Wielokrotnie pisałam, że chociaż z racji na starzejący się lawinowo PESEL nie powinnam sięgać po młodzieżówki, wciąż to robię. Powieści dla młodzieży mają niewątpliwie ten atut, że pokazują prostszy świat, na pewno prostszy niż codzienność z którą mierzy się dorosły człowiek. Takie przedstawienie sprawy, w zależności od podejścia, może irytować, bądź relaksować, ja gdy sięgam po młodzieżówkę nastawiam się na to drugie. Chcę sobie przypomnieć o tym, że można na sprawy patrzeć prosto i postrzegać pewne sprawy w dwóch podstawowych kolorach. Jesień i kryzys związany z przemijaniem u mnie skutkuje właśnie wzmożoną lekturą książek, które inni określiliby mianem infantylnych, nie dla mnie przeznaczonych. Gdy zobaczyłam okładkę Lifeblood. Krew życia i gdy przeczytałam opis, wiedziałam, że chcę się z tą książką zapoznać. Czas miał pokazać, czy to był trafny wybór.

Tradycyjnie, nie doczytałam, że jest to kontynuacja już rozpoczętej serii. Znów zaczynam czytać od drugiego tomu, trochę nie wiem o co chodzi, ale może w końcu się nauczę, żeby dokładnie sprawdzać. A jednak pomimo nieznajomości pierwszej części, błyskawicznie wpadam w wykreowany przez autorkę, otóż po życiu, które jest niejako preludium, zaczyna się kolejna egzystencja w krainie bądź Miriady, bądź Trójki. I chociaż mamy tu do czynienia ze swoistą gigantomachią to główna bohaterka Tenley wybiera finalnie Trójkę w której staje się od razu ważnym graczem, w walce z Miriadą, to jednak stanie przed tragicznymi wyborami. W tym świecie nie ma kompromisów, gra toczy się o wysoką stawkę i wszystkie kroki i chwyty są dozwolone. Oj muszę nadrobić tom pierwszy.

Muszę koniecznie z poprzednim tomem się zapoznać, bo wszędzie czytam, że jest jeszcze lepszy niż kontynuacja, którą również czyta się świetnie! Podobno niektórzy bohaterowie zostali ograniczeni, właściwie ograniczony został ich udział. Mnie to nie przeszkadza, bo ja w takich książek nie szukam głębi tylko typowego relaksu, a w tej roli książka sprawdziła się idealnie. Typowa młodzieżówka z nieco irytującą główną bohaterką, z dylematami prywata-obowiązek. Z brutalnym światem i tragicznymi wyborami.

Polecam, idealna na jesienne wieczory

Wielokrotnie pisałam, że chociaż z racji na starzejący się lawinowo PESEL nie powinnam sięgać po młodzieżówki, wciąż to robię. Powieści dla młodzieży mają niewątpliwie ten atut, że pokazują prostszy świat, na pewno prostszy niż codzienność z którą mierzy się dorosły człowiek. Takie przedstawienie sprawy, w zależności od podejścia, może irytować, bądź relaksować, ja gdy...