Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie miałam względem tego tytułu żadnych większych oczekiwań - po prostu zainteresowała mnie okładka i nazwisko autora, którego twórczość na Youtube jest mi znana - a jednak czuję się mocno rozczarowana. Opis jest intrygujący. Postapokaliptyczne środowisko, społeczeństwo odcięte od zewnętrznego świata, całkowicie przekonane o tym, że za murami nie istnieje już żadne życie... Czytając nie mogłam przepędzić z głowy myśli o "Niezgodnej". Kilka lat temu na rynku wydawniczym zaroiło się od książek poruszających podobny temat. "Dzieci Edenu" to niestety niespecjalnie udana pozycja. Głowna bohaterka, Rowan, jest drugim dzieckiem. Przez szesnaście lat nie opuściła domu i miała kontakt jedynie z trzema osobami - rodzicami i starszym bratem. Tak naprawdę powinna była umrzeć. Nagle pojawia się dla niej nadzieja. Ma dostać specjalne soczewki, chroniące przed szkodliwym promieniowaniem i będące przepustką do społeczności. Ale coś idzie bardzo nie tak i wszystko wywraca się do góry nogami. Sam koncept mocno mnie zainteresował. Lubię takie klimaty i byłam bardzo ciekawa rzeczywistości Edenu. Społeczności, próbującej naprawić zniszczenia, których dokonali ludzie przed setkami lat. Nie istnieją już żadne zwierzęta, rośliny. Nawet ziemia została całkowicie skażona. Edenem zarządza system sztucznej inteligencji stworzony przez genialnego naukowca. Celem wszystkich obywateli wydaje się praca na rzecz uleczenia Ziemi, która może potrwać nawet tysiąc lat. Do tego czasu wszyscy muszą się dostosować i przestrzegać panujących w niej bardzo surowych praw. Jak na przykład polityki jednego dziecka. Do połowy nie dzieje się praktycznie nic. Poznajemy Rowan, jej rodzinę i to, jak wygląda jej codzienność jako nielegalnej obywatelki. Jednym z problemów, jaki miałam z tą bohaterką jest to, że zabrakło jakiejkolwiek konsekwencji w jej kreacji. Przez szesnaście lat żyła w ukryciu, świadoma niebezpieczeństwa, jakie wiązałoby się z tym, gdyby ktoś odkrył jej istnienie. Przez co spodziewałabym się, że będzie ostrożniejsza. Ale nie... Dziewczyna postanawia, że wymknięcie się z domu i szwendanie po okolicy to dobry pomysł. Rozumiem ciekawość, ale ona nie przystaje na tym. Rowan poznaje przyjaciółkę swojego brata. Z opowieści Asha zdołała ją całkiem dobrze poznać. Okej. Jednak wyznanie, mimo wszystko kompletnie obcej dziewczynie, swoich sekretów to w tej sytuacji moim skromnym zdaniem szczyt głupoty. Poza tym jak na dziewczynę zamkniętą przez szesnaście lat w czterech ścianach, dziewczynę, która jest nielegalna i nagle poszukiwana przez najpotężniejsze siły w Edenie, Rowan jest zwyczajnie zbyt naiwna i ufna. Gdzieś mniej więcej w połowie książki poznajemy Lachlana. Spoiler alert - on również jest drugim dzieckiem. I przedstawia Rowan organizację zwaną Podziemiem. Dziewczyna niby ma wątpliwości czy powinna mu ufać - tym razem naprawdę w stu procentach obcej osobie, którą ledwo co poznała. Ale sama szybko o tych wątpliwościach zapomina, by kilka godzin później spać już z nim w jednym łóżku. Od pojawienia się Lachlana powiedzmy, że zaczyna się coś dziać. Pojawia się zagrożenie. Problem w tym, że część z tego zagrożenia nie jest nawet realna. Jak na przykład ćwiczenia ataku Centrum na Podziemie. Podsumowując przez większość książki wiało nudą, a wszelkie podrygi akcji były rozczarowujące. Aż przyszedł czas na zakończenie. Tutaj kompletnie nie mam pojęcia, co się wydarzyło. Nie wiem, czy to wina tego, jak wszystko zostało opisane, czy najzwyczajniej w świecie jestem za głupia. Tak czy siak nie zrozumiałam z ostatnich kilkunastu stron prawie nic. I nie bardzo wiem, jak to opisać. Poza krótkim stwierdzeniem, że towarzyszyło mi zagubienie i jeden wielki gif wtf, obijający się jak piłeczka po mojej głowie. Nie polecam. Mam wrażenie, że ta książka powstała jedynie z mody na postapo przed kilku laty. Mogłabym doszukać się jakiś plusów. Nie przeczę. Ale czuję się tak wymęczona po lekturze, że autentycznie nie mam siły dalej się w to zagłębiać. Minusy w moim odczuciu wyraźnie je przysłaniają.