Mamy tu do czynienia ze zbiorem krótkich opowiadań Tove Jansson, którym klimatycznie jest bardzo blisko do jej słynnej serii o Muminkach. Dla tych którym opowieści o tych małych trollach były bliskie, "Lato" powinno się również spodobać. Znów spotykamy się z prostotą myśli, słów a pod ich pokrywą bardziej wnikliwy czytelnik może odkryć masę znaczeń. I faktycznie - na pierwszy rzut oka opowieści Tove wydają się mocno ubogie w głębsze znaczenia, konstrukcją przypominające dziecięce myśli, nie zaś refleksje dorosłego człowieka. Powiem wam jednak, że ta prostota jest bardzo pozorna bowiem z tych krótkich opowieści da się wyłuskać głębie. Trzeba tylko wyostrzyć zmysły.

A o czym ten zbiór opowiadań jest? To pojedyncze historie, sceny z życia babki oraz jej wnuczki, będące odzwierciedleniem ich relacji, a szerzej zderzenia młodości ze starością, a ów zderzenie okraszone jest wieloma trudnościami i nieporozumieniami. Relacja kobiety i dziewczynki jest na pierwszy rzut oka bardzo chłodna, jakoś tak idealnie współgra z krajobrazem, klimatem fińskiej wysepki, będącej domem bohaterek. Jesteśmy świadkami ich rozmów, czasem lekkich, częściej zawiłych, o Bogu, miłości, życiu w całej jego krasie. Chcąc krótko opisać treść: obserwujemy dwie bohaterki przy wykonywaniu zwykłych, codziennych czynności wokół których snute są rozmowy o głębszym znaczeniu. Dużo w nich złości, barier i paradoksalnie: szczerości, prawdziwości. Co ważne: relacja jest mocno dwustronna: nie tylko babka (jako osoba starsza) jest skarbnicą rad, opowieści, nauczycielem dla wnuczki, ale to również mała Sophia daje coś swojej babce: powiew dzieciństwa, beztroski, bycia nierozumianym z uwagi na swój wiek.

W tej relacji między babką a wnuczką ujmujący jest fakt, że nie jest przedstawiona ona jako coś pięknego, idealnego. Tove odsłania problematyczność przepaści międzypokoleniowej pokazując, że babcie nie zawsze są ciepłe i serdeczne, nie zawsze też zachowują powagę i trzeźwość umysłu. Dzieci zaś, nie zawsze odnoszą się z szacunkiem w kierunku swoich dziadków, poza tym - mają sporo sprytu i niełatwo zapędzić je w kozi róg, są niezwykle czujne. Czasem aż się zaśmiewałam jak ciężko Sophii opowiedzieć historię, którą od razu w ciemno kupi.

Gorąco polecam. Do stylu Tove trzeba się co prawda nieco przyzwyczaić. Nie jest łatwy w odbiorze :) Ale dla fanów muminkowej serii, to będzie nie lada uczta. Mi osobiście z początku czytało się ciężko: o ile w świat Muminków wpadłam od razu o tyle tutaj potrzeba było trochę stron nim się przekonałam, że mamy tu do czynienia z opowieściami o większej głębi. Styl Tove może być zwłaszcza zdziwieniem dla tych, którzy po raz pierwszy spotkają się z jej prozą i przejdą do tej lektury po czytaniu samych "bardziej ambitnych, bardziej wymagających językowo dzieł".

Tych co myślą, że tytułowe Lato będzie tu typowo słoneczne, radosne - ostrzegam, że jest zupełnie inaczej. Lato jest chłodne, nieco ponure, sporo tu odcieni szarości. I to było tez coś, do czego jakoś cięzko mi było przywyknąć z uwagi na wpojony obraz tej pory roku: pełnej koloru, słońca.

Lato Tove ma w sobie jednak to coś. Jest inne. Ale to nie znaczy, że gorsze :)

Mamy tu do czynienia ze zbiorem krótkich opowiadań Tove Jansson, którym klimatycznie jest bardzo blisko do jej słynnej serii o Muminkach. Dla tych którym opowieści o tych małych trollach były bliskie, "Lato" powinno się również spodobać. Znów spotykamy się z prostotą myśli, słów a pod ich pokrywą bardziej wnikliwy czytelnik może odkryć masę znaczeń. I faktycznie - na...