Cudownie było wrócić na chwilę do Kornwalii.Przygody Rossa, Demelzy i reszty ekipy wydaja się być bardzo proste, ale mają w sobie dużo uroku i mimo dramatycznych wydarzeń, działają pokrzepiająco. Graham ponownie zabiera nas w swój świat.
W tym tomie sporo miejsca jest poświęcone żalom Rossa do Demelzy o to, że "zniszczyła" ich małżeństwo. Tak jakby zapomniał już, że on sam gwałcąc Elizabeth zrobił to samo. Po zastanowieniu doszłam do wniosku, że nie mam żalu do Demelzy za jej durny w gruncie rzeczy romans z przynudzającym, ckliwym Armitage'm. Ross bardzo ją zaniedbywał w poprzednich latach, zupełnie nie docenił jej starań, walki o byt, wychowywanie dzieci, harówkę w ogrodach i na polu. Nie docenił jej jako matki, żony, kobiety, ani człowieka. On na nią nie zasługuje. Mam wrażenie, że przemawia przez niego jakiś kompleks wyższości cholernego Poldarka. Podobne cechy przejawia Geofrey Charles, ale na razie nie są tak mroczne jak u Rossa.
Relacje Demelzy z jej braćmi to naprawdę uzasadniony element tej historii, nie jest zapychaczem. Moją wielką sympatię ma Drake, a niechęć, kompletną niechęć Samuel. Drake jest pogodny, szczery, pracowity i ma złamane serce z poważnego powodu, nie ponosi winy za to, że nie może być z ukochaną, a mimo to pracuje, ciężko warto dodać i sie nie poddaje. A Samuel ze swoim pieprzeniem o "woli Boga, sprawiedliwości Pana" usprawiedliwia się i jest zwyczajnie irytujący.
Moją wielką sympatię ma Morwenna. Nieszczęśliwa dziewczyna, którą nadambitny parweniusz z ambicjami do Izby Lordów, czyli George, wydał za mąż za obleśnego fetyszystę stóp, kobieciarza, imbecyla z dobrej rodziny i ustawionego w życiu jak pastor, Ossiego Withwortha. Jej małżeństwo to szereg tragedii i niepowodzeń, w których dziewczyna coraz bardziej przypomina zahukane zwierzę, a nie człowieka. Jej mąż zabił w niej godność, szacunek do samej siebie, głęboko zranił, skrzywdził i zwyczajnie unieszczęśliwił.
Ten opis, być może zbyt emocjonalny, nie oddaje w pełni spektrum tych emocji jakie daje lektura książki. Postaci są odmalowane plastyczne, z wdziękiem, ale realistycznie, nie ma w tej powieści miejsca na przesadę, a wiernie opisaną rzeczywistość.
Elizabeth, no cóż. Zrobiła wszystko żeby przetrwać, dla mnie to postać zagadka, czy jest bezbarwna i nijaka jak sądzą niektórzy? Nie wiem. Dla mnie jest kobietą swoich czasów, tak została wychowana i tak postępuje. Zaborczo kocha swojego pierwszego syna, martwi mnie jej stosunek do Valentine'a. Wiadomo już na tym etapie z całą pewnością, że mały jest synem Rossa, owocu gwałtu, a nie George'a. ale Elizabeth nieustająco przysięgała, że to syn jej męża. Tu się jej nie dziwię, bo walczyła o przetrwanie i przyszłość niewinnego małego człowieka. Nie rozumiem zupełnie jej zachowania pod koniec książki...albo inaczej, rozumiem, ale nie podoba mi się to. A jeszcze bardziej nie podoba mi się to w jaki sposób skończyła. Poczułam głęboki smutek, że tak posągowo piękna, dumna kobieta, mogła tak tragicznie skończyć.
Książka zawiera znakomicie odmalowany, zgodny z historiografią obraz klarującej się burżuazji, zażyłości i zależności panującymi pomiędzy lordami, a bogaczami aspirującymi do klasy wyższej.
Nie do końca zgodnie z realiami historycznymi są za to te "luźne" stosunki i nie ostro wyrysowany podział pomiędzy klasą ziemiańską a biedotą. Jako historyk wiem, że to wyglądało trochę inaczej, ale nie jest to na tyle karygodnie złamane, żebym się czuła z tym źle. Demelza jest córką górnika, więc siłą rzeczy jej i Rossa relacje są bardziej przyjacielskie z górnikami i biedotą.
Polecam książkę, ze względu na to ciekawą historię jaką przedstawia.To wciąż literatura obyczajowa, ale nie romansidło. Połowę książki stanowią opisy zależności kopalnianych, afery bankowe, ówczesne wojny i ich wpływ na handel, przemysł, a także warunki życia. Po prostu polecam, i czekam z utęsknieniem na kolejne tomy.

Cudownie było wrócić na chwilę do Kornwalii.Przygody Rossa, Demelzy i reszty ekipy wydaja się być bardzo proste, ale mają w sobie dużo uroku i mimo dramatycznych wydarzeń, działają pokrzepiająco. Graham ponownie zabiera nas w swój świat.
W tym tomie sporo miejsca jest poświęcone żalom Rossa do Demelzy o to, że "zniszczyła" ich małżeństwo. Tak jakby zapomniał już, że on sam...