to książka, której zdecydowanie nie można zaliczyć do tych oczywistych, przewidywalnych i nużących czytelnika. Historia wykreowana przez autorkę zaskakuje już na samym początku, bo wtedy właśnie poznajemy główną bohaterkę dzieła, o której jeszcze nie wiemy nic. Jak się okazuje – ona też nic o sobie nie wie... Jak to możliwe? Czy można bezpowrotnie utracić swoją tożsamość i zupełnie zapomnieć o tym, kim się jest? Czy Monika Palmer jest rzeczywiście Moniką Palmer? Takie i inne pytania nieustannie dręczą czytelnika podczas lektury. Ale jest to, paradoksalnie, przyjemne dręczenie – nic nie jest do końca jasne, wszystko rozjaśnia się powoli, i powoli też dochodzimy do przysłowiowego kłębka po nitce snutej przez autorkę. ,,Nić Ariadny” to historia pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji, w której nic nie jest ,,na pewno”. Tak umiejętna kompozycja utworu nie byłaby taką w istocie, gdyby nie fakt, że Lidia Tasarz posłużyła się tutaj narracją pamiętnikową, pierwszoosobową. Dzięki temu uzyskała efekt pełnej subiektywizacji zdarzeń, a co za tym idzie – umożliwiła czytelnikowi przeżywanie wszystkich rozterek, zdarzeń i uczuć razem z bohaterami. Książkę czyta się więc jednym tchem, co rusz dopowiadając sobie: ,,Doskonale ją rozumiem” lub ,,Nie rozumiem jej wcale”. Czy warto sięgnąć po ,,Nić Ariadny” Lidii Tasarz? Tak, jeśli lubi się historie nieoczywiste. Tak, jeśli pragnie się doświadczyć zjednoczenia z czytanym dziełem. Tak, jeśli chce się odkryć, na jaki kłębek nawinięta jest nić Ariadny.

POLECAM!!

to książka, której zdecydowanie nie można zaliczyć do tych oczywistych, przewidywalnych i nużących czytelnika. Historia wykreowana przez autorkę zaskakuje już na samym początku, bo wtedy właśnie poznajemy główną bohaterkę dzieła, o której jeszcze nie wiemy nic. Jak się okazuje – ona też nic o sobie nie wie... Jak to możliwe? Czy można bezpowrotnie utracić swoją tożsamość i...