Poprzednia książka Krzysztofa Bochusa, „Czarny manuskrypt”, była dobra. Tylko dobra, i nic ponadto. Przed lekturą „Martwego błękitu” rzuciłem okiem na opinie o niej - w tym jedną wręcz „ekstatyczną”! - i wydawać by się mogło, że kolejna książka tego cyklu będzie lepsza od swojej poprzedniczki. Tak jednak nie jest. To TYLKO przeciętny (pseudo)kryminał. Ciągle nie da się uniknąć porównań do powieści Marka Krajewskiego o Mocku.
Plusem jest na pewno zakończenie, już nie tak przewidywalne jak w przypadku „Czarnego manuskryptu”; tutaj Autor uczynił progres. Na pewno książka może spodobać się miłośnikom malarstwa, a także architektury; pod tym względem widać bardzo dobre przygotowanie Krzysztofa Bochusa.
Jest też w tej książce potężny minus – co chwilę Czytelnik dowiaduje się jakie wyszukane potrawy konsumuje Abell (sam lub w towarzystwie), a już rzeczą totalnie zbędną jest ciągłe i bardzo detaliczne opisywanie garderoby, jaką nosi wspomniany Abell lub jego towarzyszka Gabi. To jest najważniejsze w powieści kryminalnej??? Nie sądzę. A gdyby zebrał to wszystko razem, to wyszłoby pewnie z 50 zbędnych stron.
Reasumując – po tych wszystkich opiniach spodziewałem się dostać przełomowe dzieło w gatunku ‘kryminał’, a dostałem średnią, niewymagająca lekturę, którą czyta się szybko i sprawnie, i zapewne tak samo szybko się o niej zapomni.


PS. Chciałbym jeszcze w post scriptum nawiązać do w/w przeze mnie, „ekstatycznej” opinii dotyczącej „Martwego błękitu”. Mam nadzieję, że nikt się na mnie nie obrazi, i daleki jestem od tego żeby do tego dążyć czy też prowokować, ale muszę się ustosunkować do kilku spraw tam poruszonych. Padają tam m.in. takie słowa, że Abell to nowy bohater w tego typu literaturze – oczytany, lubiący sztukę itp. itd. To jak nazwać Mocka, studiującego filologię klasyczną, miłośnika filozofii i starożytnego Rzymu – to chyba też świadczy o tzw. oczytaniu, nieprawdaż? Trudno więc zgodzić się z taką tezą, że Abell to nowy bohater. Podobnie jak w kolejnym przypadku, gdzie można przeczytać, że pan Bochus wprowadza do literatury realia epoki i historyczne wydarzenia, i jest to novum. Novum??? Już nie będę nawiązywał do Krajewskiego, ale podam tu nazwiska Marcin Wroński, Grzegorz Kalinowski czy Krzysztof Spadło – ten np. rewelacyjnie wplata w opowieści Ropucha w „Skazańcu” wydarzenia historyczne początku XX wieku, więc o jakim novum jest mowa w przypadku pana Bochusa??? Jak wspomniałem wcześniej – nie mam zamiaru nikogo obrażać, ale chciałem wyrazić to, że z niektórymi kwestiami opisanymi w tej „ekstatycznej” opinii po prostu nie mogę się zgodzić, bo nieco odbarwiają rzeczywistość.
Dziękuję!

Poprzednia książka Krzysztofa Bochusa, „Czarny manuskrypt”, była dobra. Tylko dobra, i nic ponadto. Przed lekturą „Martwego błękitu” rzuciłem okiem na opinie o niej - w tym jedną wręcz „ekstatyczną”! - i wydawać by się mogło, że kolejna książka tego cyklu będzie lepsza od swojej poprzedniczki. Tak jednak nie jest. To TYLKO przeciętny (pseudo)kryminał. Ciągle nie da się...