Świeżo w pamięci mam jeszcze swoją mękę z książką "W pustyni i w puszczy", którą nieopatrznie postanowiłem sobie odświeżyć po latach i, delikatnie mówiąc, nie porwała mnie zbytnio. Tym bardziej cieszę się, że zapoznałem się z "Pożegnaniem z Afryką", która sama w sobie lśni pełnym blaskiem, a w zestawieniu z dziełem Sienkiewicza wręcz oślepia szczegółowością, rozmachem i wczuciem się w afrykański rytm i styl życia.

Książka fascynująca nie tyle w warstwie fabularnej (której raczej niewiele tu jest), co w klimacie i opisie postaci. Niespieszny, żyjący własnym rytmem lud na pograniczu cywilizacji i dziczy, rozumujący i myślący zupełnie inaczej aniżeli tzw. cywilizacja zachodu (chociaż w tym wypadku należałoby rzec "cywilizacja północy").

Autorka znakomicie wychwyciła i wypunktowała rozliczne różnice kulturowe, które z jednej strony szokują, z drugiej jednak - fascynują. Czytanie książki przypomina momentami oglądanie serialu "przystanek alaska", w którym Indianie nie przejmując się zupełnie europejskim porządkiem rzeczy prowadzą swoje życie. No i zwierzęta - ile tu zwierząt! Dopiero po lekturze tej książki widzimy, jak mocno afrykański człowiek zmuszony jest koegzystować z naturą, jak bardzo obawia się dzikich kotów, owadów i węży oraz jak bardzo uzależniony jest od polowania na różne zwierzęta.

Niesamowicie oddziałująca na wyobraźnię książka, dzięki której można zanurzyć się w afrykańskim świecie, poczuć afrykańskie słońce i zobaczyć buszujące po sawannie zebry, niezgrabnie latające żyrafy i
czające się gdzieś tam w krzakach lwy.

Świeżo w pamięci mam jeszcze swoją mękę z książką "W pustyni i w puszczy", którą nieopatrznie postanowiłem sobie odświeżyć po latach i, delikatnie mówiąc, nie porwała mnie zbytnio. Tym bardziej cieszę się, że zapoznałem się z "Pożegnaniem z Afryką", która sama w sobie lśni pełnym blaskiem, a w zestawieniu z dziełem Sienkiewicza wręcz oślepia szczegółowością, rozmachem i...