

Jesień rozpanoszyła się we mnie tego roku nadzwyczaj szybko. Sama nie wiem dlaczego przyszła...