Nić Ariadny

Czy sięgnę po kolejne części? Jeszcze nie wiem. Momentami była bardzo wciągająca, a momentami miałam wrażenie, że jest trochę nudząca. Może właśnie sięgnięcie po kontynuację pomoże mi dojść do wniosku, czy to jest ciekawa seria, czy średnio. Zobaczymy.

Czy sięgnę po kolejne części? Jeszcze nie wiem. Momentami była bardzo wciągająca, a momentami miałam wrażenie, że jest trochę nudząca. Może właśnie sięgnięcie po kontynuację pomoże mi dojść do wniosku, czy to jest ciekawa seria, czy średnio. Zobaczymy.

Moja pierwsze spotkanie z prozą Pani Lidii i jakże udane. Sam pomysł na fabułę nie jest jakiś nowatorski ale wykonanie naprawdę mi się podobało, mimo że akcja nie pędzi tu łeb, na szyje i krew nie leje się strumieniami. To historia dziewczyny, która straciła rodzinę, opowiedziana oczami dwójki bohaterów. Nie ma zbędnych, rozwlekłych opisów i męczących dialogów. Kim jest bohaterka, która w wyniku wypadku ( czy aby na pewno to był wypadek) straciła pamięć? Warto przeczytać.

Moja pierwsze spotkanie z prozą Pani Lidii i jakże udane. Sam pomysł na fabułę nie jest jakiś nowatorski ale wykonanie naprawdę mi się podobało, mimo że akcja nie pędzi tu łeb, na szyje i krew nie leje się strumieniami. To historia dziewczyny, która straciła rodzinę, opowiedziana oczami dwójki bohaterów. Nie ma zbędnych, rozwlekłych opisów i męczących dialogów. Kim jest...

Po „Nić Ariadny” Lidii Tasarz sięgnęłam po dość wyczerpującej emocjonalnie poprzedniej lekturze, ponieważ chciałam zwyczajnie zmienić klimat na nieco mniej forsujący. Uznałam więc, że sensacja przykuwająca moją uwagę może się do tego nadać idealnie. Jednak muszę się też przyznać, że zerkając na okładkę „Nici Ariadny”, wewnętrzny głos gdzieś w tyle głowy szeptał mi „Zostaw, daj sobie spokój, sięgnij po coś uznanego, kto to w ogóle jest ta Tasarz???” Ta, może niezbyt znana, Tasarz potrafiła mnie na tyle zainteresować fabułą, że nim upłynęły dwa dłuższe wieczory… było po książce.
Główna bohaterka budzi się w szpitalu z kilkutygodniowego letargu będącego następstwem wypadku. Po odzyskaniu świadomości okazuje się jednak, że straciła pamięć. Nie wie, kim jest, jak się nazywa, gdzie mieszka, gdzie pracuje. Amnezja. Znalezione przy niej dokumenty pozwalają jedynie przypuszczać, że nazywa się Monika Palmer i ma 27 lat. Ta wiedza służy za punkt wyjścia dalszej opowieści, czyli odkrywania prawdy o sobie. A akurat o sobie Monika nie wie absolutnie nic, ale na szczęście pozostała jej pamięć semantyczna, czyli umie poruszać się w otaczającej ją rzeczywistości oraz korzystać ze współczesnych urządzeń. No, i doskonale dedukuje. Obserwuje więc otoczenie i racjonalnie analizuje fakty. Jak mitologiczny Tezeusz rozwija kłębek nici od Ariadny i zagląda do kolejnych zakamarków swojego życia. Ale żeby było trudniej, czasami na przeszkodzie rozumowej analizie staje intuicja, sprawiając, że droga w przeszłość jest pełna wyboistych dysonansów. A ponieważ patrzymy na świat oczami Moniki (Tasarz zdecydowała się bowiem na narrację w pierwszej osobie), to świetnie wyczuwamy emocje bohaterki, głównie pierwsze odczucia po odzyskaniu świadomości, wśród których dominują dezorientacja, niepokój i nieufność. Jak się czuje osoba, która nic nie pamięta ze swojego życia? Właśnie tak – opuszczona, pozostawiona samej sobie na łaskę otoczenia i całkowicie bezbronna. Stan niepewności głównej bohaterki Tasarz podbija dodatkowo niepokojącymi snami. Czy traktować je tylko jako wyraz wyobraźni czy może stanowią wspomnienia wydarzeń, które miały miejsce w przeszłości?
Tasarz wprawnie buduje napięcie, nie od razu odkrywając karty w grze. Powiecie, że to przecież typowe dla tego typu literatury. Skoro na początku wszystko będzie jasne, to gdzie element zaskoczenia? Owszem, jednak Tasarz dozuje nam fakty z aptekarską precyzją. Dokładnie tyle, ile trzeba, by utrzymywać ciekawość czytelnika na krótkiej wodzy i ani grama więcej. A nawet jeśli już zdecyduje się na taki ruch, to każda informacja zostaje poddana krytycznej weryfikacji, co w efekcie – przy zresetowanym stanie pamięci – prowadzi w ślepy zaułek i powoduje, że i tak może być interpretowana na wiele sposobów. I gdy początkowo wydaje nam się, że kolejny wprowadzony fakt przybliży nas do rozwiązania zagadki, okazuje się, że elementów puzzli wprawdzie przybywa, lecz nadal nie układa się z nich klarowny obraz.
Warto też zwrócić uwagę na fakt, że w początkowej fazie powieści autorka potrafi nas zainteresować wątkiem przy minimalnej ilości bohaterów i akcji toczącej się na stosunkowo niewielkiej przestrzeni. Można? Można.
Dopiero gdy już mamy solidnie nagmatwane w głowie i niczego nie jesteśmy pewni, po kilku spalonych próbach dopasowywania puzzli, Tasarz decyduje się na zmianę strategii – bo przecież kiedyś zagadka musi się wyjaśnić – i pierwsze elementy zaczynają się układać w sensowną całość. W tym celu wykorzystuje dwugłos narracyjny, bowiem do narracji Moniki dodaje narrację jednego z bohaterów, przy czym głos Moniki pozostaje wiodący. Dzięki temu zabiegowi rozszerza perspektywę wydarzeń, które zrelacjonowane z dwóch perspektyw nabierają cech obiektywizmu.
Lidia Tasarz w „Nici Ariadny” udanie łączy ze sobą nierozerwalny dublet tajemnic, gdzie wątek utraty tożsamości przeplata się z sensacyjną osnową. Sensacja już sama w sobie jest intrygująca, a tu dodatkowo podszyta jest niepewnością bohaterki podyktowaną utratą pamięci. Czytelnik otrzymuje zatem w powieści miks emocji – zaspokaja ciekawość wynikającą z rozwikłania tajemnicy i dodatkowo targają nim mieszane uczucia wynikające z lęków głównej bohaterki przed poznaniem jej prawdziwej twarzy. W efekcie całość czyta się mocno płynnie, z dużym zaciekawieniem, a sceny rodem z amerykańskich filmów akcji nadają historii tempa.

Po „Nić Ariadny” Lidii Tasarz sięgnęłam po dość wyczerpującej emocjonalnie poprzedniej lekturze, ponieważ chciałam zwyczajnie zmienić klimat na nieco mniej forsujący. Uznałam więc, że sensacja przykuwająca moją uwagę może się do tego nadać idealnie. Jednak muszę się też przyznać, że zerkając na okładkę „Nici Ariadny”, wewnętrzny głos gdzieś w tyle głowy szeptał mi „Zostaw,...

„Nic Ariadny" - bardzo podoba mi się tytuł, oczywiście idealnie pasujący do fabuły. Ciekawie zobrazowany problem amnezji pourazowej. Zaskakujące następstwo zdarzeń.
No, tak! Skoro wszystko jest takie interesujące, to dlaczego tylko taką ocenę wystawiłam tej powieści.
Wszystko przez korektora, który zupełnie sobie nie poradził z interpunkcją.Choćby to zdanie: „Po prostu, któregoś dnia wyszła z domu (…) i ślad po niej zaginął”. Po co ten przecinek? Chyba tylko po to, by rozproszyć uwagę czytelnika, który mimowolnie zatrzymuje się i zastanawia nad sensem zdania.
Takich kwiatków jest mnóstwo na każdej stronie i męczyłam się bardzo. Od porzucenia lektury powstrzymywała mnie tylko fabuła.

„Nic Ariadny" - bardzo podoba mi się tytuł, oczywiście idealnie pasujący do fabuły. Ciekawie zobrazowany problem amnezji pourazowej. Zaskakujące następstwo zdarzeń.
No, tak! Skoro wszystko jest takie interesujące, to dlaczego tylko taką ocenę wystawiłam tej powieści.
Wszystko przez korektora, który zupełnie sobie nie poradził z interpunkcją.Choćby to zdanie: „Po prostu,...

Pani Lidia Tasarz zafundowała mi wysublimowaną dawkę emocji, które są ucztą dla umysłu. To świetnie poprowadzona fabuła dająca możliwość śledzenia toku rozumowania bohaterki, jej działań i rozterek. Akcja prowadzona jest zgrabnie z logicznie powiązanymi wątkami i zaskakującymi sytuacjami. Nie jest ona nasycona zbyt wieloma zwrotami, mimo to cały czas towarzyszy nam wrażenie, że za chwilę coś nagłego się wydarzy.

Spędziłam przy lekturze książki fascynujące chwile, dzięki lekkiemu stylowi pisarskiemu i ciekawie poprowadzonej fabule. Intrygujące sytuacje, finezyjnie potęgowane tempo i stopniowo ujawniane tajemnice to niewątpliwe atuty tej powieści. Niezmiernie cieszę się, że „Nić Ariadny“ nie kończy mojej przygody z poznanymi w niej postaciami, gdyż 23 listopada 2018 ukazała się kolejna książka autorstwa Lidii Tasarz pt.: „Bez Wyjścia“, która jest kontynuacją przygód Agaty.

Całą recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2019/01/448-nic-ariadny.html

Pani Lidia Tasarz zafundowała mi wysublimowaną dawkę emocji, które są ucztą dla umysłu. To świetnie poprowadzona fabuła dająca możliwość śledzenia toku rozumowania bohaterki, jej działań i rozterek. Akcja prowadzona jest zgrabnie z logicznie powiązanymi wątkami i zaskakującymi sytuacjami. Nie jest ona nasycona zbyt wieloma zwrotami, mimo to cały czas towarzyszy nam...

Główną bohaterką jest Monika, która budzi się w szpitalu z kompletną amnezją. Nie pamięta kim jest, nie rozpoznaje otaczających ją ludzi, nie wie co robiła. Szybko jednak okazuje się, że ktoś na nią poluje. Z czasem rodzi się jednak inne pytanie: czy Monika na pewno jest zwierzyną, czy może była łowcą?


I odpowiedzi na te pytania poszukujemy razem z bohaterką przez lwią część książki. Poszukujemy jej zaginionej tożsamości, składamy mozolnie powoli pojawiające się elementy układanki. Na początku Monika to dla nas po prostu dziewczyna, która w wyniku upadku ze skarpy podczas biegania doznała obrażeń mózgu, przez co straciła pamięć. Wiemy, że lubi muzykę i nie może żyć bez kawy. Kim okaże się na końcu tego tomu? Żeby się tego dowiedzieć, musicie sięgnąć po książkę.


Motyw utraty pamięci i poszukiwania własnej tożsamości jest każdemu znany, zarówno z kartek jak i z ekranów - małego i dużego. Muszę przyznać, że jest to interesujący motyw, jednak przeważnie łączy się on z wartką akcją. Nie w tym przypadku. Kilka razy dochodzi do pewnych epizodów, w których pojawia się adrenalina, jednak zdecydowaną większość książki spędzamy razem z Moniką na poznawaniu samej siebie, czytając o jej przemyśleniach i śledząc odruchy, które stopniowo ujawniają jej prawdziwą tożsamość i osobowość. Książka płynie po wodach narracji powoli, nie spieszy się nigdzie, wprowadza nas bardzo dokładnie w każdy szczegół. I jest to moim zdaniem zdecydowany plus.


Jeżeli już mowa o narracji, to wspomnę jedynie, że pojawia się w książce także druga postać, z której perspektywy możemy śledzić wydarzenia. Nie powiem jednak nic więcej, ponieważ ujawniając jej tożsamość zdradziłbym zbyt dużo fabuły. A odkrywanie tejże w towarzystwie Moniki jest przyjemne.


W każdym medium ceniłem sobie bardzo bohaterów, którzy zaczynali od początku. Motyw "od zera do bohatera", często spotykany w kinie, grach komputerowych czy właśnie w literaturze, głównie sensacyjnej i fantastycznej. Obserwujemy rozwój bohatera, jego szkolenie, wyciąganie wniosków, samodoskonalenie. Obserwujemy pierwsze sukcesy, cieszymy się z dużych zwycięstw. W pewnym sensie motyw utraconej pamięci serwuje nam tego typu wydarzenia. Nie dosłownie, bo postać w zasadzie była już, nazwijmy to w uproszczeniu, w pewnym punkcie swojego rozwoju. Poprzez utratę pamięci niejako cofa się we własnym rozwoju, jednak nie uczy się rzeczy od podstaw, a jedynie przypomina sobie to, co już potrafi. A Monika wydaje się potrafić całkiem sporo. I warto dowiedzieć się, co odkryła.

Główną bohaterką jest Monika, która budzi się w szpitalu z kompletną amnezją. Nie pamięta kim jest, nie rozpoznaje otaczających ją ludzi, nie wie co robiła. Szybko jednak okazuje się, że ktoś na nią poluje. Z czasem rodzi się jednak inne pytanie: czy Monika na pewno jest zwierzyną, czy może była łowcą?


I odpowiedzi na te pytania poszukujemy razem z bohaterką przez lwią...

Książka trafiła w moje ręce przypadkiem. Byłam dość sceptycznie nastawiona, ale jednak okazała się miłym zaskoczeniem. Poznawanie tożsamości głównej bohaterki razem z nią samą było interesującym doświadczeniem. Wprawdzie niektóre sytuacje wydawały się mocno przerysowane i im bliżej końca tym bardziej lektura zaczynała mnie nudzić (a dokładniej od momentu, kiedy już możemy się domyślać kim jest główna bohaterka), ale jednak zostawiła po sobie bardzo pozytywne wrażenie.

Książka trafiła w moje ręce przypadkiem. Byłam dość sceptycznie nastawiona, ale jednak okazała się miłym zaskoczeniem. Poznawanie tożsamości głównej bohaterki razem z nią samą było interesującym doświadczeniem. Wprawdzie niektóre sytuacje wydawały się mocno przerysowane i im bliżej końca tym bardziej lektura zaczynała mnie nudzić (a dokładniej od momentu, kiedy już możemy...

Młoda kobieta budzi się pewnego dnia w szpitalnym łóżku i nie wie kim jest.
Nie pamięta nic,nawet swojego imienia.
Wszystko dookoła niej jest obce i nieznane,nawet twoja własna twarz.
Nie wie kim jest,też gdzie mieszka,a wokół kobiety zaczynają się dziać dziwne,tajemnicze i niebezpieczne rzeczy.
Bardzo trudno poradzić sobie jej z niepamięcią,cierpi na amnezję.
Musi odkryć krok po kroku kim naprawdę jest.
A główna bohaterka Agata musi zmierzyć się ze swoją przeszłością,musi sama znaleźć odpowiedzi na dręczące pytania i musi również odnaleźć własną tożsamość.

Historia przejmująca,wspaniała,świetnie napisana autorka Lidia Tasarz stworzyła dobrą książkę,wciągająca,,,,wciągnęła mnie,okładka intrygująca,zainteresowała mnie,że przeczytałam z ciekawością,ogromną przyjemnością.

Młoda kobieta budzi się pewnego dnia w szpitalnym łóżku i nie wie kim jest.
Nie pamięta nic,nawet swojego imienia.
Wszystko dookoła niej jest obce i nieznane,nawet twoja własna twarz.
Nie wie kim jest,też gdzie mieszka,a wokół kobiety zaczynają się dziać dziwne,tajemnicze i niebezpieczne rzeczy.
Bardzo trudno poradzić sobie jej z niepamięcią,cierpi na amnezję.
Musi odkryć...

Jak to jest, kiedy pewnego dnia budzisz się na szpitalnym łóżku i nie wiesz, kim jesteś? Nie pamiętasz nic, nawet swojego imienia. Wszystko dookoła ciebie jest obce i nieznane, nawet Twoja własna twarz. Nie wiesz kim jesteś, ani gdzie mieszkasz, a wokół Ciebie zaczynają się dziać dziwne, tajemnicze i niebezpieczne rzeczy.
Nić Ariadny to niesamowicie wciągająca i trzymająca w napięciu książka, od której nie sposób się oderwać, dopóki nie dotrzemy do samego końca. Zaskakująca i trzymająca w napięciu od pierwszej do ostatniej strony.
Główna bohaterka odkrywa, że ktoś odebrał jej własne ja. Nie wie kim jest, co robi, gdzie idzie. Ktoś nawet zabrał jej własne imię. Budzi się w szpitalu i musi zdecydować, co dalej ma robić. Do działania popycha ją szereg dziwnych, zaskakujących sytuacji. Co ma zrobić kobieta, która nie poznaje nawet własnej twarzy. kobieta chcąc dojść do prawdy o sobie musi szukać wskazówek odnośnie swojego wcześniejszego istnienia.
Książka naprawdę warta uwagi - mega wciąga
Przeczytałam dzięki uprzejmości:
- autorki - Lidii Tasarz
- Book Tour
- poligon domowy -http://poligondomowy.pl/

Jak to jest, kiedy pewnego dnia budzisz się na szpitalnym łóżku i nie wiesz, kim jesteś? Nie pamiętasz nic, nawet swojego imienia. Wszystko dookoła ciebie jest obce i nieznane, nawet Twoja własna twarz. Nie wiesz kim jesteś, ani gdzie mieszkasz, a wokół Ciebie zaczynają się dziać dziwne, tajemnicze i niebezpieczne rzeczy.
Nić Ariadny to niesamowicie wciągająca i trzymająca...

Nie miałam w stosunku do tej pozycji żadnych oczekiwań. Książka (a właściwie ebook) "za grosze" dodana do koszyka jako dopełnienie do rachunku w celu uzyskania dodatkowego kodu, pozytywnie mnie zaskoczyła.
Sama się zdziwiłam, że fabuła wzbudziła moją ciekawość i wciągnęła na tyle, że zanim się spostrzegłam byłam już na ostatniej stronie. Być może przyczynił się do tego brak wyraźnych rozdziałów, po których zawsze można zrobić sobie przerwę ;)
Wiadomo, wybitna twórczość to nie jest. Jednak całość wypada przyzwoicie. Biorąc pod uwagę, że ostatnimi czasy trafiają mi się prawie same nijakie/niczym nie wyróżniające się czytadła, autorka potrafiła przyciągnąć moją uwagę - i co ważniejsze ją utrzymać. Chociażby za to zasługuje (na zachętę i z kredytem zaufania na przyszłość) na 6/10 gwiazdek.

Nie miałam w stosunku do tej pozycji żadnych oczekiwań. Książka (a właściwie ebook) "za grosze" dodana do koszyka jako dopełnienie do rachunku w celu uzyskania dodatkowego kodu, pozytywnie mnie zaskoczyła.
Sama się zdziwiłam, że fabuła wzbudziła moją ciekawość i wciągnęła na tyle, że zanim się spostrzegłam byłam już na ostatniej stronie. Być może przyczynił się do tego brak...