Przyznam szczerze, że miałam 3 podejścia do tej książki, dopiero za trzecim razem udało mi się jej nie odłożyć po dwóch pierwszych rozdziałach i przeczytać ją od deski do deski. "Księga cmentarna" to dosyć specyficzna książka, która momentami otulała ciepłem i wzruszała, a raz zaskakiwała akcją i niepokoiła. Nie wiem od czego to zależy, i zauważyłam, że nie tylko ja tak mam, że książki Gaimana mimo, że są krótkie i momentami wręcz napisane jak dla dzieci, czyta mi się naprawdę wolno. Tak było i tym razem.

W książce pojawiło się drobne nawiązanie do "Oceanu na końcu drogi" co mnie zaskoczyło ale i przyniosło uśmiech na twarzy ponieważ się tego nie spodziewałam :) Myślę, że już nie wrócę więcej do tej książki ale z pewnością polecam fanom Gaimana przeczytać choć raz :) Mam wrażenie że każda książka Neil'a Gaiman'a jest na swój sposób wyjątkowa.

Przyznam szczerze, że miałam 3 podejścia do tej książki, dopiero za trzecim razem udało mi się jej nie odłożyć po dwóch pierwszych rozdziałach i przeczytać ją od deski do deski. "Księga cmentarna" to dosyć specyficzna książka, która momentami otulała ciepłem i wzruszała, a raz zaskakiwała akcją i niepokoiła. Nie wiem od czego to zależy, i zauważyłam, że nie tylko ja tak...

książka rewelacyjna!

książka rewelacyjna!

Gaiman jest rewelacyjnym pisarzem i choć przeczytałam tę książkę już dość dawno to wciąż dobrze ją wspominam! Ba! Sporo z niej pamiętam, a uważam, że dla pisarza to jedno z większych wyróżnień, zapaść w pamięć, a nie przeleciec przez książkę jak przez netflixowy serial.

Gaiman jest rewelacyjnym pisarzem i choć przeczytałam tę książkę już dość dawno to wciąż dobrze ją wspominam! Ba! Sporo z niej pamiętam, a uważam, że dla pisarza to jedno z większych wyróżnień, zapaść w pamięć, a nie przeleciec przez książkę jak przez netflixowy serial.

Cudowna opowieść, wzruszająca, jedyny minus jest tego żę nie wiem dlaczego książki Gaimana czyta mi się bardzo długo mimo że są krótkie. Mimo wszystko bardzo polecam

Cudowna opowieść, wzruszająca, jedyny minus jest tego żę nie wiem dlaczego książki Gaimana czyta mi się bardzo długo mimo że są krótkie. Mimo wszystko bardzo polecam

Moja ulubiona

Moja ulubiona

Jest wspaniała. Książki Gaimana czytam gdy mam zastój czytelniczy i nic mi się nie podoba. To jego historie zawsze przeniosą mnie to świata, którego nie będe chciała opuszczać, nawet jeżeli to jest Cmentarz jak w tym przypadku.

Jest wspaniała. Książki Gaimana czytam gdy mam zastój czytelniczy i nic mi się nie podoba. To jego historie zawsze przeniosą mnie to świata, którego nie będe chciała opuszczać, nawet jeżeli to jest Cmentarz jak w tym przypadku.

Mój główny problem z tą książką jest taki, że nastawiałam się na książkę, a nie na zbiór opowiadań. A czułam się, jakbym czytała to drugie. Bo jasne, niby była jakaś głowna oś fabuły, ale na dobrą sprawę każdy rozdział (które swoją drogą były strasznie długie) dotyczył jakiejś innej historii. Strasznie rozpraszało mnie też to, że każdy rozdział to było x lat później.

I nie mogę powiedzieć, że nie, bo sam styl i fabuła przypadły mi do gustu, ale w żaden sposób nie byłam w stanie przywiązać się do bohaterów. W dodatku ci drugoplanowi mieli w większości słabo zarysowane charaktery, byli po prostu bezosobowi. No i jak jeszcze główny bohater miał pięć lat i rozmawiał z inną pięciolatką, to przepraszam bardzo, ale nie uwierzę, że jakiekolwiek dziecko w takim wieku wypowiada się w taki sposób.

Mój główny problem z tą książką jest taki, że nastawiałam się na książkę, a nie na zbiór opowiadań. A czułam się, jakbym czytała to drugie. Bo jasne, niby była jakaś głowna oś fabuły, ale na dobrą sprawę każdy rozdział (które swoją drogą były strasznie długie) dotyczył jakiejś innej historii. Strasznie rozpraszało mnie też to, że każdy rozdział to było x lat później.

I nie...

Postanowiłem przeczytać jakieś dzieło Neila Gaimana, uchodzącego za jednego z najwybitniejszych żyjących pisarzy fantastyki. Początek od razu wciągnął mnie. Spodobał mi się język autora oraz interesujący sposób przedstawiania bohaterów i tła powieści. Fabuła rozpoczynała się sceną horrorową. Morderca (z międzynarodowej, tajnej i niebezpiecznej dla społeczeństwa organizacji) o imieniu Jack klingą zarzynał pewną rodzinę, przeżył tylko półtoraroczny chłopczyk – przypadkowo wymknął się z domu kierowany ciekawością do świata. Oczywiście, wszystko działo się w nocnym mroku. Objawiły się duchy cmentarne – autor przedstawił fikcyjny świat ich lokalnej społeczności, gdzie najstarszym mieszkańcem był wódz Cesarstwa Rzymskiego Kajus Pompejusz pochowany na najbliższym wzgórzu (blisko miejsca swojej śmierci). Ta społeczność wzięła pod opiekę zbłąkane dziecko i po burzliwej dyskusji nadała mu imię Nikt – potem skrótowo mówiono do niego Nik. Nazwisko otrzymał od dawno zmarłych państwa Owens. Pomyślałem, że tyle zdań zachęty wystarczyłoby dla potencjalnego czytelnika. Nie dokonałem spoilera książki, te informacje pojawiły się na początku – w pierwszym rozdziale.

Niestety mój początkowy zachwyt staczał się po równi pochyłej. Dwa pierwsze rozdziały podobały mi się, a kolejne coraz mniej. Chociaż koncept był logiczny i ciekawy. Autor wplatał osobiste poglądy polityczno-społeczne.

Gdy główny bohater przechodził okres dzieciństwa, zastanawiałem się czy niektóre fragmenty mogłyby się stać "bajeczką" dla dzieci, bo odznaczały się łagodnością i infantylnym wyimaginowaniem.

Akcja miała miejsce w Wielkiej Brytanii. Miłym zaskoczeniem była dla mnie wzmianka o smoczej jamie z Krakowa, gdzie też przez chwilę znaleźli się niektórzy bohaterowie powieści.

Postanowiłem przeczytać jakieś dzieło Neila Gaimana, uchodzącego za jednego z najwybitniejszych żyjących pisarzy fantastyki. Początek od razu wciągnął mnie. Spodobał mi się język autora oraz interesujący sposób przedstawiania bohaterów i tła powieści. Fabuła rozpoczynała się sceną horrorową. Morderca (z międzynarodowej, tajnej i niebezpiecznej dla społeczeństwa organizacji)...

Pewnej nocy rodzina Nika Owensa zostaje zamordowana, a jego adoptuje małżeństwo duchów z pobliskiego cmentarza. Chłopiec dorasta na cmentarzu, otoczony zmarłymi i nagrobkami. Sam pomysł na historię jest intrygujący, a całość przypomina bardziej zbiór opowiadań niż ciągłą opowieść. Wraz z Nikiem poznajemy życie codzienne cmentarza i zwyczaje jego mieszkańców. Towarzyszymy mu też w okresie dorastania od niemowlaka do nastolatka. Bardzo lubię tę historię i chętnie do niej wracam co jakiś czas - przede wszystkim z uwagi na późnojesienny klimat i barwnych bohaterów.

Pewnej nocy rodzina Nika Owensa zostaje zamordowana, a jego adoptuje małżeństwo duchów z pobliskiego cmentarza. Chłopiec dorasta na cmentarzu, otoczony zmarłymi i nagrobkami. Sam pomysł na historię jest intrygujący, a całość przypomina bardziej zbiór opowiadań niż ciągłą opowieść. Wraz z Nikiem poznajemy życie codzienne cmentarza i zwyczaje jego mieszkańców. Towarzyszymy mu...

To moje pierwsze spotkanie z Autorem, toteż sięgając po "Księgę cmentarną" Neila Gaimana kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. I to dobrze, gdyż miło się zaskoczyłam. Neil Geiman w swojej opowieści zabiera czytelnika w magiczny klimat, gdzie świat żywych łączy się ze światem pozagrobowym. Z pozoru zwyczajny thriller z kryminalną historią, z czasem przeradza się w opowieść o charakterze fantasy. I to interesującą opowieść.

Na kartach tej opowieści poznajemy pewnego chłopca, który pragnie rozwiązać zagadkę sprzed lat, która sięgnęła jego rodzinę. Nie powiem więcej, gdyż nie chcę niszczyć zabawy tym, którzy jeszcze nie znają tej historii. O tym czy chłopiec znajdzie odpowiedzi, których szuka, a tym samym czy odnajdzie siebie samego należy więc dowiedzieć się z lektury książki.

Książkę czyta się lekko i szybko, a patrząc na jej gabaryty śmiało można powiedzieć, że zbyt szybko. Dlatego też starałam się ją sobie dawkować. Wprawdzie miałam zacząć przygodę z Neilem Gaimanem od "Gwiezdnego pyłu", gdyż wydawała się być lekką opowieścią, w sam raz na początek. Mimo to cieszę się, że nie zawiodłam się na "Księdze cmentarnej". Książka z powodzeniem może sprawdzić się w czasie Wszystkich Świętych, jeśli ktoś chce klimatu cmentarza, duchów, zjaw i tym podobnych rzeczy.

Opinia opublikowana na moim blogu:
https://literackiepodrozebooki.blogspot.com/2024/01/ksiega-cmentarna.html

To moje pierwsze spotkanie z Autorem, toteż sięgając po "Księgę cmentarną" Neila Gaimana kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. I to dobrze, gdyż miło się zaskoczyłam. Neil Geiman w swojej opowieści zabiera czytelnika w magiczny klimat, gdzie świat żywych łączy się ze światem pozagrobowym. Z pozoru zwyczajny thriller z kryminalną historią, z czasem przeradza się w...