Jeżeli byliście w Grecji lub na którejkolwiek z greckich wysp, ta książka obudzi uśpione wspomnienia i zamarzycie o powrocie do kraju słońca, wina i oliwek. Jeśli jednak jeszcze tam nie dotarliście, po przeczytaniu tej książki zamarzycie, żeby znaleźć się tam jak najprędzej.

Co tydzień w skrzynce Ellie znajduje pocztówki z Grecji, których nadawcą jest tajemniczy A., a adresatem poprzednia lokatorka mieszkania, które teraz wynajmuje Ellie. Nie ma sumienia, żeby je wyrzucić, więc zaczyna przyklejać je do ściany, nadając mieszkaniu i swojemu życiu pewnego kolorytu. Wiedziona pocztówkowymi krajobrazami i kilkoma słowami nakreślonymi na każdym z nich, pod wpływem chwili kupuje bilet lotniczy do Aten i postanawia zrobić to, o czym od dawna marzyła – zerwać z monotonią i przygnębieniem, spróbować odnaleźć szczęście i dojść do ładu z samą sobą. W drodze na lotnisko po raz ostatni zagląda do skrzynki w której znajduje wyjątkową przesyłkę – niebieski notes, w którym A. spisał i utrwalił niesamowite historie opowiedziane przez Greków podczas jego podróży przez kraj tysiąca wysp.

I to właśnie te opowieści – lokalne legendy, żywoty artystów i miejscowych przedsiębiorców, historie budynków i zabytków oraz przywołane tradycje i zwyczaje – są prawdziwymi bohaterami „Pocztówek z Grecji”. Nie Ellie ani A., których losy ostatecznie się splatają, lecz właśnie te oniryczne historie, często balansujące na granicy jawy i snu, obnażające naturę człowieka, wzruszające, ale czasami również mroczne, pokazują, czym jest greckość, skąd ten niesamowity nastrój i urok kraju. Śmiem twierdzić, że gdyby autorka nie powołała do życia Ellie i Anthony’ego (tajemniczy A.), książka nic by na tym nie straciła, bo - podkreślam to ponownie - opowieści z niebieskiego notatnika są jej siłą.

Nie sądzę, żeby „Pocztówki z Grecji” były książką, która zmieni czyjekolwiek życie, ale kierunek podróży na pewno. We mnie obudziła tęsknotę za greckimi wyspami, sprawiła, że ponownie przejrzałam zdjęcia, przypomniałam sobie, jak bardzo dobrze mi tam było. Już wiem, że tam wrócę.

Karolina Purłan