Niesamowity koncept, który swoją prostotą zaurocza i przypomina jakim geniuszem tworzenia świata jest Neil Gaiman.

Niesamowity koncept, który swoją prostotą zaurocza i przypomina jakim geniuszem tworzenia świata jest Neil Gaiman.

“Gdziekolwiek się udasz, zabierasz tam siebie”. 

Powieść Neila Gaimana w przewrotny sposób opowiada o dorastaniu, o trudnościach, które napotykamy na drodze do dorosłości, oraz o poznawaniu życia w jego różnorodnych odcieniach.

“Gdziekolwiek się udasz, zabierasz tam siebie”. 

Powieść Neila Gaimana w przewrotny sposób opowiada o dorastaniu, o trudnościach, które napotykamy na drodze do dorosłości, oraz o poznawaniu życia w jego różnorodnych odcieniach.

Przyznam szczerze, że miałam 3 podejścia do tej książki, dopiero za trzecim razem udało mi się jej nie odłożyć po dwóch pierwszych rozdziałach i przeczytać ją od deski do deski. "Księga cmentarna" to dosyć specyficzna książka, która momentami otulała ciepłem i wzruszała, a raz zaskakiwała akcją i niepokoiła. Nie wiem od czego to zależy, i zauważyłam, że nie tylko ja tak mam, że książki Gaimana mimo, że są krótkie i momentami wręcz napisane jak dla dzieci, czyta mi się naprawdę wolno. Tak było i tym razem.

W książce pojawiło się drobne nawiązanie do "Oceanu na końcu drogi" co mnie zaskoczyło ale i przyniosło uśmiech na twarzy ponieważ się tego nie spodziewałam :) Myślę, że już nie wrócę więcej do tej książki ale z pewnością polecam fanom Gaimana przeczytać choć raz :) Mam wrażenie że każda książka Neil'a Gaiman'a jest na swój sposób wyjątkowa.

Przyznam szczerze, że miałam 3 podejścia do tej książki, dopiero za trzecim razem udało mi się jej nie odłożyć po dwóch pierwszych rozdziałach i przeczytać ją od deski do deski. "Księga cmentarna" to dosyć specyficzna książka, która momentami otulała ciepłem i wzruszała, a raz zaskakiwała akcją i niepokoiła. Nie wiem od czego to zależy, i zauważyłam, że nie tylko ja tak...

książka rewelacyjna!

książka rewelacyjna!

Gaiman jest rewelacyjnym pisarzem i choć przeczytałam tę książkę już dość dawno to wciąż dobrze ją wspominam! Ba! Sporo z niej pamiętam, a uważam, że dla pisarza to jedno z większych wyróżnień, zapaść w pamięć, a nie przeleciec przez książkę jak przez netflixowy serial.

Gaiman jest rewelacyjnym pisarzem i choć przeczytałam tę książkę już dość dawno to wciąż dobrze ją wspominam! Ba! Sporo z niej pamiętam, a uważam, że dla pisarza to jedno z większych wyróżnień, zapaść w pamięć, a nie przeleciec przez książkę jak przez netflixowy serial.

Cudowna opowieść, wzruszająca, jedyny minus jest tego żę nie wiem dlaczego książki Gaimana czyta mi się bardzo długo mimo że są krótkie. Mimo wszystko bardzo polecam

Cudowna opowieść, wzruszająca, jedyny minus jest tego żę nie wiem dlaczego książki Gaimana czyta mi się bardzo długo mimo że są krótkie. Mimo wszystko bardzo polecam

Moja ulubiona

Moja ulubiona

To moje pierwsze spotkanie z Autorem, toteż sięgając po "Księgę cmentarną" Neila Gaimana kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. I to dobrze, gdyż miło się zaskoczyłam. Neil Geiman w swojej opowieści zabiera czytelnika w magiczny klimat, gdzie świat żywych łączy się ze światem pozagrobowym. Z pozoru zwyczajny thriller z kryminalną historią, z czasem przeradza się w opowieść o charakterze fantasy. I to interesującą opowieść.

Na kartach tej opowieści poznajemy pewnego chłopca, który pragnie rozwiązać zagadkę sprzed lat, która sięgnęła jego rodzinę. Nie powiem więcej, gdyż nie chcę niszczyć zabawy tym, którzy jeszcze nie znają tej historii. O tym czy chłopiec znajdzie odpowiedzi, których szuka, a tym samym czy odnajdzie siebie samego należy więc dowiedzieć się z lektury książki.

Książkę czyta się lekko i szybko, a patrząc na jej gabaryty śmiało można powiedzieć, że zbyt szybko. Dlatego też starałam się ją sobie dawkować. Wprawdzie miałam zacząć przygodę z Neilem Gaimanem od "Gwiezdnego pyłu", gdyż wydawała się być lekką opowieścią, w sam raz na początek. Mimo to cieszę się, że nie zawiodłam się na "Księdze cmentarnej". Książka z powodzeniem może sprawdzić się w czasie Wszystkich Świętych, jeśli ktoś chce klimatu cmentarza, duchów, zjaw i tym podobnych rzeczy.

Opinia opublikowana na moim blogu:
https://literackiepodrozebooki.blogspot.com/2024/01/ksiega-cmentarna.html

To moje pierwsze spotkanie z Autorem, toteż sięgając po "Księgę cmentarną" Neila Gaimana kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. I to dobrze, gdyż miło się zaskoczyłam. Neil Geiman w swojej opowieści zabiera czytelnika w magiczny klimat, gdzie świat żywych łączy się ze światem pozagrobowym. Z pozoru zwyczajny thriller z kryminalną historią, z czasem przeradza się w...

Jest wspaniała. Książki Gaimana czytam gdy mam zastój czytelniczy i nic mi się nie podoba. To jego historie zawsze przeniosą mnie to świata, którego nie będe chciała opuszczać, nawet jeżeli to jest Cmentarz jak w tym przypadku.

Jest wspaniała. Książki Gaimana czytam gdy mam zastój czytelniczy i nic mi się nie podoba. To jego historie zawsze przeniosą mnie to świata, którego nie będe chciała opuszczać, nawet jeżeli to jest Cmentarz jak w tym przypadku.

Mój główny problem z tą książką jest taki, że nastawiałam się na książkę, a nie na zbiór opowiadań. A czułam się, jakbym czytała to drugie. Bo jasne, niby była jakaś głowna oś fabuły, ale na dobrą sprawę każdy rozdział (które swoją drogą były strasznie długie) dotyczył jakiejś innej historii. Strasznie rozpraszało mnie też to, że każdy rozdział to było x lat później.

I nie mogę powiedzieć, że nie, bo sam styl i fabuła przypadły mi do gustu, ale w żaden sposób nie byłam w stanie przywiązać się do bohaterów. W dodatku ci drugoplanowi mieli w większości słabo zarysowane charaktery, byli po prostu bezosobowi. No i jak jeszcze główny bohater miał pięć lat i rozmawiał z inną pięciolatką, to przepraszam bardzo, ale nie uwierzę, że jakiekolwiek dziecko w takim wieku wypowiada się w taki sposób.

Mój główny problem z tą książką jest taki, że nastawiałam się na książkę, a nie na zbiór opowiadań. A czułam się, jakbym czytała to drugie. Bo jasne, niby była jakaś głowna oś fabuły, ale na dobrą sprawę każdy rozdział (które swoją drogą były strasznie długie) dotyczył jakiejś innej historii. Strasznie rozpraszało mnie też to, że każdy rozdział to było x lat później.

I nie...