Wielokrotnie polecono mi tę pozycję w kategorii hard-sf. Gdybym miał przez ten pryzmat oceniać, to ta siódemka byłaby na pewno zawyżona. Podejdźmy zatem do tego jak do space opery - czyli tego, czym faktycznie książka jest. Jest to przygoda w kosmosie, z całkiem ciekawymi pomysłami, choć raczej nigdzie nie zaskoczy czymś, czego nie widzieliśmy już gdzieś indziej. Mimo tego, historia jest na tyle interesująca, że pozostawia z chęcią sięgnięcia po kolejny tom, by przekonać się, jak się to rozwija.

Nie ma tutaj za dużego nacisku na technikalia, fizykę (mamy tylko grawitacyjne opisy ciał niebieskich, które możemy potraktować jako zastępstwo opisów np. lasów, gdyby takowe tu były) ani (i tu najbardziej ubolewam) filozofię, które są filarami prawdziwie dobrego hard-sf. Nie ma pomysłów ani teorii, które wyrywają z butów i pozwalają zanurzyć się w długich refleksjach. Mimo wszystko, kiedy traktować to jako literaturę jedynie rozrywkową, jest całkiem dobrze. Przede wszystkim, co dla mnie jest wielką zaletą, nie jest to literatura militarna, nie ma klasycznych walk kosmicznych między dwiema rasami. Pojawia się konflikt, ale utrzymany w konwencji tajemnicy i intrygi. Bliżej temu zatem do McDevitta (który jednak dla mnie pisze ciekawiej, ale za to nie udziela odpowiedzi i przez kolejne tomy ciągną się te same pytania jak w jakimś serialu; tu nieco tajemnic zostało rozwianych) niż powieści, w których wojskowi biją kosmitów.

Czy jest to jednak książka, która zasługuje na najwyższe noty? Niestety, nawet w kategorii space opery, zdecydowanie nie. Nie bardzo da się polubić którąś z postaci, które nie są też zbyt głęboko zarysowane, a często też nie podejmują logicznych wyborów. Żadna nie ma zbyt przyjemnego, bohaterskiego czy po prostu empatycznego charakteru - choć na swój sposób to też plus. Nie ma tu postaci czarnych ani białych, dobrych ani złych - każdy ma swoje grzechy za uszami. Ale jedyną osobą z krwi i kości jest Volyova, z którą raczej większość z nas przyjaźni by nie zawiązała. Pozostałe charaktery nie są zbyt wyraziste i nie bardzo da się poznać je na tyle, by powiedzieć kto jak postąpi w danej sytuacji. Jakby autor do końca nie był zdecydowany jaki kto właściwie jest.

I tutaj dochodzimy do głównego grzechu powieści. Błędów logicznych. Dopóki po prostu płyniemy przez lekturę i nie zastanawiamy się głębiej nad wydarzeniami, wszystko zdaje się trzymać kupy. Kiedy jednak pomyślimy nad tym chwilę, okazuje się, że postacie chcąc osiągnąć jakiś cel, nie wykonują najprostszej oczywistej czynności, tylko kombinują w bezmyślny i kompletnie nielogiczny sposób - bo oczywiście bez tego nie byłoby fabuły. Nie chcę spoilerować, ale chodzi o naprawdę podstawowe sprawy. Powiem tylko, że gdyby Inhibitorzy naprawdę chcieli osiągnąć prosto swój cel, to ta książka w ogóle nie mogłaby powstać. Czyli leży założenie będące podstawą całej fabuły.

Tego dowiadujemy się pod sam koniec, więc na szczęście nie mamy ochoty rzucić książką w kąt w połowie. Da się nad tym przejść do porządku, "no dobra, tak jest, więc niech tak będzie, zobaczmy co dalej w kolejnym tomie". Ale jednak niesmak pozostaje. Tym bardziej na tle zasłyszanych wcześniej superlatyw. To tylko i aż - dobra space opera.

Wielokrotnie polecono mi tę pozycję w kategorii hard-sf. Gdybym miał przez ten pryzmat oceniać, to ta siódemka byłaby na pewno zawyżona. Podejdźmy zatem do tego jak do space opery - czyli tego, czym faktycznie książka jest. Jest to przygoda w kosmosie, z całkiem ciekawymi pomysłami, choć raczej nigdzie nie zaskoczy czymś, czego nie widzieliśmy już gdzieś indziej. Mimo tego,...

Wbrew temu, co wielu pisze - nie jest to książka ani trudna, ani przesadnie naukowa. W gruncie rzeczy, to klasyczna space opera, z bardzo ciekawą historią, acz niezbyt wyrazistymi postaciami (jak to w tym gatunku). Autor zastosował sprytny zabieg - używa skomplikowanej terminologii, która ma sprawiać wrażenie "since"", pod którą jednakże nic głębszego się nie kryje. Nie musisz się zastanawiać, o co chodzi, bo to tylko zabieg stylistyczny, który ma wywołać efekt "naukowości" i robi to dobrze, oszukując lub raczej "czarując" większość odbiorców. Przeciętny fizyk czytając tę opowieść miałby wrażenie obcowania z tekstem humorystycznym ;)
Książka jest intersująca, wciągająca i nieźle choć nieco chaotycznie (szczególnie na początku) napisana. Porusza temat, nad którym łamiemy sobie głowy od dziesięcioleci (paradoks Fermiego) i udziela ciekawej, kreatywnej odpowiedzi. Daje dużo fajnej rozrywki, ale nie jest wcale bardzo ambitnym projektem, jak się wielu zaczarowanym umysłom wydaje i jest w zasadzie dla każdego. Z wad - wyraźne błędy logiczne i luki fabularne, które uważny czytelnik wychwyci, ale jak wspomniałem to jest space opera, a nie hard sf, więc można wybaczyć, no i wspomniani bohaterowie - realizują fabułę a nie żyją swoim życiem, ale to także element gatunku. Ocena końcowa to 7,5 - bardzo dobra pozycja rozrywkowa.

Wbrew temu, co wielu pisze - nie jest to książka ani trudna, ani przesadnie naukowa. W gruncie rzeczy, to klasyczna space opera, z bardzo ciekawą historią, acz niezbyt wyrazistymi postaciami (jak to w tym gatunku). Autor zastosował sprytny zabieg - używa skomplikowanej terminologii, która ma sprawiać wrażenie "since"", pod którą jednakże nic głębszego się nie kryje. Nie...

Bardzo ciekawy zróżnicowany świat jednak jak na naukowe sf podany dosyć chaotycznie. Zdecydowanie najlepsze elementy to strona naukowa oraz sam pomysł na świat i cywilizacje. Bohaterom natomiast czegoś brakuje są ciekawie wymyśleni ale brakuje im głębi. Nie zachęcają nas ani do polubienia ani znienawidzenia. Sama historia jest wciągająca i ciekawa ale podana w słaby sposób. Autor stara się nas trzymać w niepewności i zaskakiwać rozwiązaniami ale są one tak podane że nie trzymają w napięciu tylko irytują. Całość spina się w solidną powieść sf ale cały czas mam odczucie jakby był to niedokończony szkic. Pomysły są świetne z wielkim potencjałem ale bez dostatecznego zagłębienia się, zostają pozostawione w najciekawszym momencie i nie rozwinięte. Rozwijając przede wszystkim psychologię postaci i rytm akcji dostalibyśmy świetną 10/10 powieść, niestety tak nie jest. Może w kolejnej części. Na pewno zasługuje na szansę, powinno być tylko lepiej.

Bardzo ciekawy zróżnicowany świat jednak jak na naukowe sf podany dosyć chaotycznie. Zdecydowanie najlepsze elementy to strona naukowa oraz sam pomysł na świat i cywilizacje. Bohaterom natomiast czegoś brakuje są ciekawie wymyśleni ale brakuje im głębi. Nie zachęcają nas ani do polubienia ani znienawidzenia. Sama historia jest wciągająca i ciekawa ale podana w słaby sposób....

Jest to bardzo źle napisana książka, albo przekład państwa Grygiel i Staniewski jest bez korekty. Problemem jest dość niespójna narracja, nie jest to zabieg tak jak u Peter'a Watts'a. Rozumiem entuzjastów wychowanych na Lemie, Herbercie Asimovie, ale mamy XXI wiek. Książka powinna mieć solidne podstawy jakim jest język, dobra proporcja między opisem, fabułą a dialogiem.... właśnie dialogi, autor chyba nie wie jak je pisać.

Aby ktoś mógł odnieść się do moich słów, poniżej lista sci-fi z moimi ocenami:
Expansja - 9/10
Hyperion - 8,5/10
Lód - 8,5/10
Bobiverse - 8,5/10
Projekt Hail Mary - 8/10
Głębia - 8/10 była by dycha ale autor w dialogach nie umie przeklnąć.

Jest to bardzo źle napisana książka, albo przekład państwa Grygiel i Staniewski jest bez korekty. Problemem jest dość niespójna narracja, nie jest to zabieg tak jak u Peter'a Watts'a. Rozumiem entuzjastów wychowanych na Lemie, Herbercie Asimovie, ale mamy XXI wiek. Książka powinna mieć solidne podstawy jakim jest język, dobra proporcja między opisem, fabułą a dialogiem.......

Miałam większe oczekiwania względem tej książki... Zaczęło się nieźle, podobał mi się rozmach i wielowątkowość, było kilka naprawdę fajnych i oryginalnych pomysłów - myślałam, że może znalazłam wreszcie coś zasługującego na miano epickiej powieści. Widać, że całość książki została dobrze przemyślana, ale po drodze gdzieś się ta monumentalność zgubiła. Miałam wrażenie takiej wydmuszki - wielkimi słowami opisane rzeczy mniej ważne niż się zapowiadało.
Momentami autor pławił się w swojej zajebistości, opisując czytelnikowi z detalami jakąś oczywistą akcję przez kilka rozdziałów (dłużyzny można było wywalić i fabuła wiele by nie straciła, a objętościowo byłoby to strawniejsze dzieło).
Miałam też problem z postaciami, które nie były dla mnie dobrze zarysowane, wszystkie były podobne do siebie, nie rozumiałam motywacji ich działań, albo ich zachowanie nie wynikało z niczego konkretnego.
Na pewno na mega plus pospinanie wątków i tropów, tematów zaznaczonych w fabule - widać, że autor miał plan na całą powieść. Mniejszy plusik za praktyczny brak wątków romantycznych (alleluja!). Fajne były jeszcze różne smaczki typu "entoptyki", które świetne nadawałyby się do sfilmowania (ogólnie, po konkretnych zmianach (ciach!) w treści, myślę że super by się ta powieść nadawała do adaptacji filmowej).
Nie sięgnę po drugi tom, ale nie żałuję czasu spędzonego z tą lekturą.

Miałam większe oczekiwania względem tej książki... Zaczęło się nieźle, podobał mi się rozmach i wielowątkowość, było kilka naprawdę fajnych i oryginalnych pomysłów - myślałam, że może znalazłam wreszcie coś zasługującego na miano epickiej powieści. Widać, że całość książki została dobrze przemyślana, ale po drodze gdzieś się ta monumentalność zgubiła. Miałam wrażenie takiej...

Jeśli można czytać książkę cały czas z otwartą buzią i wytrzeszczonymi oczami, to tak ją czytałem :-). To było rzeczywiście objawienie - obok Petera F., Hamiltona, Alastair Reynolds wrzucił "wyższy bieg" w nurcie SF. Nowoczesna konstrukcja fabuły (kilka wątków, które wystarczą na dwie - trzy powieści),wykreowany świat i przede wszystkim - rzeczywisty relatywizm czasowy (żadnych tam bram, skrótów, podprzestrzni/nadprzestrzeni, gdzie okręty kosmiczne teleportują się natychmiast w wybrane miejsce. Einstein się uśmiecha ;-)). Jak pisał C. Simak - czas jest najprostszą rzeczą. Rewelacyjna seria hard SF, którą mogę polecić w ciemno.

Jeśli można czytać książkę cały czas z otwartą buzią i wytrzeszczonymi oczami, to tak ją czytałem :-). To było rzeczywiście objawienie - obok Petera F., Hamiltona, Alastair Reynolds wrzucił "wyższy bieg" w nurcie SF. Nowoczesna konstrukcja fabuły (kilka wątków, które wystarczą na dwie - trzy powieści),wykreowany świat i przede wszystkim - rzeczywisty relatywizm czasowy...

Mieszane uczucia. Niby ciekawie wymyślona historia ale jakoś nie potrafiła mnie zassać. Przyznaję, były lepsze momenty ale generalnie moją oceną "jakości" jest czas spędzony na czytaniu a tu niestety trwało to o wiele za długo z prostej przyczyny. Nie miałem do tej opowieści serca i w następne tomy nie wejdę. Końcówka też jakaś taka nieprzekonująca.

Mieszane uczucia. Niby ciekawie wymyślona historia ale jakoś nie potrafiła mnie zassać. Przyznaję, były lepsze momenty ale generalnie moją oceną "jakości" jest czas spędzony na czytaniu a tu niestety trwało to o wiele za długo z prostej przyczyny. Nie miałem do tej opowieści serca i w następne tomy nie wejdę. Końcówka też jakaś taka nieprzekonująca.

Imponującą powieść jak i zapewne cały cykl. Widać że napisana przez erudytę, z dużą wiedzą na temat astronomii, fizyki. Jako człowiek wychowany na prozie S.Lema, byłem zachwycony tą książką, podobnie jak u naszego mistrza jest to wymagająca lektura, ale w tym jest jej urok. Fabuła, gęsta, zagadkowa, misternie utkana, niczym kosmiczny gobelin, zapewne każda fabularna nić gdzieś nas prowadzi i nierozerwalnie łączy się z innymi równiez w kolejnych odsłonach cyklu. Dokonania Alastaira Reynoldsa w cyklu "Przestrzeń Objawienia" są czymś niebywałym bo przełamują stereotyp "Space Opery" jako na ogól banalnego rozrywkowego lunaparku. Tutaj mamy natomiast wszystko co charakteryzuje ambitną literaturę s-fiction z siłą napędową i epickością klasycznej Space opery. To wszystko tworzy doprawdy dzieło majestatyczne, które ma potężna siłę oddziaływania, na wyobraźnie, szczególnie wśród pasjonatów ambitnego s-fiction.

Imponującą powieść jak i zapewne cały cykl. Widać że napisana przez erudytę, z dużą wiedzą na temat astronomii, fizyki. Jako człowiek wychowany na prozie S.Lema, byłem zachwycony tą książką, podobnie jak u naszego mistrza jest to wymagająca lektura, ale w tym jest jej urok. Fabuła, gęsta, zagadkowa, misternie utkana, niczym kosmiczny gobelin, zapewne każda fabularna nić...

Powtorna lektura po latach nie rozczarowuje.
Rewelacyjna powieść, ktora w oczywisty sposob inspirowała wiele innych dzieł (Mass Effect?).
Znakomite tempo, przekonujący i rożnorodni bohaterowie, zapierający dech w piersiach świat (ktory aż czeka na dalszą eksplorację) z bardzo przemyślaną i przekonującą konstrukcją społeczną (Hybrydowcy, załogi światłowcow, chimerycy),ktora bierze pod uwagę wiele aspektow rozwoju świata (jak by wyglądała i myślała "rasa" ludzi, ktora lata z prędkościami podświetlnymi i odwiedza planety co kilkadziesiąt lat?). I miasto i planeta i kosmos i olbrzymie statki. I technologia, ktora nie jest "magią", ale w realny sposob wpływa na świat i zachowania ludzi.
Do tego wielowątkowa, gęsta fabuła z odpowiednią dawką hard s-f - akcja, nauka, sekrety, rewolucje, walki w kosmosie i na ziemii, wirusy, implanty, tajemnicze konstrukty, sztuczna inteligencja, cyberosobowości, inteligentne skafandry, zaraza ...
Genialne.
Czytać - pozycja obowiązkowa dla miłośnika s-f.

Powtorna lektura po latach nie rozczarowuje.
Rewelacyjna powieść, ktora w oczywisty sposob inspirowała wiele innych dzieł (Mass Effect?).
Znakomite tempo, przekonujący i rożnorodni bohaterowie, zapierający dech w piersiach świat (ktory aż czeka na dalszą eksplorację) z bardzo przemyślaną i przekonującą konstrukcją społeczną (Hybrydowcy, załogi światłowcow, chimerycy),ktora...

Ambitna i zgrabnie skomponowana.

Ambitna i zgrabnie skomponowana.