Po przeczytaniu dobrej książki zawsze budzi się jakieś pytanie, a ono pociąga za sobą kolejne i kolejne i powstaje cała lawina pytań, na które próżno szukać odpowiedzi. Podobnie zaczęło się nasze spotkanie Klubu Dyskusyjnego, które tym razem skupiło się na „Księdze cmentarnej” Neila Gaimana, a pytanie nurtujące nas od samego początku brzmiało… czy istnieje życie na cmentarzu? Czy można mieszkać obok umarłych, dorastać i uczyć się żyć? Czy nie straszna jest bliskość innych dusz? Innych światów? Innych wrażliwości i nieznanych dotychczas osobowości ulotnych jak mgła? … Nie sposób przestać na jednym pytaniu.
Podczas masakry swojej rodziny, małemu chłopcu udaje się uciec. i to, czego zabraniają rodzice tym razem okazało się ratunkiem – ciekawość dziecka była tak silna, że wyszło z łóżeczka i nie mając świadomości tego, co się dzieje w domu uratowało się od śmierci. Trafia na pobliski cmentarz, który staje się od teraz jego domem. Nikt Owens, bo tak zostaje nazwany przez nowych rodziców i opiekuna staje się postacią obcującą i widzącą zmarłych. Co gorsza, stają się oni jego bliskimi i jedyną rodziną jaką posiada, a o której trudno powiedzieć, że żywą.
Neil Gaiman zaserwował nam eksperyment pisarski zabierając nas, czytelników i bohaterów w nieznaną podróż, do miejsca nigdy nieodkrytego, nie mającego swojej mapy ani, co gorsze, przewodnika. Nawet grabarz nie jest potrzebny, gdyż stary cmentarz należy do tych już zamkniętych, zapomnianych i niszczejących. Należy do zmarłych lecz na poły żyjących, mówiących i ludzkich, których świat na stałe zamknięty został w wysokich murach. I nagle trafia tu dziecko, człowiek z krwi i kości, który daje nadzieję. Nadzieję na radość, co brzmi jakby niedorzecznie lecz rodzice Owens ponownie stają się potrzebni. Doświadczają dumy z bycia matką i ojcem oraz z tego, że dane im jest odczuwać dawno zapomniane troskę i miłość do kogoś.
Gaiman stworzył powieść mozaikę. Czytając nie sposób oddzielić od siebie dwóch światów, bo one się wzajemnie przenikają i uzupełniają. Z każdą kolejną stroną sami tracimy rachubę czy jesteśmy żywi, czy umarli i czy w ogóle idziemy dobrą drogą. Stajemy się Nikiem. Współczujemy mu, chcemy by był szczęśliwy a jednocześnie mamy świadomość tego, że musi poznać prawdziwy świat poza cmentarzem. Że dom wygląda inaczej. Że to się musi zmienić, choć będzie bolało. Każda z nas poczuła personalną więź z chłopcem. Dziwił nas nawet fakt tego śmiesznego odczucia w nas samych. Poczułyśmy w sobie dziecko, które musi wybierać… I mimo tego, że pójdzie właściwą drogą to zapłacze.
Niebywała jest fabuła tej „Księgi”. Niezrównane są emocje jakie budzi, pytania jakie rodzi i samo jej odczuwanie. Emocje grają w umyśle i duszy. Każda strona ciekawi, każdy rozdział frapuje. Takie książki zmuszają do myślenia.

Po przeczytaniu dobrej książki zawsze budzi się jakieś pytanie, a ono pociąga za sobą kolejne i kolejne i powstaje cała lawina pytań, na które próżno szukać odpowiedzi. Podobnie zaczęło się nasze spotkanie Klubu Dyskusyjnego, które tym razem skupiło się na „Księdze cmentarnej” Neila Gaimana, a pytanie nurtujące nas od samego początku brzmiało… czy istnieje życie na...