Uwielbiam kryminały, ale za komediami kryminalnymi do tej pory nie przepadałam. Przeczytałam dwie książki królowej tego gatunku, Joanny Chmielewskiej, i raczej nie polubiłam się ze stylem pisarki. Mimo to postanowiłam zaryzykować i sięgnąć po najnowszą powieść Marty Obuch, która rzekomo od samej Chmielewskiej usłyszała: “Pisz więcej takich książek!”. Czy Chmielewska miała rację?

Przypadkowe spotkanie Adama i Ewy na przystanku autobusowym rozpoczyna ciąg dziwnych wydarzeń. Z domu dziadków dziewczyny znika obraz, który podobno namalował sam Malczewski, brat ogłosił zaręczyny z podejrzaną paniusią, która kilka miesięcy wcześniej została wdową, a potencjalny nowy adorator Ewy udaje kogoś, kim nie jest. Dodajcie do tego żywiołową babcię Walerkę i dziadka Andrzeja, który postanawia wreszcie zapoznać się z nową technologią. Mieszanka wybuchowa!

«Metoda na wnuczkę» to pierwsza powieść Marty Obuch, z którą miałam okazję się zapoznać. Po moich doświadczeniach z komediami kryminalnymi Joanny Chmielewskiej spodziewałam się absurdalnego morderstwa i akcji rodem z Latającego Cyrku Monty Pythona, przez co zostałam mocno zaskoczona. Powieść Obuch to raczej komedia obyczajowa z elementami romansu i kryminału właśnie, ale ten ostatni stanowi jakoby dodatek do całej historii. Pojawia się właściwie dopiero pod koniec, stanowiąc punkt kulminacyjny powieści i wisienkę na torcie.

Muszę przyznać, że już od początku przypadł mi do gusty styl narracji i sam humor. Absurd goni absurd, ale wszystko tak idealnie do siebie pasuje, że nic bym w tej książce nie zmieniła. Zwariowani bohaterowie (zwłaszcza babcia Walerka robi w tej powieści fantastyczną robotę - jej kłótnie z mężem i przekomarzania z Ewą są genialne), pierwszo- i drugoplanowe wątki też są fantastycznie zgrane: kradzież obrazu i rzeczona metoda na wnuczka, podejrzana narzeczona brata Ewy i próby skłócenia obojga, artystyczna dusza Adama i jego trwanie w kłamstwie za wszelką cenę (nawet jeśli oznacza to wymianę eleganckich i drogich ubrań na zniszczone odzienie pewnego menela), a wreszcie głos nestorki rodu zza grobu.

Na jedną rzecz muszę zwrócić uwagę. Bardzo często drażni mnie, gdy autorzy wkładają w usta swoim bohaterom “cięte” riposty, które zawierają odniesienia do seksu i narządów płciowych. Zazwyczaj jest to albo sztuczne, albo niepotrzebnie wulgarne. W powieści Obuch te riposty idealnie współgrają z charakterami postaci i ich wzajemnych relacji, stylem ich wypowiedzi oraz danymi scenami. I za to ogromny plus. Dodatkowo, autorka na szczęście wie, co to umiar, bo bardzo łatwo w tym temacie przesadzić.

Podsumowując: świetna fabuła i bohaterowie, do tego mistrzowskie dialogi. Jeśli spodziewacie się kryminału, możecie się zawieść, ale w przypadku komedii - jestem jak najbardziej na tak. «Metoda na wnuczkę» to idealna powieść na odmóżdżenie się i odstresowanie.

Uwielbiam kryminały, ale za komediami kryminalnymi do tej pory nie przepadałam. Przeczytałam dwie książki królowej tego gatunku, Joanny Chmielewskiej, i raczej nie polubiłam się ze stylem pisarki. Mimo to postanowiłam zaryzykować i sięgnąć po najnowszą powieść Marty Obuch, która rzekomo od samej Chmielewskiej usłyszała: “Pisz więcej takich książek!”. Czy Chmielewska miała...