Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powiedzieć, że pokochałam Tove Jansson, byłoby niedopowiedzeniem stulecia. Ja utonęłam w tej postaci. Dla mnie to uosobienie tego, co skandynawskie. Mentalność i postawa życiowa, którą niejeden z nas chciałby prezentować. Tove od dnia narodzin była skazana na bycie artystką, ponieważ pochodziła z artystycznej rodziny. Miała silne wsparcie rodziców w roztaczaniu swoich wizji i realizowaniu swoich pasji. A miała ich niemało – rysunek, malarstwo, pisarstwo, ilustracja, grafika, poezja i pewnie jeszcze kilka. Wszyscy znamy ją przede wszystkim jako autorkę Muminków, a (jak autorka biografii pokazuje) Muminki to był etap. Znaczący, ważny, długoletni (tylko i aż) etap. I tutaj jest powiedziane dlaczego. Nigdy nie byłam fanką Muminków, a po przeczytaniu książki zrozumiałam to drugie dno, którego nie widziałam przez lata i przez co odrzucałam ten świat i samą Jansson. Przede wszystkim zrozumiałam, że to nie jest opowieść dla dzieci, ponieważ w losach Muminków przeniesione są wszelkie obawy i traumy autorki. Ubrane w zabawne (wydawać by się mogło) postacie i zwyczajną (zdaje się) historię, ale jednak pod tymi płaszczykami jest samotność, strach, strata i wiele innych dorosłych spraw. Dla autorki po latach pisania stały się przy okazji zarówno windą do sławy jak i przekleństwem zaszufladkowania. Nie to, co ukształtowało artystkę, zrobiło na mnie wrażenie, a na kogo ją wykształciło. Jak wolną osobą była i jak usilnie nie chciała z tej wolności rezygnować w imię żadnej sprawy. Z jednej strony obieżyświatka, nawet jej narodowość była dwupaństwowa. Z drugiej skrajna domatorka, do tego stopnia, że jej dom stał na totalnym odludziu, a ona zajmowała się w nim absolutnie wszystkim sama. Z jednej strony szalona artystka, lekkoduch, mimo to poukładana niczym business woman z planem na życie. Rozchwytywana przez publiczność, bywająca na wielu ważnych wydarzeniach, ale prywatnie samotniczka najchętniej żyjąca na bezludnej wyspie. Oderwana od rzeczywistości bajkopisarka, ale trzymająca wyobraźnię w ramach czasowych i w narzuconej sobie dyscyplinie. Wielka artystka w zwyczajnym człowieku. Kobieta pełna sprzeczności, ale wierna swoim zasadom. Żyjąca zgodnie z własnym kompasem moralnym i szanująca prawo drugiego człowieka do przestrzeni i wolności. Nawet we własnym związku. Przez książkę płynie się sprawnie i wartko. Jest świetnie napisana, mimo że pełna faktów i historii. Ja zupełnie nie czułam ani objętości ani tego, że autorka biografii jest naukowcem specjalizującym się w literaturoznawstwie. Miałam ogromną frajdę z poznawania Tove takiej, jaką poznała Westin.