O rany, w końcu przebrnęłam!

Powieść należy do pogranicza hard science-fiction i space opery, gdzie tej drugiej jest znacznie mniej. Reynolds przedstawia odgrzewany temat agresywnej ludzkości (tu szeroko pojętych istot organicznych i inteligentnych), która za swoje destruktywne działania została skazana na zagładę ze strony logicznych maszyn. Pomysł nie jest nowy, ale z pewnością wykonanie zasługuję na uwagę.

Zacznę od początku; do książki podchodziłam chyba z pięć razy, w końcu przeczytałam opinię pionteca i zdecydowałam się przegryźć się przez pierwsze 150 stron. Pierwsze 150 stron wymaga od czytelnika skupienia i odnalezienia się w świecie Reynoldsa, czyta się je tak ciężko i powoli, jak szybko, lekko i zainteresowaniem czyta się ostatnie 200 stron. A co z środkiem? Dłuuugie, zakręcone historie, które czytelnik stara się poukładać w jakąś całość.

Cała historia nie przedstawia sobą nic nowego, ale wykonanie jest dość interesujące i oryginalne, aczkolwiek zakręcone tak bardzo, że nie należy ta lektura do lekkich i przyjemnych.

Powieść, jak dla mnie jest bardzo ponura, czytając ją przypomniał mi się film "Ukryty wymiar", w którym panowała podobna zagadkowość i atmosfera. Aż do ostatnich 200 stron zastanawiałam się po co ja się tak męczę? Miałam nadzieję, że coś wielkiego się wydarzy na końcu i że mój trud nie pójdzie na marne. Rzeczywiście wszystko się wyjaśnia do końca powieści, ale jednak czuję lekkie rozczarowanie. Sięgnę po następne tomy, bo mam odczucie, że cała "Przestrzeń objawienia" jest swoistym preludium - przynajmniej mam taką nadzieję.

O rany, w końcu przebrnęłam!

Powieść należy do pogranicza hard science-fiction i space opery, gdzie tej drugiej jest znacznie mniej. Reynolds przedstawia odgrzewany temat agresywnej ludzkości (tu szeroko pojętych istot organicznych i inteligentnych), która za swoje destruktywne działania została skazana na zagładę ze strony logicznych maszyn. Pomysł nie jest nowy, ale z...