Przed przeczytaniem książki Anny Bikont, Irena Sendlerowa w moich oczach była sympatyczną staruszką, potulną, bezpoglądową katoliczką co to i dziecko i dorosłego utuli w jego smutkach i trudach życia. I tak widziałam ją w zawierusze wojennej, taką niezwykle dobrą, utuloną w swej dobroci kobietę, która grzecznie, za rączkę wyprowadzała dzieci z koszmaru getta. Obraz tyleż naiwny, co nieprawdziwy. Ale pozostający w powszechnym odbiorze, bowiem akceptowany i z prawa i lewa i z obu tych stron zyskujący entuzjastów. Książka Anny Bikont radykalnie zmienia tak ukształtowany wizerunek Sendlerowej. Irena Sendlerowa na kartach jej reportażu nie jest jedynie pozbawionym głosu pomnikiem, lecz kobietą z krwi i kości. Równą babką z jajami, która ma swoje zdanie zawsze i na każdy temat. Komunistką, ateistką i mitomanką. Warto przyjrzeć się tej postaci, dopiero wtedy bowiem widać rozmiar jej poświęcenia i wysiłków na rzecz ratowania żydowskich dzieci w czasie II wojny, wtedy dopiero widać również jej bohaterstwo. Ale książka Bikont nie byłaby pozycją tak wartościową, gdyby nie były w niej również przedstawione losy ocalałych, pomagających, obraz kraju pod butem i wyłaniający się temat antysemityzmu polskiego. Temat nie tyle kontrowersyjny, co w zasadzie nieakceptowalny, bo za każdym razem wywołujący burze i retorykę w stylu: Polska jako jedyny kraj pomagała Żydom. Tym większe oklaski dla autorki za jego poruszenie.Oczywiście przy tej klasie pisarki, superfluum byłoby wspominać o wspaniałym języku, i benedyktyńsko wykonanej pracy reportażowej i dokumentacyjnej, ale jednak w świecie niesprawdzalnych hot newsów, zalety te tym bardziej wymagają podkreślenia. Dlatego zachęcam - pomimo obszerności, czyta się to szybko i w napięciu, niczym kryminał. Jednak w przeciwieństwo do tego, reportaż o Sendlerowej zostaje z czytelnikiem na długo.

Przed przeczytaniem książki Anny Bikont, Irena Sendlerowa w moich oczach była sympatyczną staruszką, potulną, bezpoglądową katoliczką co to i dziecko i dorosłego utuli w jego smutkach i trudach życia. I tak widziałam ją w zawierusze wojennej, taką niezwykle dobrą, utuloną w swej dobroci kobietę, która grzecznie, za rączkę wyprowadzała dzieci z koszmaru getta. Obraz tyleż...