Książka Wolfheart nie została jeszcze przetłumaczona na język polski i biorąc pod uwagę słabą jakość przekładów, polecam przeczytać ją w oryginale. Wbrew tytułowi i okładce większość jej treści koncentruje się na Jaredzie Shadowsong, młodszym bracie Maiev oraz trudach społeczności nocnych elfów a Variann Wrynn i worgeni są tylko pobocznym wątkiem. Najważniejszym jest konflikt w Ashenvale pomiędzy Przymierzem a Hordą kierowaną przez Garrosha Hellscreama. W społeczności Warcrafta od dawna istnieje żart, o zaniedbaniu nocnych elfów przez Blizzard, więc ucieszyłam się, że w końcu przeczytam coś z perspektywy tej dosyć zapomnianej frakcji. Niestety, bardzo się zawiodłam. Nocne Elfy na czele z ich legendarnymi liderami, posiadającymi tysiąclecia doświadczenia, mityczne moce i wsparcie swojej bogini są przez hordę wodzone za nos, oszukiwane jak dzieci, wpadają w pułapki, które są jasno widoczne dla czytelnika i kompletnie nie wykorzystują swoich atrybutów w walce, jak przewaga nocą. Aż trudno uwierzyć, że są to te same postacie, które pokonały Płonący Legion. Pisarz celowo „ogłupia” bohaterów, żeby pokazać Garrosha jako genialnego taktyka, co ostatecznie wypada bardzo nienaturalnie. Ciekawostka: jedna ze scen bitwy pod koniec książki jest bardzo podobna do sceny z filmu Władca Pierścieni: Powrót Króla.

Największymi atutami zdecydowanie są szybkie tępo książki wypełnione akcją, historia Variana i Genna, interakcje Przymierza między sobą, „lore” nocnych elfów, oraz zaskakujący, „kryminalny” wątek w Darnasuss. Pomimo kilku niedociągnięć to nadal bardzo fajna pozycja dla fanów serii, ale mimo obiecującej okładki nie spodziewajcie się zbyt dużo Variana.

Książka Wolfheart nie została jeszcze przetłumaczona na język polski i biorąc pod uwagę słabą jakość przekładów, polecam przeczytać ją w oryginale. Wbrew tytułowi i okładce większość jej treści koncentruje się na Jaredzie Shadowsong, młodszym bracie Maiev oraz trudach społeczności nocnych elfów a Variann Wrynn i worgeni są tylko pobocznym wątkiem. Najważniejszym jest...