Zacznę może od okładki książki V. Moore „Ludzie wiatru”, jest twarda i zdecydowanie postarzana. Moja sistra zapytała ostatnio dlaczego czytam ksiażkę, która wygląda jakby miała z 200 lat. Fajny zabieg artystyczny, jeśli ktoś lubi takie bajery. A tak poza tym, to ksiażkę czyta się szybko. Akcja wpleciona jest w I połowę XII wieku w Normandii, kiedy to dopiero co umarł Wilhelm Zdobywca, a królowie „bili się” o tereny księstwa Anglii, Akwitanii, Longobardii, Sycylii czy Italii.
Książka podzielona jest na 8 części. Książka ma 300 stron i w tych stronach ukryta jest akcja z kilku dosłownie kilku dni. Autorka opisy ma zwięzłe, aczkolwiek wystarczające i nienurzące czytelnia. Co jest może przyczyną, szybkiego pochłaniania treści.
A treść nie jest jakaś wysublomowana. Nie chcę być zbyt brutalna dla tej książki, ale to taka: historyjka o rycerzykach w zimnym i dość surowym kraju, pełnym surowych i złych ludzi.
Władcy Pirou i Epine to mężczyźni władczy, surowi, brutalni, którzy poza swoimi dziećmi (synami oczywiście) nie szanują i tolerują nikogo więcej. Wieszają i każą służbę, za byle głupstwo. Męscy potomkowie są wychwalani pod niebiosa, czceni niczym bogowie, zaś córki traktuje się nijak. Zmusza do nauki szyci i w wieku 12 lat, oddaje się za żony – starym (22 letnim) Panom Wielkich Ziem.
Ksiażka na początku do mnie nie przemawiała, a gdy jeszcze do tej całej polityki wkradł się epizot udziału kościoła w polityce państwa, byłam zrezygnowana. Aczkolwiek zainteresował mnie wątek kryminalny – morderstwa!
Negatywem w tej ksiażce także jest to, że autorka używa wielu słów, wyrażeń, cytatów i postaci historycznych, których wyjaśnienia nie pojawiają się w przypisach u dołu strony. Brak odwołań i wyjaśnień, kto był kim, kto co zdobył, kto kiedy umarł. Ja wiem, że to nie jest literatura naukowa, ale jakiekolwiek wyjaśnienia – były by wskazane. Bo jeśli czytelnik lubi historię może zainteresuje się samą pozycją (tak jak Ja), ale będzie się czuł zagubiony w tych nazwiskach, faktach o których nigdy nie słyszał.

Zacznę może od okładki książki V. Moore „Ludzie wiatru”, jest twarda i zdecydowanie postarzana. Moja sistra zapytała ostatnio dlaczego czytam ksiażkę, która wygląda jakby miała z 200 lat. Fajny zabieg artystyczny, jeśli ktoś lubi takie bajery. A tak poza tym, to ksiażkę czyta się szybko. Akcja wpleciona jest w I połowę XII wieku w Normandii, kiedy to dopiero co umarł...