Jestem rozczarowana już samą formą spisanej historii. To nie powieść, ale oddzielne opowieści, jak kartki wyrwane z pamiętnika.
Bohaterka przypadkiem staje się odbiorcą cudzych wspomnień. Choć nie ona jest adresatką tytułowych pocztówek, to czytając ich treść uzmysławia sobie, jak pozbawione koloru i smaku jest jej własne życie. Ostatecznie bodźcem do działania jest brak kartek w skrzynce, a wzamian pojawia się notatnik od tego samego nadawcy. Zatem ciekawość pcha Ellie do odkrywania nieznanego i podróży życia. Być może szarość własnego istnienia nie jednego by dobiła i w mig spakowałby się i ruszył w nieznane. Tylko pozazdrościć, że tak się da rzucić wszystko i "nie dbając o bilet, ani nawet o bagaż..." Dla mnie niespecjalnie ma to ręce i nogi, ale co tam - to tylko fikcja literacka.

Gdy już akcja przenosi się do Grecji zaczęłam odbierać "Pocztówki z Grecji" jak książkę stricte podróżniczą. Chodzenie po ulicach, spotykanie różnych ludzi, tak chętnych do nawiązywania kontaktu i opowiadających ciekawe historie, to prawie jak reportaż z odwiedzanych miejsc;)
Być może nie spodziewając się tak zaaranżowanej treści czuję ostatecznie rozczarowanie dość specyficzną lekturą. Przyjmuję za plus wszelkie elementy mówiące o greckim społeczeństwie, jego kulturze, tradycji, bo to w sumie jedyne, co nadaje całości smaku. Jednak narracja pozbawiona w tym wypadku ciągłości, nie wywołuje specjalnego zainteresowania losami bohaterów. Zresztą ich przeżycia i rozterki istnieją bardziej na marginesie opowieści o samej Grecji. Być może słoneczna kraina miała być przeciwwagą do nijakiego życia Elle? Być może chodziło autorce o stworzenie kontrastu między tym, co nudne w życiu jednych, momentami smutne i dramatyczne w życiu innych, a wydawałoby się z natury beztroskie, wesołe i jakieś takie pełne dzięki umiejętnemu spożytkowaniu czasu przez Greków. Możliwe, że właśnie taki miał być zamierzony efekt, jednak mnie "Pocztówki" nie usatysfakcjonowały. Mało tego, Victoria Hislop nie przekonała mnie do swojej pociętej opowieści. Zbyt idealnej, gdzie wszystko układa się "naturalnie" za sprawą przypadku.
Obawiam się też, że nie przekonała mnie do swojego pisarstwa, jako że to było moje pierwsze i prawdopodobnie ostatnie spotkanie z jej literaturą.

Jestem rozczarowana już samą formą spisanej historii. To nie powieść, ale oddzielne opowieści, jak kartki wyrwane z pamiętnika.
Bohaterka przypadkiem staje się odbiorcą cudzych wspomnień. Choć nie ona jest adresatką tytułowych pocztówek, to czytając ich treść uzmysławia sobie, jak pozbawione koloru i smaku jest jej własne życie. Ostatecznie bodźcem do działania jest brak...