Takie książki jednak trzeba czytać, kiedy ma się wystarczająco dużo czasu. Na wakacjach powiedzmy albo na feriach. One wymagają czasu i zaangażowania. Dobrym książkom trzeba coś dać od siebie. Czytając wtedy, gdy ma się na głowie dużo spraw i trzeba ciągle przerywać, wiele się traci.
Mimo to, chwała Bogu, udało mi się od połowy przeczytać ją jednym tchem. I dzięki temu znowu znalazłam się w starej, magicznej Barcelonie. Zafon sprawia, że powoli zakochuję się w tym mieście, choć nigdy nie widziałam go na oczy.
W tej części serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek poznajemy historię Davida Martina, pisarza, o którym bez-metaforycznie można powiedzieć, że sprzedał duszę diabłu. Zgodził się bowiem napisać książkę, stanowiącą podstawę nowej religii na zlecenie Andreasa Corellego. A Corelli, choć trudno jednoznacznie stwierdzić, czy jest diabłem, z pewnością nie ma wiele wspólnego z materialnym światem zwykłych śmiertelników. I ma w sobie coś diabolicznego.
Znowu Zafon dopasowuje formę do treści. Martin ma napisać książkę, która dawałabym ludziom wiarę, sprawiała, że gotowi byliby dla niej zrobić wszystko, nawet zginąć. Zafon stosuje chwyty, których używa jego bohater (albo na odwrót). Pisze prosto, od serca, wyraźnie znacząc granice między dobrem a złem, jednocześnie hipnotyzując. Trochę przesadzone porównanie, bo ta historia to nie nowa religia, ani nikt za nią raczej nie zginie, ale mimo wszystko Zafon potrafi coś w nas zmienić. Jego książki kształtują ludzką wrażliwość.
Ta powieść, jak pozostałe części, przybiera formę kryminalno-detektywistyczną. Główny bohater, chcąc wykręcić się od tego podejrzanego zlecenia, trafia na ślad poprzedniego właściciela domu, z którym związana jest podobna mroczna historia. Nie będę mówić ile ciekawych zwrotów akcji serwuje w związku z tym Zafon, gdyż nawet nie liczyłam. Cała galeria postaci zostaje wplątana w tę niejasną intrygę. Z tym niestety wiąże się jedyny minus tej książki, mianowicie to, że wszystkie główne wydarzenia skumulowane są na końcu.
Zamiast Fermina, solą ziemi jest tutaj Isabella. Jej wątek jest genialne poprowadzony i wywołuje nieraz uśmiech. Właściwie mogę zaryzykować stwierdzenie, że w tej dziewczynie odnalazłam samą siebie. Pełna poświęceń, platoniczna miłość do dużo starszego pisarza, objawiająca się również przez złośliwości i protekcjonalność. W ogóle miłość gra tutaj znaczną rolę. Miłość nieszczęśliwa i traficzna.
Zafon twierdzi, że książki posiadają duszę autora. Myślę, że może być w tym trochę prawdy. W tej najbardziej fanstastycznej części jest ukryty kawał pięknej duszy.

Takie książki jednak trzeba czytać, kiedy ma się wystarczająco dużo czasu. Na wakacjach powiedzmy albo na feriach. One wymagają czasu i zaangażowania. Dobrym książkom trzeba coś dać od siebie. Czytając wtedy, gdy ma się na głowie dużo spraw i trzeba ciągle przerywać, wiele się traci.
Mimo to, chwała Bogu, udało mi się od połowy przeczytać ją jednym tchem. I dzięki temu...