Noooo nie porwały mnie historyjki o menelach, nie wniosły niczego w moje życie (a nie, raz się uśmiechnęłam). No nie polecam.

Noooo nie porwały mnie historyjki o menelach, nie wniosły niczego w moje życie (a nie, raz się uśmiechnęłam). No nie polecam.

Myśle, że każdy przynajmniej raz został nazwany kierownikiem czy piękną panią, aby wspomóc w zakupie "chlebka", Daukszewicz zebrał wszelakie (bardziej i mniej) zabawne historię z "lokalsami" w roli głównej. Oberwało się również politykom, ludziom znanym - celebrytom. Do mnie trafia, można się uśmiechnąć.

Myśle, że każdy przynajmniej raz został nazwany kierownikiem czy piękną panią, aby wspomóc w zakupie "chlebka", Daukszewicz zebrał wszelakie (bardziej i mniej) zabawne historię z "lokalsami" w roli głównej. Oberwało się również politykom, ludziom znanym - celebrytom. Do mnie trafia, można się uśmiechnąć.

Bardzo fajny zbiór zabawnych historyjek o menelach. Polecam w wersji audio

Bardzo fajny zbiór zabawnych historyjek o menelach. Polecam w wersji audio

Upolowałam to wydanie w antykwariacie. Dobrze się czyta, można się pośmiać.
Napisane prostym, przeciętnym stylem (nawet jeśli to zbiór czegoś zasłyszanego, to można było trochę lepiej).
Bardzo lubię i cenię inteligencję samego autora, ale nie mogę dać jeszcze jednej gwiazdki. To jest po prostu DOBRE, zatem jeśli potrzebujesz odskoczni, to śmiało czytaj.

Upolowałam to wydanie w antykwariacie. Dobrze się czyta, można się pośmiać.
Napisane prostym, przeciętnym stylem (nawet jeśli to zbiór czegoś zasłyszanego, to można było trochę lepiej).
Bardzo lubię i cenię inteligencję samego autora, ale nie mogę dać jeszcze jednej gwiazdki. To jest po prostu DOBRE, zatem jeśli potrzebujesz odskoczni, to śmiało czytaj.

Trochę śmieszy, trochę nie.

Trochę śmieszy, trochę nie.

Dobrze, że je wysłuchałam na audiobooku, bo inaczej byłyby niestrawne.Zyskały jedynie dlatego, ze czytał je Autor. Jego specyficzna interpretacja spowodowała, że nie były zupełnie płaskie. Gdyby nie ten fakt, byłyby raczej mało strawne.

Dobrze, że je wysłuchałam na audiobooku, bo inaczej byłyby niestrawne.Zyskały jedynie dlatego, ze czytał je Autor. Jego specyficzna interpretacja spowodowała, że nie były zupełnie płaskie. Gdyby nie ten fakt, byłyby raczej mało strawne.

O ile z przyjemnością i rozbawieniem słucham wystąpień pana Krzysztofa Daukszewicza, o tyle forma pisemna jego twórczości wydaje się wysoce nietrafiona. Wiele historii zawartych w książce wydało się być wciśniętych na siłę, aby zwiększyć jedynie jej objętość. Zaledwie przy kilku anegdotkach pojawił się u mnie nikły uśmiech na twarzy, co uważam zdecydowanie za słaby wynik zważywszy na wdzięczny temat, który został wzięty na warsztat.

O ile z przyjemnością i rozbawieniem słucham wystąpień pana Krzysztofa Daukszewicza, o tyle forma pisemna jego twórczości wydaje się wysoce nietrafiona. Wiele historii zawartych w książce wydało się być wciśniętych na siłę, aby zwiększyć jedynie jej objętość. Zaledwie przy kilku anegdotkach pojawił się u mnie nikły uśmiech na twarzy, co uważam zdecydowanie za słaby wynik...

Może nie jest to moje największe rozczarowanie ale z całą pewnością literackie nieporozumienie... Pijackie anegdoty zawsze mnie bawiły, śmieszyły, a tu może przy dwóch czy trzech na twarzy pojawił się grymas uśmiechu...

Może nie jest to moje największe rozczarowanie ale z całą pewnością literackie nieporozumienie... Pijackie anegdoty zawsze mnie bawiły, śmieszyły, a tu może przy dwóch czy trzech na twarzy pojawił się grymas uśmiechu...

Daukszewicz (ur.1947),zięć Kreczmarów, ojciec czworga dzieci, w tym Grzegorza (ur.1985) – aktora, lubiany artysta estradowy, przedstawiający specyficznym głosem, dykcją i wdziękiem swoje zabawne teksty, popełnił w 2004 roku ten omawiany, całkowicie nieudany zbiorek, który mnie przyszło skrytykować. Szkoda, że przed publikacją nie przeczytał swoich wypocin, jak i, że nie miał nikogo kto by go odwiódł od tego zamysłu.
Ja naprawdę go lubię na estradzie, a jeszcze bardziej moja żona, więc zaczynając lekturę byłem nastawiony przychylnie. Niestety, czytając 150 stron historyjek, które miały być zabawne, nie uśmiechnąłem się ani razu, a uatrakcyjnianie tekstu znanymi nazwiskami jest żenujące. Szczególnie odgrzewane stare anegdoty o moim koledze, Janku Himilsbachu, robiącym za dyżurnego menela nie są śmieszne, a za to są kłamliwe. Nie mam o to pretensji bo to przywilej anegdot, ale pod warunkiem, że bawią. A te przytoczone mogą bawić tylko bardzo niewybrednych czytelników.
Daukszewicz przypomina swoim stylem popularnego artystę z lat mojej młodości, Mariana Załuckiego /1920-79/, którego utworów też można tylko słuchać, bo w formie pisanej tracą swój genre i nie bawią. Z przykrością - pała.

Daukszewicz (ur.1947),zięć Kreczmarów, ojciec czworga dzieci, w tym Grzegorza (ur.1985) – aktora, lubiany artysta estradowy, przedstawiający specyficznym głosem, dykcją i wdziękiem swoje zabawne teksty, popełnił w 2004 roku ten omawiany, całkowicie nieudany zbiorek, który mnie przyszło skrytykować. Szkoda, że przed publikacją nie ...

Dość urokliwie historyjki z gatunku mądrości ludowych, które powstają w głowach panów rzadko trzeźwych. Z perspektywy życia w ciągłym nakładaniu się rzeczywistości powstają przemyślenia niedostępne ludziom nienadużywającym. Pan Daukszewicz ma w sobie wrażliwość poety i przekazuje te treści w sposób, który pobudza do refleksji, trochę bawi, a trochę wzrusza. Audiobook w wykonaniu autora - bardzo dobry.

Dość urokliwie historyjki z gatunku mądrości ludowych, które powstają w głowach panów rzadko trzeźwych. Z perspektywy życia w ciągłym nakładaniu się rzeczywistości powstają przemyślenia niedostępne ludziom nienadużywającym. Pan Daukszewicz ma w sobie wrażliwość poety i przekazuje te treści w sposób, który pobudza do refleksji, trochę bawi, a trochę wzrusza. Audiobook w...