Wielki finał trylogii tak gorącej jak piaski na pustyni. Czy "Duchami rebelii" można się oparzyć?

Przyznam szczerze, na początku w ogóle nie czułam tej książki. Minęło zaledwie pół roku od przeczytania poprzednich tomów i okazało się, że nie pamiętam zbyt wielu szczegółów. Najwidoczniej ta seria nie była tak warta zapamiętania, jak mi się wcześniej wydawało. Momentami chciałam przerwać czytanie i powrócić do tego tomu po powtórzeniu poprzednich.

Potem jednak coś się zmieniło. Znów poczułam niesamowity klimat powieści Alwyn Hamilton. Uznałam, że nie muszę wszystkiego pamiętać z poprzednich tomów, by dać się całkowicie pochłonąć przez piaski Amani.

Mocnym punktem tej książki jest akcja i świetnie wykreowany świat przedstawiony. Przez cały czas COŚ się dzieje. I to nie jest jakieś małe "coś". To jest wielkie COŚ, które trzyma w napięciu i nie planuje puścić.

Jednakże muszę skrytykować wątek miłosny, co do którego w ogóle nie jestem przekonana. Przez większą część książki nie widziałam wielkiego uczucia między Amani a Jinem, które opisywała protagonistka. Już większą chemię wyczuwałam między Półdżinką a Samem i to za ten niekanoniczny parring trzymałam kciuki. Potem relacja Amani-Jin znikąd zaczęła tak przyśpieszać, że wydała mi się bardzo sztuczna. Cóż, ta miłość nie wygląda jak dla mnie na autentyczną, ale jednak w niektórych momentach Alwyn Hamilton potrafiła ją tak pięknie opisać, że PRAWIE mnie przekonała.

Trzeba przyznać, że autorka w wymyślny sposób przedstawiła tę historię. Nie obchodzą mnie niedociągnięcia. Nie przejmuję się tym, że ta powieść nie powala na kolana. Seria Alwyn Hamilton ma w sobie coś wyjątkowego: baśniowy klimat, który może każdego oczarować. Jest to odczuwalne szczególnie w tym tomie. Choć nie jestem wielką fanką tej trylogii, to coś mnie ruszyło, gdy zostały mi ostatnie strony. Nie chciałam, by ta wojna się skończyła. Nie chciałam się żegnać z tym uniwersum. Poczułam się jak dziecko, gdyż ta książka sprowadza czytelników do tego punktu- do czasów, gdy słuchało się bajek i baśni.

"Duchy rebelii" to magiczny powrót do dzieciństwa pełnego baśniowych opowieści, lecz w zupełnie innym stylu.
Zachęcam do przeczytania i wspólnej walki o nową pustynię. Może ktoś jeszcze odnajdzie w rebelii swój dom.

Wielki finał trylogii tak gorącej jak piaski na pustyni. Czy "Duchami rebelii" można się oparzyć?

Przyznam szczerze, na początku w ogóle nie czułam tej książki. Minęło zaledwie pół roku od przeczytania poprzednich tomów i okazało się, że nie pamiętam zbyt wielu szczegółów. Najwidoczniej ta seria nie była tak warta zapamiętania, jak mi się wcześniej wydawało. Momentami...