Często się zdarza, że cykle chorują na tzw. syndrom środkowego tomu i oceny na LC zdawały się potwierdzać tą tezę w przypadku "Gar' Ingawi". Obawiałam się więc części drugiej. Na szczęście okazało się, że niepotrzebnie. Mam jednak świadomość, że jest to subiektywne odczucie i czytając czułam, że nie wszystkim może podejść ta historia.
W tym tomie intryga goni intrygę, a polityka zaczyna grać główną rolę. Pogmatwane losy wielu bohaterów były w pewnym momencie dość zawiłe i musiałam czytać wcześniejsze rozdziały jeszcze raz, by na pewno dobrze wszystko zrozumieć. Ostatecznie historia spodobała mi się, choć musiałam poświęcić trochę czasu, by poukładać sobie wszystkie wydarzenia, kto jest kim, co się dzieje, dlaczego i jakie są tego skutki. Nie ma jednak już dłużyzn w opowieści, choć może to ja przywykłam już do tego stylu.
Pojawia się również mój ulubieniec Łazęga i choć jest go niewiele, to sceny z jego udziałem bardzo zapadły mi w pamięć. Najbardziej lubię te, w których jest również król Gordo. Są po prostu piękne. Moje uznanie zyskał opis zmian jakie zaszedł w ludzie z Wyspy Szczęśliwej - jak od prostych ludzi można przejść do tego czym się stali i co zrobili. Spodobała mi się też scena "godziny Tmutów" i jej konkluzja, dzieje Dżauriego, refleksja Imperatora po usłyszeniu zarzutów od poddanego, a także odmiana Nulani i jej implikacje. Również ta, kiedy Ungana uświadamia sobie, że nie może już z porozmawiać z dawną nią. Zaraz wyjdzie, że podając co mi się podobało przytoczę całą książkę :)
Oczywiście okładka jest jak zwykle przepiękna i to duży plus.
Jedyne wady tej książki dotyczą wydania. Podczas czytania bardzo brakowało mi mapy, a jako stworzenie z natury leniwe nie chciało mi się lecieć do półki po tom pierwszy. Szkoda, że nie ma jej po prostu na wewnętrznej stronie okładki tak jak we wcześniejszej części. Druga sprawa, która dotknęła mnie szczególnie jako osobę dbającą do przesady o książki jest klejenie. Podczas pierwszego czytania od grzbietu odkleiło mi się ok. 30 stron następujących po sobie. Trochę słabo jak na pierwsze używanie książki, ale może to tylko mój egzemplarz. Tyle tylko dobrze, że chociaż te kartki trzymają się ze sobą, a nie każda osobno.
Podsumowując, książkę polecam, ale należy mieć odpowiednie nastawienie i nastrój. Nie wszystkim się spodoba.

Często się zdarza, że cykle chorują na tzw. syndrom środkowego tomu i oceny na LC zdawały się potwierdzać tą tezę w przypadku "Gar' Ingawi". Obawiałam się więc części drugiej. Na szczęście okazało się, że niepotrzebnie. Mam jednak świadomość, że jest to subiektywne odczucie i czytając czułam, że nie wszystkim może podejść ta historia.
W tym tomie intryga goni intrygę, a...